Vikan - 14.09.1972, Síða 32

KONAN í
SNÖRUNNI
FRAMHALDSSAGA EFTIR BRUCE GRAEME FJÓRÐI HLUTI
Auðvitað hafði hún hitt Vilmaes
á þessum gönguferðum sínum,
sem gestgjafinn hafði talað um.
En hversvegna þetta pukur?
Hversvegna gat hún
ekki hitt hann svo allir sæju?
Að þessu loknu fór Everley til
White, sem leigði út bifreiðar og
fann þar manninn, sem hafði ekið
sjúkravagninum. Hann mundi
vel eftir þvi, þegar hann hafði
ekið stúlkunni til að lita á húsið.
Það var 24. júni. Hún hafði leigt
sér bilinn fýrir siðari hluta
dagsins, og fengið hjá honum
skrá yfir nokkur hús, sem hún
ætlaði að skoða. Seinast höfðu
þau skoðað Wargrave House, og
stúlkunni virtist litast betur á
þaö en þau, sem hún hafði þegar
skoðað.
— Af hverju haldið þér þaö?
— Af þvi að hún stóð þar við
miklu lengur en nokkursstaðar
annars. Ég beið með bilinn niðri
á brautinni og man, að ég var
farinn að undrast um hana.
Liklega hefur hún verið allt að þvi
klukkutima. En ef til vill hefur
henni litizt bezt á landið kring um
húsið, þvi að hún var ekki mjög
lengi inni, en hinsvegar var hún
lengi að hringsóla allt i kring, og
mér sýndist hún vera með kort i
hendinni. Þegar hún kom aftur,
sagði hún, að það væri verst, hve
húsiö væri hrörlegt.
Everley hugsaði með sjálfum
sér, að stúlkan hefði leikið þennan
uppgerðarleik sinn út i æsar.
Hafði hún ætlað sér eitthvaö
sérstakt með húsio, þrátt fyrir
allt? Hafði hún verið að leita að
einhverjum afskekktum stað, þar
sem hún gat hitt Vilmaes i laumi?
Væri svo, gat hún ekki fundið
heppilegri stað en þetta hús, sem
var afskekkt og alræmt fyrir
draugagang, svo að allir
forðuðust það.
Hann var að hugsa um þetta á
leiðinni til umboðsmannanna
fyrir húsið, Morley & Briggs.
7kafli.
Þegar Everley kom þangað,
var honum visað inn I einka-
skrifstofu annars eigandans, hr.
Briggs, sem var nú annars einka-
eigandi, þvi að félagi hans,
Morley, var ekki lengur .i lifenda
tölu. Hr. Briggs var stór maður
og ræðinn, og aðalatvinna hans
var að selja kvikfénað á upp-
boðum, á markaðnum i
Waldhurst. Af þvi stafaði þaö, að
röddin var glymjandi, og hann
virtist ekki kunna tök á að
draga neitt úr henni, jafnvel inni I
sinni eigin skrifstofu.
— Geriö þér svo vel, fulltrúi!
öskraðihann, er hann sá Everley.
— Hvað er nú á seiði? Hefur
einhver verið að flytja grisina i
leyfisleysi? Setjizt þér niður og
segið mér, hver syndaþrjóturinn
pr’
— 1 þetta skipti er’nú ekki um
svin að ræða, svaraði Everley, —
heldur ætlaði ég að tala um þá
hliðina af verzlun yðar, sem
snertir útleigingu á húsium.
Hr. Briggs hló, svo að glumdi i
gluggarúðunum. — útleigingu?
Þaö virðist ekki vera i yðar grein,
fulltrúi! Segið mér ekki, að þér
ætlið aö fara að segja af yður og
setjast i helgan stein! Sé svo, þá
hef ég fullt af litlum, þægilegum
húsum handa yður.
— Onei, ekki ætla ég nú að fara
aösegja af mér. Og, okkar I milli
sagt, ætla ég að setjast að annars-
staöar, þegar þar að kemur. Ég
ætlaði að leggja fyrir yður
nokkrar spurningar. 1 fyrsta
lagi: Þér hafið með að gera þetta
svokallaða Wargrave House i
Moreby?
Hr. Briggs gretti sig. — Já, þvi
miður, og litur út fyrir, að við
ætlum að sitja uppi meö þaö
stundarkorn enn. Húsið hefur
einkennilegt orð á sér, svo að það
litur ekki vænlega út með að
leigja það. Þér hafið væntanlega
ekki leigjanda handa mér?
— Það er ég hræddur um ekki,
sagði Everley og brosti við. —
Þessháttar fólk kemur ekki til
min. En mér þætti gaman að
vita, hvort margir hafa spurt um
það, uppá siðkastið?
Hr. Briggs yppti öxlum. —
Svona álika og vant er. Það er
sumt fólk, sem gerir ekki annað,
allt sitt Hf, en líta á hús, sem þaö
ætlar sér ekkert með. Undarleg
skemmtun, finnst yöur ekki? Við
höfum lofað fólki að skoða það,
öðru hverju, en meö engum
árangri. Og ég get vel sagt þaö
við yður, að húsið er ekki þannig,
aö það gangi i augun á fólki.
— Þvi gæti ég vel trúað, eftir
þvi, hvernig mér lizt á það. Þér
létuð sýna það stúlku, að nafni
ungfrú Bartlett, fyiir nokkru, var
ekki svo?
— Það hefur sjálfsagt veriö, að
minnsta kosti kannast ég við
nafnið. En það get ég séð undir
eins. Hann greip bók og fletti upp
Ihenni. — Hér hef ég nöfn þeirra,
sem ég hef látið sýna það. Jú,
rétt, ungfrú Bartlett, sem hélt til I
„Hafgúunni”. Það var 24.
slöasta mánaðar. Og ég man
eftir stúlkunni. Hún kom hingað
og sagðist vilja lita á hús hérna i
nágrenninu. Við sendum hana á
nokkra staði en höfum ekkert
heyrt frá henni siðan.
— Og gerið ekki héðan af, bætti
Everley við. — En það var ekki
aöalatriðið. Nú skilst mér, að i
svona tilvikum ljáið þér hlutað-
eiganda lykilinn að hliöar-
dyrunum, um leið og þér gefiö
honum seðil upp á að skoða húsið.
Þeir opna svo sjálfir fyrir sér, og
skila yður svo lyklinum þegar
þeir hafa lokið þvi. Er þaö ekki
rétt?
Briggs leit á fulltrúann, tor-
trygginn. — Það er eins og þér
hafið verið aö tala við heiðurs-
konuna, frú Chad, sagði hann. —■
Jú, þessu er þannig variö, og frú
Chad gengur þarna um daglega,
og úr þvi að ekkert er i húsinu,
sem stoliö verði. sé ég ekkert
athugavert við að haga þessu
svona. En hversvegna eruð þér
að spyrja að þessu öllu?
— Þaö skal ég segja yður eftir
andartak. Ungfrú Bartlett skilaði
aftur lyklinum, var ekki svo?
— Hún kom nú ekki með hann
sjálf, heldur bílstjórinn, sem ók
henni þangað. Það er einn, sem
vinnur á stöðinni hjá White.
— Svo aö lykillinn hefur þá
verið hérna I skrifstofunni eftir
24. júni?
— Já, ég trúi ekki öðru, sagði
Briggs, sem var farinn aö
þreytast á þessu. — Þið eruð
þráir, þessir lögreglumenn. Ég
skal sýna yður lykilinn, ef þér
viljið.
Hann gekk að snága þar sem
hékk mikiö safn af lyklum, og var
hver lykill merktur með spjaldi.
— Hér á hann einhversstaðar að
vera. Ég þekki hann meira að
segja — hann er svo stór og
luralegur. Það er undarlegt,
hvernig þessir lyklar geta
stundum falið sig . . . .
Hr. Briggs fór aftur yfír merki-
seðlana og gremjusvipur kom á
andlit hans. — Hver fjandinn
hefur orðið af lyklinum? sagöi
hann. — Ég g(flt svarið, aö ég
hengdi hann hérna, þegar
náunginn skilaði honum. Nú
hefur einhver-af þessum djöflum
hérna á skrifstofunni glopraö
honum einhversstaðar . ., . Nei,
númanég: Lykillinn hefur veriö
léður út, siðan ungfrú Bartlett
fékk hann.
Það brá fyrir glampa I augum
Everleys. — Hafa fleiri fengiö
hann? spurði hann meö ákafa.
— Það skal ég segja yður á
svipstundu. Ég ætla að ná I
bókina aftur. Já, hér getiö þér
sjálfur séð. Hinn 3. júli hefur
hann veriö léður manni, sem
heitir Hewlett og heimilisfangið
er The Boltons, London SW.10.
Ég var alveg búinn að gleyma
þvi. Og hann hefur aldrei skilað
honum aftur. Ég verö að skrifa
honum' undir eins. Heppni.aðþér
minntuð mig á það. Það er hálf-
kjánalegt að hafa engan lykil ef
einhver kemur að lita á kofann.
— Vitiö þér ekkert nánar um
þennan Hewlett? spurði Everley.
— Sama og ekkert. Hann kom
32 VIKAN 37. TBL.