Vikan - 28.09.1972, Blaðsíða 20

Hversvegna höfðu þau farið með
rangt mál, sagt mér að Claes
hefði verið tekinn úr skólanum
vegna sjúkdómsins? Það voru
aðrar ástæður. Ég gat ekki
látið vera að hugsa hvort ekki
væri eitthvað i fari drengsins
fram að þessu — eitthvað,
sem þau vildu ekki að ég vissi. ,
Ég staröi mállaus á Claes, gat
ekki trúaö mlnum eigin eyrum.
— Hann hét Ulf Palm og hann
heföi getaö dáiö, þaö heföi veriö
honum mátulegt. Reyndar heföi
ég vel getaö drepiö hann, ef þeir
heföu ekki rifiö af mér kylfuna,
sagöi Claes og stakk örkinni meö
fingraförunum I umslag, sem
hann svo skrifaöi nafniö mitt á
meö tússpenna.
— Hvaö haföi hann gert þér?
sagöi ég, þegar ég var búin aö fá
máliö aftur.
— Hann kallaöi mig allskonar
aukanöfnum, nöfnum sem allir
hlógu aö. Vegna þess aö ég var
minni en þeir. Svo fór hann aö
klipa mig, hann stjakaöi viö mér,
þegar ég ætlaði aö drekka, svo ég
datt og meiddi mig I vörinni á
barminum á drykkjarbrunninum.
Og þegar viö vorum aö leika
Ishokk, hrinti hann mér, svo ég
datt. Ég fékk aldrei stundlegan
friö fyrir honum. En ég þjarmaði
llka aö honum,eins mikiö og hann
þoldi. Hann lá á sjúkrahúsi I
hálfan mánuö og rektor sagöi aö
hann heföi eins getaö dáiö.
Hann sagöi frá þessu án
nokkurrar tilfinningasemi og
barnsleg röddin breyttist ekki,
ekki frekar en hann væri aö segja
mér frá sirkusferö.
— Viö fengum alltaf
svaladrykk, þegar viö höföum
keppt viö aöra skóla. Það var eini
drykkurinn, sem ég haföi ekki
ofnæmi fyrir. Viö fengum aöeins
eina flösku hver og ef viö helltum
þvl niður, fengum viö ekki ábót.
Ulf haföi áöur sparkaö I flöskuna
mlna, svo aö allt rann úr henni, en
I þetta sinn, sleppti ég henni ekki.
Hann settist á rúmstokkinn hjá
mér og kom dýrgripum slnum
fyrir á náttboröinu. — Og veiztu
hva'ö hann geröi þá, þessi djöfull?
Ég var dolfallin svo aö spur-
ningin fór fram hjá mér.
— Ég gekk yfir gólfið I
fataklefanum og hélt á kylfunni,
sem ég ætlaöi aö koma fyrir, en
þá fór Ulf aö sveifla kylfunni sinni
og sló flöskuna úr hendinni á mér.
Flaskan brotnaöi og innihaldiö
rann á gólfiö og svo stóöu þeir
þarna allir og hlógu aö mér. Einn
drengurinn sagöi aö þeir heföu
allir séö aö þetta væri óhapp, svo
ég yröi bara aö flýta mér aö
þurrka bleytuna af gólfinu, áöur
en eftirlitsmaöurinn kæmi. En
þaö var Lindell majór, íþrótta-
kennarinn.
Claes var oröinn rjóöur I
framan og augu hans glóöu. Þótt
svo langt væri umliöiö frá þvl
hann haföi oröiö fyrir þessari
niöurlægingu. Ég var sjálf svo
æst, aö ég kom ekki upp nokkru
orði.
— Já, og þá hugsaði ég aö ég
skyldi svei mér taka I hann,
annars léti hann mig aldrei I friöi.
Aöur haföi ég látiö sem ekkert
væri, svo hann átti ekki von á þvl
aö ég réöist á hann. Hann stóö
glottandi á miöju gólfi, þegar ég
sló hann I hausinn meö kylfunni,
eins fast og ég haföi orku til. Hann
féll ekki strax, svo ég varö aö slá
hann aftur, en þá rifu þeir kylfuna
af mér. Hann lá á gólfinu og ég
hélt aö hann væri dauöur.
— Þaö sem hann geröi þér var
andstyggilega ljótt, en þú ætlaðir
samt ekki aö drepa hann, Claes?
— Aö sjálfsögöu ætlaði ég aö
gera þaö. Ég sagöi þaö lika viö
sálfræöinginn, vegna þess aö þaö
var satt. Þeir töluöu og töluöu,
vildu fá mig til aö segja aö ég sæi
eftir þessu, en þaö geröi ég ekki.
Og svo hringdu þeir til afa og
sögöu honum aö koma og sækja
mig. En nú verö ég aö fara, ég
verö aö koma þessu I spjald-
skrána. Ég hefi fingraför af öllu
heimilisfólkinu, nema ungfrú
Dickman. Hún vildi ekki láta mig
setja blek á fingurna á sér.
— En hvaö ætlarðu aö gera viö
þessi fingraför? spuröi ég, en ég
var viðutan eftir þessa hroll-
,vekjandi sögu, sem hann haföi
sagt mér.
— Maöur veit aldrei, þaö getur
veriö gott aö eiga þetta, svaraöi
hann. Svo fór hann og skildi mig
eftir meö minar hugsanir.
Ég var fórnarlamb andstæöu-
kenndra tilfinninga, eins og sagt
var I gamalli telpnabók, sem ég
haföi lesiö. Ég var reiö út I
skólann, reiö yfir þvi aö svona dýr
skóli eins og Matthlasarskólinn
heföi ekki betri gætur á sjúkum
dreng, ekki gætt hans fyrir áreitni
hinna drengjanna, látiö þetta
ganga svo langt aö reiöi
drengsins haföi náö yfirhöndinni.
Ef þessi Ulf heföi dáiö, þá áleit ég
aö þaö væri skólans sök aö mestu
leyti. Claes var aöeins tiu ára,
þegar þetta skeöi.
Ég ráfaöi fram og aftur, leit út
um gluggann og virti fyrir mér
blómaskrúöið I garöinum.
Garöyrkjumaöur var aö dunda
viö aö gróöursetja nýjar plöntur I
beöin viö gosbrunninn. Og mér
varö litiö yfir trjágaröinn fyrir
neöan, meö öllum slnum
grasflötum og rjóörum, hve
dásamlegur leikvöllur fyrir
ungan dreng, ef hann heföi ekki
ofnæmi fyrir allri þessari grósku.
Mér varð rórra I skapi viö aö
viröa fyrir mér þennan unaöslega
staö. En hversvegna haföi fjöl-
skyldan fariö á bak viö mig?
Látiö mig halda aö ástæöan fyrir
þvl aö Claes fór úr skólanum væri
sú aö hann heföi ekki þolaö aö
vera þaö vegna sjúkdómsins?
Var eitthvaö I fortlö drengsins,
sem þau vildu leyna mig?
Ég heyröi hundgá og leit
áftur út um gluggann. Ég sá
lögreglubll koma akandi og þrjá
illskulega úlfhunda, sem gelitu
æöislega. Þeir hurfu upp aö
framdyrunum og ég flýtti mér
fram, til aö gæta þess aö Claes
færi ekki niöur. En ég kom of
seint, til aö foröa honum frá
lögreglunni, herbergiö var
mannlaust.
Eg kom niöur I forsalinn,
einmitt i þvl aö tveir lögreglu-
þjónar komu inn úr dyrunum I
fylgd meö Klemens.
— Þaö ætti ekki aö láta þessi
villidýr ganga laus, sagöi annar
lögregluþjóninn, eldrauöur af
reiöi.
— Þeir eru alltaf læstir inni I
hundahúsinu á daginn. Ég veit
ekki hvaöa asni hefir hleypt þeim
út, sagöi Klemens. — Claes,
hringdu niður I hesthúsiö og segöu
þeim aö senda einhvern til aö
taka hundana. Faöir minn biöur
ykkar I bókastofunni, viljiö þiö
ekki ganga inn . . .
Þeir hurfu og meöan Claes
hringdi, gekk ég út aö
glugganum. Þaö var sannarlega
ekki undarlegt aö lögreglu-
þjónarnir heföu oröiö reiöir,
hugsaöi ég. Hundarnir voru
ennþá aö hamast kringum bílinn
og þetta voru stærstu úlfhundar,
sem ég haföi nokkurn tlma séö.
— Þeir eru eins og úlfar, sagöi
Claes, sem kominn var til mín. —
Mér finnst þeir andstyggilegir.
— Ég heyri aö þeir séu læstir
inni á daginn. Eru þeir þá æöandi
um á nóttunni?
— Já, þaö er Axel frændi, sem
kom meö þá fyrir nokkrum árum,
eftir aö brotizt haföi veriö inn
hérna. ,
— Þaö er þá eins gott að hætta
sér ekki út á kvöldin, ég myndi
ekki vilja láta þá halda aö ég væri
innbrotsþjófur, þessi villidýr.

20 VIKAN 39. TBL.