Vikan

Útgáva

Vikan - 18.01.1973, Síða 31

Vikan - 18.01.1973, Síða 31
sl&ar kom mikil grjótskriða i Toscana. Og fyrir nokkrum mánuðum kom þessi drengur aftur og reyndi hann að halda á báðum steinunum samtimis. Þá um kvöldið varð þó nokkur jarð- skjálfti við Ancona. Ég get ekkert sannað, en ég vil ekki taka þá áhættu að láta nokkurn mann taka upp þessa steina samtimis. — Ég verð að viðurkenna að mér finnst þetta næsU ótrúlegt, sagði ég. — Ég fann þessa steina hjá beinagrind af einum æðsta- prestinum i ilöngu herbergi við „aðalgötuna”, svarar Signorelli. — Þegar ég hélt þeim i hönd mér i fyrsta sinn, var eins og ég fylltist bæði ótta og óljósum æsingi. Kawa, æðstiprestur, sagði mér að steinarnir væru tólf. Hann kallaði þá „steina geimaflsins”. Þegar við finnum tólfta steininn og leggjum hann hjá hinum, þá er ekki að vita hvaða dyr geta lokizt upp. Sjálfur hefi ég horfið aftur i timann, með minni elskuðu Ursenu, ég veit að það eru mögu- leikar á svo mörgu. Er Mario Signorelli þá eitthvað skritinn sérvitringur? ítalzkir sögu- og fornleifafræðingar draga það ekki i efa, þrátt fyrir að þeir viðurkenni að hann hafi grafið upp fornleifar, sem eru mjög mikils virði fyrir visindi nú- timans. En eitt er vist og verður ekki hrakið og það er að Signorelii prófessor'veit ótrúlega mikið um hina fornu menningu Etrúska, hvaðan sem hann nú hefur það. Hann hefir skrifað svo margt um sögu þeirra i bókum sinum, furðulega helgisiði, tungu þeirra og skáidskap. Hann hefir lýst ná- kvæmlega þeim stöðum, þar sem fornleifar er að finna, neðan- jarðarborgir og grafhýsi. Hann hefir teiknað grunnflöt af gömlum virkjum og lýst frum- stæðri höggmyndalist frá fyrstu árum Etrúska, timabili, sem fram að þessu hefir verið alveg óþekkt meðal visindamanna. Aðrir fornleifafræðingar, sem unnið hafa að uppgrefti á þessum slóðum, hafa staðfest það sem hann hefir sagt á flestum sviðum. Mario Signorelli sýndi mér flugmynd af héraðinu. Hann hefir teiknað inn á þá mynd tvo bæi, sem þar eiga að liggja undir jörðinni, en þar er ekki ennþá hafinn uppgröftur. Signcrelli benti á þann stað, sem Gustaf konungur Svia hefir fengist við uppgröft siðustu fimmtán árin. En konungurinn hefir ekki komið nálægt þeim stöðurn, sem Signorelli hef*ir bent á. —- Það getur verið að konungurinn hafi ekki öðlast þá andlegu handleiðslu, sem ég hefi orðiö aðnjótg.ndi, segir Signorelli hljóðlátlega. Þótt samstarfsmenn Signorellis hafi hæðnislega haldið þvi fram að hann sé ekki heill af geðs- munum, þá hafa bækur hans og uppgröftur fengið italska rikið til að rumska og i fyrra réðist hið opinbera á hann og bannaði honum að grafa meira upp, nema eftir sérstöku leyfi, en það leyfi var honum alls ekki veitt. Gamli fornleifafræðingurinn segir með sorgarsvip: — Hugsið yður að ég skyldi þurfa að grafa þetta allt upp, bókstaflega með minum eigin höndum, áður en þessir miklu menn i Róm trúðu mér. Og nú eru bundnar hendur minar af öllu þessu skrifstofubákni og öfund- sýki. En á hinn bóginn viðurkenni ég, aðég get ekkert gert að gagni, nema að hafa meira fé milli handa, en ég hefi nú þegar fórnað öllum minum eigum. En það sem ég hefi fundið nægir til þess að sýna fornleifa- fræðingum framtiðarinnar, að þeir verða að halda áfram verki minu. Það verður að finna leyndardóma Etrúskanna og koma þeim i dagsins ljós, þvi að nútimafólk getur lært meira af þessum fornu þjóðum en nokkurn mann grunar........ Mario Signorelli fylgir mér djúpt niður i fjallið, gegnum graf- hýsi og dimm jarðgöng og hann sýnir mér allt sem hann hefir fundið þar. Það er bæði kalt og rakt þarna neðanjarðar. — Ég sé ekkert i dag, segir Mario Signorelli. — En ég hitti þessa vini mina hér við og við. Að sumu leiti er ég ánægður yfir þvi að tvö þúsund ár eru milli okkar Ursenu og ástar okkar. — Hversvegna? spyr ég. Signorelli nemur staðar og bendir á tvö mjó sæti úr steini, sem eru höggin i klöpp á annarri. hæð neðanjarðarbæjarins. — Það er sagt að fyrir þrjú þúsund árum hafi setið þarna fangar, hlekkjaðir við steininn. Þaö voru maður og kona, prestur og hofgyðja. Þau höfðu drýgt þann ófyrirgefanlega glæp að veröa ástfangin hvort af öðru og gefið sig ástinni á vald. Þau dóu þarna af sulti. Þangað til fyrir þrem árum, leitaöi sál mannsins að þessum stað. Þegar ég kom að þessum stað við uppgröftinn, sá ég fyrir mér elskendurna og einhver innri rödd náði til min: — Faðir, frelsaðu mig .... Ég lyfti höndum minum, sneri lófunum að unga prestinum og sagði: — Þú ert laus nú. Mér var gefið vald til þess, vegna þess að einu sinni hafði ég sjálfur verið Metul, æðstiprestur. Signorelli prófessor þagnar. Og mér er ljóst hversvegna hann er feginn að það er tvöþúsund ára bil á milli hans og hinnar ungu hofgyðju Ursenu. Þvi að hefðu þau getað notið hvors annars, eins og holdi klæddar verur, þá hefðu þau þurft að gjalda fyrir ást sina, með þvi að svelta i hel, hlekkjuð við steininn....... STÍFLAN Framhald af bls. 13. „Svo? Nú, það er svo sem mjög fallegt hérna.” Meöan þau töluðust þannig við á mjög svo formlegan og fremur ópersónulegan hátt, varð hann æ hrifnari og meira hissa á þvi, sem hann sá hana vera að teikna. Hún var ekki að teikna landslag með rjómalitum itölskum villum, svörtum kýpressum og nokkrum seglskútum með hvitum og skarlatsrauðum seglum á vatninu, heldur hliðarmynd af stúlku. Sú mynd var einnig mjög stif i formi. Hún hefði sem bezt getað verið af konu þessari sjálfri, þegar hún var tuttugu og fimm árum yngri. „Gerið svo vel að horfa ekki of mikið á þetta. Ég er ekkert góður teiknari. Þetta er fyrst og fremst til að drepa timann.” „Ég er hrifinn,” sagði hann. „Ég á við, mér finnst sniðugt að þér skuluð teikna eitthvað, sem ekki er hérna.” „Ég er léleg við að teikna landslag, skal ég segja yður. Mér finnst það heldur leiðinlegt.” „Má ég spyrja hver stúlkan er?” „Dóttir min.” „Auðvitað veit ég ekki hvort myndin er lik fyrirmyndinni, en hún litur út fyrir að vera að- laöandi.” Hún stakk vinberi upp i sig, át það hægt og nautnalega að vanda en virti hann jafnframt fyrir sér augum, sem voru gersneydd hlýju. „Yður finnst það?” „Ég ætlaði að fara að bæta þvi við að hún likist yður verulega.” „Þeir gullhamrar gætu verið beggja blands.” „Ég fullvissa yður um að sú var ekki min tilætlun.” Allt I einu dró fyrir sólu. Og vindurinn varð enn kaldari. Hún leit á armbandsúr sitt. „Það er ekki lengur mjög notalegt hér, finnst mér.” „Nei. A degi sem slikum er maður feginn þvi að hafa bil. Komuð þér á bil?” „Nei. Ég kom fljúgandi.” „Ég held ég aki eitthvert núna siðdegis. Hafið þér séð nýju stóru stifluna, sem búið er að byggja uppi i dalnum? Hún er i sannleika stórkostleg.” „Nei. Hana hef ég ekki séð.” „Það ættuð þér að gera. Kannski þér hefðuð ekkert á móti þvi aö sjá hana ásamt mér núna i dag?” Hún stakk upp i sig öðru vinberi, tuggði það enn sem fyrr á sinn nautnalega, undarlega espandi hátt, og svaraði eilitið hikandi, að honum fannst: „Þetta er mjög fallega boðið af yður.” „Þýöir það að þér hefðuð gaman af að verða mér sam- ferða?” „Já, ég kem.” „Það var og. En ég spurði hvort þér hefðuð gaman af að koma?” Vöndur af sólarljósi brauzt i gegnum skýin og lýsti upp vatnið, rjómalitu villurnar og féll i andlit henni gegnum mjótt bil á milli vinviðarteinunga. Rétt sem snöggvast hefði hann getað svarið að hann hefði séð roða bregða fyrir i vöngum hennar. „Já,” sagði hún. „Ég hefði gaman af að koma . . . .” „Vatnsrennslið þar er ekki mikið um þetta leyti árs,” sagði George Graham. „Eiginlega ekkert, svo heitið geti.” Hann hafði lagt bilnum þar sem vel sást yfir stifluskálina, sem nú var tóm, og náði yfir dalinn milli tveggja kalksteinskletta, er minntu á kreppta tröllshnefa. Næstum lóðréttar hliðarnar voru þéttvaxnar teinréttum, bærri svörtum furum, og innan um þær voru spænsk kastaniutré, sem nú voru farin að brúnka á laufið. Stifluskálin minnti á stórt hringleikasvið, áhrifamikið ásýndum en yfirgefið, likt og það biði eftir mikilfenglegum sýningarþætti. Það hafði lygnt þegar á daginn leið. Siðdeginu fylgdi kyrrö, sem var á einhvern hátt iskyggileg. 1 þessari kyrrð urðu raddir þeirra Georges Grahams og þýzku konunnar furðusterkar. „Eigum við að halda áfram?” spurði hún skyndilega. „Ég þori varla að lita niður.” „Já. Ég er nú raunar ekki alveg laus við lofthræðslu heldur.” „Og samt fóruð þér að skoöa stifiuna.” „Hún hrifur mig.” Þau gengu aftur til bilsins. Þau settust inn og þýzka konan spurði: „Hvert liggur þessi vegur?” „Ekkert. Það er þorp nokkrum milum ofar i dalnum og skammt handan þess endar vegurinn. Ég er feginn að þér höfðuð með yður kápu. Það verður stundum mjög kalt hér efst i dalnum.” Hann ræsti bilvélina og ók áfram uppeftir veginum, sem var nýlagður, sléttur og vel gerður aö öllu leyti. „Ef það kólnar, getum við alltaf brugðið okkur inn i þetta þarna trattoria og fengið okkur heitt kaffi,” sagði hann. „Osturinn þeirra hérna i fjöllunum er lika mjög góður. Og Framhald á bls. 36. 3. TBL. VIKAN 31

x

Vikan

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.