Vikan - 07.06.1973, Qupperneq 22

járnuöum hælnum á skónum
sinum á milli lika og smeygði sér
úr skónum um leið. Hann varð
svo að teygja sig niður og ná
skónum, sem var algerlega
fastur, af fæti Harouns. Hann átti
auðvitað á hættu að festa hönd
sina. Andartak flaug fyrir i huga
hans sú Mjurning hvort jskurt
vit væri að 'eggja i þe„ . hættu
vegna ókunnugs pilts. LurKurinn
og skórinn hans voru orðin kyrfi-
lega föst, svo hann varð að hafa
hraöan á.
Hann lokaði augunum, stakk
höndinni niður i bilið og náði i skó
Harouns. Hann beið andartak,
þar til bilið varð örlitið meira, þá
náöi hann fæti Harouns úr
skónum og losaði sinn eigin skó
um leið.
Lurkurinn brotnaði og féll
nokkur þys i kringum hann. Hann
brosti til Josephs. — Og hvað
heitir þú drengur minn? Og
hann?
Tennur hans voru smáar,
svartar og brenndar, en það var
einhver einlægni i brosi hans.
Joseph sagði- — Joseph
Francis Xavier. Svo benti hanr,
n"t höfðino ,1 Harouns. — Hann
segist hcita Haroun Zieff.
Ókunni maðurinn virti Joseph
fyrir sér — Joseph Francis
Xavier — er það rétt?
Joseph kipptisfvið. Joe Francis
dugar.
Ókunni maðurinn glotti, eins og
hann vissi betur. — Svo já, sagði
hann. — Sjálfur er ég tri, þó að ég
sé fæddur i þessu landi. Faðir
minn kom frá Cork. Ég heiti Ed
Healey. Láttu mig aldrei heyra að
niöur. Andartaki siðar hefði þetta
veriö of seint.
Hás og hrjúf rödd heyrðist fyrir
ofan öxl Josephs. — Hvað er um
að vera? Hvað er að?
Lágvaxinn, þrekinn maður kom
i ljós- i klefadyrunum fyrir
framan þá. Þetta leit út fyrir að
vera maður um fertugt, mjöé
glæsilega til fara. Þetta var
greinilega maður, sem átti mikið
undir sér, þvi að mennirnir', sem
hann ruddi til hliðar og stóðu fyrir
aftan hann, glottu, en sýndu
honum samt mikla virðingu.
— Það munaði mjóu, sagði
Joseph. — En hann er særður á
fæti.
Það birti yfiþ ásjónu mannsins,
þegar hann heyrði hljóminn i
rödd Josephs. Svo öskraöi hann.
— Rýmið sæti! Fjandinn hafi
ykkur! Lyftið drengnum innfyrir,
annars skal ég TJá ykkur lifandi!
Það var eins og sætið losnaöi á
yfirnáttúrlegan hátt. Tveir menn
lyftu Haroun upp og báru hann
inn i vagninn. — Og komdu þér
Iika innfyrir, drengur minn, sagði
ókunni maöurinn við Joseph og
hann féll einhvernveginn niður
viö hlið Harouns. Það var seðill á
sætinu fyrir framan þá og þar
settist maðurinn.
— Jæja, sagði hann, — við
verðum liklega að gera eitthvað
við þennan klaufabárð, haldið þið
það ekki? Hvaðan eruð þið,
drengir minir?
— Wheatfield. Við erum að fara
til Titusville, sagði Joseph. — Við
erum að leita aö vinnu.
Maðurinn öskraði aftur. —
Komiö þið með viský og hreina
vasaklúta! Fljótt! Það varð
þú skammist þin fyrir nafn þitt,
drengur minn.
— Það geri ég ekki, sagði
Joseph.
Einhver hafði komið með hreint
handklæði og vasaklúta. Herra
Healey lagði þetta á hné sér og
rétti Joseph málmkrús með gul-
leitum vökva.
— Þetta er Bourbon, bezta sort.
Láttu drenginn drekka þetta allt,
hvern einasta dropa. Þá hverfur
sársaukinn. Svo brosti hann breitt
og vætti tvo eða þrjá vasaklúta úr
flöskunni, sem hann hafði náð upp
úr tösku sinni.
— Hversvegna gerið þér þetta
allt fyrir okkur? spurði Joseph. —
Þér þekkið okkur alls ekki.
Ilerra Healey virti Haroun
vandlega fyrir sér, en sagði við
Joseph: — Það er nú einu sinni
svona, er það ekki? Ef þú veizt
það ekki, drengur minn, þá skaltu
ekki spyrja. Svo varð hann
alvarlegur. Hann hallaði sér
áfram, hreinsaði óhreinindin og
blóðið úr sárinu, fljótt og fimlega.
—' Ég held að hann sé ekki
brotinn. En þetta er ljótt sár.'
Mjög ljótt. En nú held ég að þetta
sé orðið hreint.
Hann vafði svo hreinum vasa-
klút um særða fótinn og helti
viskýi vel yfir. — Jæja, sagði
hann, — það er eins og mig minni
að ég hafi heyrt að hinir auð-
mjúku munu erfa jörðina og
kannske þeir hjálparvana lika, en
það verður ekki fyrr en við hin
höfum étið bróöurpartinn og orðin
mett. En það þýðir ekki að sakast
viö það skipulag, sem rikir. það
eru aðeins bjánar, sem það gera.
Hann horfði á Joseph. — Þú ert.
enginn bjálfi, drengur minn, það
er mér ljóst.
— Ég ætla mér að sigra, sagði
Joseph og skyndilega hallaði
hann höfðinu aftur á bak og var
steinsofnaður.
Hann vaknaði við að sólin skein
i augu hans. Höfuð Harouns lá a
hægri öxl hans. Joseph pirði
augunum og virti fyrir sér and-
litið á Healey.
Eölishvöt sagði honum, að þessi
velgerðarmaður • þeirra væri
þorpari, en gaghstætt þvi sem
Tom Hennessey var, þá hafði
hann það á tilfinningunni, að
þessi maður væri það sem hægt
væri að kalla heiðarlegur þorpari,
opinskár og einlægur. Hann var
liklega þess albúinn að nota sér af
flestu, en léti samt alls ekki nota
sig.
Það var eitthvað tráust-
vekjandi við hann.
Joseph var ákveðinn i þvi að
losa sig við Haroun, strax og þeir
kæmu til Titusville. öðru málið
skipti með herra Healey.
— Hvað ertu að hugsa? spurði
herra Healey. Hann var liklega
nývaknaður og virti nú Joseph
fyrir sér á móti. — Joseph
Francis Xavier, er það ekki?
— Joe Francis, það er kappnóg,
svaraði Joseph snöggt.
Herra Healey geispaði. Hann
leit á gullúrið. — Við komum
bráðum til Titusville. Ég er eins-
konar þúsund þjala smiður, Joe,
hefi mikið að sýsla. Það má segja
að ég sé með fingurna niðri i
hvers manns keri. Það eru stjórn-
mál, oiian, fljótabátar, smá-
kaupmennska. Yfirleitt sýsla ég
við allt, sem nöfnum tjáir að
nefna. Eg neita aldrei heiðar-
legum hagnaði, ja, kannske ekki
óheiðarlegum heidur.
— Svo þér eruð stjórnmála-
maður lika'’
— Nei, vinur minn. En ég hefi
auga með stjórnmálamönnunum,
og það er að skömminni skárra.
Ahuginn hafði vaknað hjá
Joseph, þótt hann reyndi að láta
ekki bera á þvi. — Þekkið þér
herra Tom Hennessey. Mér er
sagt að hann sé nú orðinn þing-
maður.
— Tom gamli? Herra Healey
hló dátt. — Það var ég, sem kom
Tom gamla á löpp. Gerði allt,
sem á mfnu valdi stóð, til að
stöðva þennan sveitastrák, ég á
við Abe Lincoln, en það
heppnaðizt ekki. Liklega var það
gott. Við erum nú komin i strið og
það er alltaf hægt að græða á
striði. Fólk segist hata strið, en
samt er það nú svona.
— Ég hefi engan áhuga á styr-
jöldum, sagði Joseph.
— Jæja, sagði Healey, — það er
heimskulegt. Ef þú ætlar að
eignast peninga^drengur minn,
Framhald á bls. 39