Vikan - 07.06.1973, Blaðsíða 42

PANTIÐ TlMA
Stlidíó GUDMUNDAR
Garðastræti 2 - sími 20900
Allar
mynda-
tökur
V
StHdenta -
imrndatökur
sem gæti tortimt milljór.um
manna hafði verið fundin upp, og
einhver frægur visindamaður
hafbi spáð þvi, að eftir fimmtiu
áru yrði orðið svo margt fólk á
jöröinni (hann haföi sýnilega ekki
frétt af sprengjunni góðu),.að
ekki mundi fást matur handa
nema helmingi jarðarbúa.
Verrell, sem var alltof bjartsýnn
til að gera sér rellu út af þvi, sem
gæti skeð, samanborið við hitt,
sem mundi ske, hellti aftur i
kaffibollann. Hann sagði við
Georg, sem sat hinumegin við
borðið og var að ljúka við
morgunverð sinn: — Við byrjum
,klukkan kortéri fyrir tiu. Það
þýöir sama sem, að við þurfum
etyki að standa of lengi við þarna,
og eiga á hættu aö hitta einhvern,
sem við viljum ekki hitta, en svo
er okkur hinsvegar óhætt, þó að
Schiller komi heldur fyrir
timann.
— Ertu viss um, að við getum
þetta ekki án þess að vera að
hanga kringum afgreiðsluborðið,
til þess að ná i Schiller, þegar
hann segir til sin? Getum við ekki
haftgagnaf afgreiöslumanninum?
Verrill hristi höfuðið. — Þetta
viðtal við mig n^gir honum til að
vera hræddur 1 heila viku. Ef
maður beiddi hann að gera eitt-
hvað fyrir sig, sem gagn er i, yrði
hann heilt taugaknippi og kæmi
öllu i háaloft.
— Þetta verður erfitt.
— Það er sjálfsagt rétt hjá þér.
Við höfum ekki nema tuttugu til
þrjátiu sekúndur til umráða, og
þá er öllu 'lokið - á einn eða annan
hátt.
— Og við verðum á leiðinni I
Steininn, sem verður opnaður
sérstaklega fyrir okkur.
— Við skulum vona, að
lögregluþjónninn bregðist við á
þannháttsem honum hefur verið
kennt.
Georg drakk kaffið sitt. Hann
leit á úrið og sá, að klukkan var
niu - það voru ekki nema þrir
stundarfjórðungar þangað til þeir
áttu að leika fyrsta leik sinn i
þessu tafli. Hann fór að verða
áhyggjufullur. Hvaö, ef lögreglan
hefði breytt um aðferð og þarna
væru nú fleiri menn en einn?
Hvað ef lögregluþjónninn hefði
nægilegt vit og snarræði til þess
að bregðast ekki við, eins og
honum hafði verið kennt? Hann
skipaði sjálfum sér, snöggt, að
vera ekki með svona asna-
spurningar. Þær hresstu ekkert
hugrekkið.
Þeir greiddu reikninginn sinn og
fóru úr gistihúsinu kl. 9.25 i
leigubil, sem flutti þá til
St.Lazare-stöðvarinnar, og þar
skildu þeir eftir farangur sinn.
Þaöan gengu þeir til Aumale-
götunnar. Þeir komu þangað
nákvæmlgga samkvæmt áætlun.
Klukkuna vantaði tiu minútur i
tiu, er þeir komu að gistihúsinu.
Verrell gekk inn i forsalinn og
tók lyftuna upp á aðra hæð.
Enginn hindraði för hans, né
spurði hann, hvern hann vildi
hitta - hann hafði lært það fyrir
löngu að þaö var áriðandi að
sýnast hafa rétt á að gera það,
sem menn geröu: þá legði enginn
neinar hindranir i veginn.
Hann gekk ganginn á enda og
svo niðurvstigann niður á fyrstu
hæð. Gangur sá var eins og L i
laginu og stiginn einmitt rétt á
horninu og lyftan lengst við enda
annarrar álmunnar. Herbergi nr.
14 var við hliðina á nr. 12 - nr. 13
vantaði - og vár rétt við stigann.
Allt i lagi enn, hugsaði Verrell.
Nú reiö á mestu, hvort annað-
hvort nr. 12 eða 15 stæði autt.
Hann barði að dyrum á nr. 12 og
karlmannsrödd spurði, hvað hann
vildi, hann sagði, að leiguhillinn
væri tilbúinn og baðst afsökunar,
þegar það var ekki maðurinn
þarna i herberginu, sem hafði
pantað hann. Hann gekk svo að
nr. 15 og barði að dyrum, en þar
svaraði enginn. Hann notaði
þjófalykil, stakk honum i
skráargatiö, sneri honum og
opnaði dyrnar. Herbergið var
manntómt og rúmið umbúið. Þá
ætti þetta að verða auðvelt. Hann
gekk inn og lokaði á eftir sér.
Hann tók upp bor og boraði gat
gegnum vegginn, i eins fets hæð.
Þegar hann fann, að borinn var
að ná i gegn, notaði hann fingerða
flisatöng til að hreinsa gatið.
Síðan notaði hann hlustunarpipu
til að heyra það sem fram færi i
hinu herberginu. Hann heyrði, að
kveikt var á eldspitu og brak I
stól, þegar sá, sem i honum sat,
hreyfði sig. Og loks heyrði hann
ofurlitinn hósta.
Verrell leit á úriö. Klukkuna
vantaði sjö minútur i tlu. Hann
tók skammbyssu upp úr vasa
sfnum og setti þrjú laus skot i
hana.
Fimm minútur liðu.
Lögreglumaðurinn I næsta
herbergi drap i vindlingnum
sinum, stóð upp og gekk út að
glugganum. Hann bölvaði ein-
hverju, sem sá úti fyrir. —
Hversvegna I skrattanum hefði
Francois ekki getað komið I dag?
tautaði hann
Nokkrar minútur liðu enn.
Verrell fór að velta þvi fyrir sér,
hvort Shiller væri bara seint á
ferðinni, en hvort hann hefði
gengiö I einhverja gildru
iögreglunnar? Kannski Mathews
hefði getað náö sambandi við
hann, sagt honum að koma ekki
nærri hótelinu og sett honum
annað stefnumót:
Klukkan var orðin tut'Mgu min-
útur yfir og Verrell var orðinn
sannfæröur um, að Shiller hefði
verið varaður við að koma, þegar
siminn i nr. 14 hringdi einu sinni.
Lögregluþjónninn svaraði
hringingunni.
— Já, allt i lagi. Ég kem niður
strax.
Verrell stakk hlustunarpipunni
i vasann og flýtti sér að dyrunum,
og opnaði hurðina ofurlitla rifu.
Lögregluþjónninn kom út úr nr.
14, þegar Verrell hleypti af
skammbyssunni, slagaði út I
ganginn og setti sig i kryppu, og
greip báðum höndum um
magann, og stundi af kvölum.
Lögregluþjónninn kom þjótandi
til hans. — Hvað gengur á? Hver
var að skjóta?
— Þarna inni, . . .Konan
min . . . Verrell benti á nr. 15, og
hneig siðan niður.
Lögregluþjónninn greip til
byssu sinnar og þaut siðan inn i
herbergið. Verrell reis a fætur,
skellti hurðinni aftur og læsti, og
stakk lyklinum i vasa sinn.
Lyftan stanzaði þarna móts við
dyrnar opnuðust og maður og
kona stigu út. Lögregluþjónninn
æpti'og barði á hurðira, og þau
horfðu steinhissa á Verrell. —
Komið þið hérna kall »ði hann, —
og reynið að opna þessar dyr
meðan ég hleyp efti. hjálp. Hann
þaut siðan að stiganum, og þau
voru enn ekki farin neitt að
hreyfa sig, þegar hann sá til
þeirra siðast.
Þegar Verrell var kominn svo
langt niður i stigann, að sézt gat
til hans úr forsalnum, dró hann úr
ferðinni, og gekk eð sinu
venjulega, kæruleysislega göngu-
lagi. Þegar hann kom niður, kom
starfsmaður gistihússins þjótandi
til hans. — Hvað gengur á? Hvað
er að þarna uppi?
— Það hef ég enga hugmynd
um.
— En það var einhver að skjóta.
Og viljið þér bara heyra
hávaöann þaðan núna?
— Já, þetta er andstyggilegt,
sagði Verrell. — Maður býst þó
við friði og ró á svona stað. Hann
gekk siöan að afgreiðsluborðinu
og Blondel, sem nú kom auga á
hann, stirnaði upp af hræðslu.
Georg stóð hinumegin við
miðaldra mann, sem var
iklæddur köflóttum enskum
fötum og með gráan hatt. Verrell
gekk til maúnsins. — Hr.
Schiller? spurði hánn á frönsku
— Já.
— Gerið svo vel að koma hérna.
— En ... .hv . . .?
— Komið þér bara. Það er
lögreglan.
Schiller sneri sér við til hálfs,
rétt eins og hann ætlaði að taka til
fótanna, en Georg hljóp i veginn
fyrir hann. Schiller stóð grafkyrr.
Hann var rólegur á svipinn, en
brúnu augun voru á sifelldu flökti,
rétt eins og hann væri að finna
einhverja undankomuleið. —
Eruð þiö að taka mig fastan?
spuröi hann.
Framh. i næsta blaði.
-42 VIKAN 23. TBL.