Vikan - 16.08.1973, Síða 20

Orö hans hljómuðu i eyrum
minum, þegar ég lá i rúmi minu
„Þetta skal ekki ske aftur”. Góði
guð, hvað var eiginlega að ske á
þessum staö....
FRAMHALDSSAGA EFTIR ETHEL GORDON 4 HLUTI
Hættulegt
afdrep
—t»ú mátt ekki kenna þér um þetta, sagði Joan, en
mér var ljóst, að þetta var mér að kenna. Ef ég
hefði ekki sofnað, — ef ég hefði litið betur eftir
drengjunum, — ef eg hefði.....Þetta hefði getað
orðið óendanlega langur listi, en það eina, sem ég
gat fest hugann við var: Góði guð, hvað er að ske
hérna?
Ég sat hjá Joan, þangað til hún
var sofnuð, en sjálf hafði ég enga
löngun til að fara i rúmið. Þegar
ég gekk fram hjá dagstofudyrun-
um, sá ég, að þau voru öll:
Walter, Ernest, Frances og
Charles. Walter leit upp og kom
auga á mig.
— Komdu inn og fáðu þér sæti,
Anne, sagði hann.
Ég átti ekki á öðru völ, svo ég
gekk inn i stofuna.
— Er Joan sofnuð? spurði
Charles.
— Já, ég sat hjá henni, þangað
til hún var sofnuö.
— Það var gott! Ég skildi
eiginlega ekki, hvernig hún gat
haldið ferðinni áfram.
Amy var farin með Sandy. Þau
höfðu verið að ræða hlutdeild
Sandys I dauösfalli Peters. Þaö
var Frances ein, sem hélt þvi
fram, að allt væri honum að
kenna.
— Hann er nógu þroskaöur og
hann er líka greindur drengur, til
að skilja, hvað um var að vera.
Hann hefði átt að kalla á hjálp, I
stað þess að laumast i burtu.
— Þaö hefði samt verið of
** • *- $
seint, Frances, sagði Walter.
Peter hefði aldrei lifað þetta af.
Og Sandy er aðeins sex ára.
— Sandy likist liklega þessum
föður sínum, sem yfirgaf móöur
hans, eins og hann yfirgaf Peter i
vatninu,
— Hættu nú þessum ásökunum
á drenginn. Ernest hafði staðið
upp og nú virti hann Frances fyrir
sér og augu hans voru svört af
reiöi. — Þetta er ekki honum að
kenna og þú veizt það.
— Vertu rólegur, sagði Walter,
— ég lýð engum að tala svona til
Frances og það á hennar eigin
heimili. Kanntu ekki aö
skammast þin?
— Sennilega ekki, tautaöi
Ernest og fór út úr stofunni.
— Og þú heldur að þessi þarna
hafi einhverjar tilfinningar i okk-
ar garð, sagði Frances i haturs-
fullum rómi. Engin tók uridir með
henni.
— Sá, sem ég kenni mest I
brjóst um, er Sandy, sagði
Charles.
—Sandy! öskraði Frances,
alveg frá sér af reiði og sorg.
— Ég er hræddur um, að hann
gleymi þessu seint og að hann
ásaki sjálfan sig, sagði Charles,
án þess að taka tillit til orða
hennar. — Þetta er alltof þung
byrði handa sex ára barni.
— Þaö er aupvelt fyrir þig að
tala svona, það er ekki þitt barn
sem dó, æpti hún til hans.
Mig langaði til að bera I bæti-
fláka fyrir hann, en ég vissi, að
Frances tæki ekki tillit til skoð-
ana minna.
— Ég held ég fari að koma mér
i Súmiö, sagði ég og stoð upp.
Ég horfði beint fram, reyndi að
Hta ekki á þau, þegar ég gekk út
úr stofunni. Þegar ég var rétt
komin út á ganginn, kom Charles
á eftir mér.
— Anne.
Ég sneri mér við.
— Taktu ekki nærri þér, það
sem Frances segir. Hún- hefir
alltaf verið heimsk og stundum
getur hún verið illgjörn.
— Mér er nokkurn veginn sama,
það er bara eftir allt sem hefur
skeð I dag, að ég....
• — Láttu hana ekki hræða þig.
Hann rétti fram höndina og
strauk vanga minn bliðlega.
Ég veit ekki ennþá' . hvernig
allt skeði, hvort það var hann,
sem hailaði sér I áttina til min,
eða hvort það var ég, sem hallaði
mér að honum, en við vorum
skyndilega fallin I faðma, hann
með andlitið faliö i hári minu og
ég með kinnina upp við hrjúfan
jakkabarminn.
Hann sleppti mér fljótlega.
— Fyrirgefðu, sagði hann, ég
lofa þvi að þetta skal ekki ske
aftur.
20 VIKAN 33.TBL.