Vikan - 16.08.1973, Síða 22

Gamli herra Sanders spurði oft
eftir Peter, en Frances hafði
bannað okkur að segja honum
hvað hefði skeð. Við áttum að
segja, að hann lægi á sjúkrahúsi
vegna botnlangaskurðar. Ég sá
það greinilega á Frances, hve
erfitt hún átti með að láta sem
ekkert væri.
— Honum er að batna, pabbi,
var hún vön að segja og mér var
ljóst að umhyggja hennar fyrir
gömlum föður sinum, var næstum
jafnmikil og sorgin vegna dauða
Peters.
En meö aöstoð Raabs læknis,
fékk gamli maðurinn loksins að
vita sannleikann.
— Hvarer Sandy? spurði hann.
— Er hann lika drukknaður?
— Hann býr i borginni hjá móð-
ur sinni.
— Peter var góöur drengur,
sagöi gamli maðurinn og hristi
höfuðið. — Það er Sandy lika.
Þeir voru báðir góðir drengir.
Joan varð æ magrari og fölari.
Maginn á henni var eiginlega
stærri en maginn á mér, að
minnsta kosti virtist svo, líklega
vegna þess, að hún var svo mög-
ur. Það sást varla á mér, þegar
ég var komin i mussuna mina. Ég
hafði áhyggjur af henni, ekki
beinlinis vegna útlitsins, heldur
vegna þess, að mér fannst hún
veröa sljórri, eftir þvijsem lengra
leið á meðgöngutimann. Hún
hafði misst áhuga á öllu. Hún
vildi ekki taka sér neitt fyrir
hendur, heldur lá hún oftast og
staröi upp i loftið. Það var ein-
hver uppgjöf i augnaráðinu.
Það lá við að ég skammaðist
min fyrir það hve hraust ég var,
en velliðan min hjálpaði mér
samt yfir áhyggjur vegna þessa
þunga andrúmslofts, sem hvildi
þarna yfir öllu og öllum. Ég
stundaði gönguferðir meðfram
vatninu, svo oft sem ég gat komiö
þvi við. Einstaka sinnum mætti
ég Ernest og nú vorum við farin
aö kinka kolli i kveðjuskyni, þeg-
ar við hittumst. Ég ihugaði það
töluvert, hversvegna Sara hefði
yfirgefið hann, hvort hann hefði
verið hamingjusamur, en það
hlaut hann reyndar að hafa verið.
Hann var eiginlega mjög aðlað-
andi maður, á sinn hægláta hátt.
1 fyrstu höfðu Frances eða Joan
lofaö mér aö sitja i, þegar ég
þurfti að fara til borgarinnar, en
nú vildi ég ekki biðja Frances og
Joan lá að mestu i rúminu. Þess-
vegna var það, að næst þegar ég
þurfti að fara i skoöun til læknis-
ins, spurði ég Charles, hvort ég
mætti ekki sitja i bilnum hjá hon-
um næsta morgun.
— Það er sjálfsagt, Anne. Get-
uröu svo beðið fram yfir hádegi,
þá get ég skutlað þér heim aftur?
Þetta hentaöi mér mjög vel. Þá
gat ég leyst það af, að kaupa jóla-
gjafir. Og svo hafði ég lika hugsað
mér að heimsækja Amy.
Walter var meö okkur i bilnum
um morguninn og þeir settu mig
af fyrirutan lækningastofu Raabs
læknis við Bright River.
— Eigum við að taka þig hér,
eða eigum við að hitta þig ein-
hvérsstaðar i borginni? spurði
Charles.'
— Mér þætti bezt að þið vilduð
sækja mig heim til Amy. Ég ætla
að lita inn til hennar og vita
hvernig henni liður.
— Það er fallega hugsað. 'Þá
sjáumst við klukkan tólf.
Raab var mjög ánægður með
heilsufarsástand mitt og sagði, að
mér væri óhætt að halda áfram
við gönguferðirnar, bara ef ég of-
reyndi mig ekki og svo skrifaði
hann upp vitamintöflur fyrir mig
og skrifaði niður næsta tima eftir
mánuð.
Lyfjabúðin var lika snyrtivöru-
búð, svo ég keypti ilmvatnsglas
handa Amy og vatnsiiti og teikni-
blokk handa Sandy, meöan ég
beið eftir töflunum. Ég keypti lika
húsgögn i brúðuhús handa Magg-
ie og litskrúöuga kubba handa
litla barninu. Ég fékk þetta allt
sett i kassa og svo rölti ég eftir
gamalli götu undir hliðinni þar
sem niðursuðuverksmiðjan var,
en þar átti Amy heima.
Húsið hefði sannarlega þurft
málningar við og þrepin voru i
slæmu ásigkomulagi. Ég gekk
varlega upp þrepin og hringdi
dyrabjöllunni. Sandy opnaði og
það syrti yfir glaðlegum svip
hans, þegar hann sá hver það var.
— Mamma! kallaði hann og
svo var hann horfinn. Hann kom
aftur með Amy á eftir sér. Hún
varð ekkert sérstaklega glaðleg
heldur, þegar hún sá mig, en hún
bauð mér samt inn. Dagstofan
var litil, þröng og loftill. Ég
kenndi i brjósti um hana, en ég
reyndi að láta ekki á þvi bera.
— Ertu ekki i skólanum i dag,
Sandy? spurði ég, undrandi yfir
þvi, að hann skyldi vera heima.
— Ég er ekki i skóla núna,
sagði Sandy.
— Hann er kvefaður, sagði
Amy snöggt.
Hann leit alls ekki út fyrir að
vera kvefaöur, enda var hann
ekki neitt likur þeim Sandý, sem
ég þekkti. Hann var að visu lítill,
en hann hafði verið ákveðinn i
framkomu og öruggur með sig.
Þessi drengur leit á mig vökulum,
næstum hræöslulegum augum, og
vék ekki frá hliö móður sinnar.
— Þið fóruö svo fljótlega, að ég
gat ekki kvatt ykkur, sagöi ég.
— Það var eins gott, að koma
sér sem skjótast i burtu, sagði
hún biturlega. — Ég skal aldrei
stiga fæti inn i húsið það aftur.
— Amy, þú verður að reyna að
gleyma þessu. Þaö dettur engum
i hug að kenna þér um þetta. Það
var allt mér að kenna.
— Eins og þau komu fram við
hann, hélt hún áfram, eins og hún
hefði ekki heyrt það sem ég sagði.
— Gleymdu þvi sem hún sagði.
Við vitum ekki hvernig viö hefð-
um sjálfar tekið þessum ósköp-
um, sagði ég og hafði upp fyrir
henni það sem Raab læknir hafði
sagt við mig. Amy féllzt á það,
þótt hún gerði það ekki beint vilj-
ug.
— Ég veit þau sakna þin,
Frances lika.
— Hvernig ætfum við að búa
þar lengur? Hún leit á Sandy, sem
hlustaði af ákafa. Ég gat vel skil-
iðafstöðu hennar. Þarna voru all-
ir staðirnir, sem drengirnir höfðu
skyldi ske, þegar svo auðvelt
hefði verið að koma i veg fyrir
þaö. A sama hátt og öll önnur
slys.
— Ég held það liggi eitthvað
meira á bak við þessi slys, sagði
Amy.
— Nei, Amy, ekki þú lika. Nú
ferð þú að verða eins og Joan.
— Ertu búinn að laga til i herb-
erginu þinu, Sandy? Hún leit á
hann.
— Ég skal gera það, tautaði
hann. — Eftir svolitla stund.
— Þú gerir þaðstrax, sagði hún
hvasst, — og gerir það vel.
HÆTTULEGT AFDREP
leikið sér saman. Þaö myndi allt-
af minna Sandy á slysið. Skaðinn
var skeður og enginn vissi hve
djúp spor það átti eftir að skilja
eftir i sál drengsins.
— Þessutan geðjáðist mér
aldrei að henni, sagði Amy og hún
átti við Frances. — Hún er mesta
hörkutól. Það sást bezt þégar
Elisabeth dó. Hún sagði það rétta
á réttum stöðum, en hún meinti
ekkert með þvi. Það eina, sem
hún hefur áhuga á, það er faðir
hennar og það er vegna þess, að
hún vill eignast peningana og
völdin. Hún er sterk og hún mun
ábyggilega sjá svo um, að hennar
vilji nái fram að ganga.
— Henni veitir ekki af öllum
þeim styrk, sem hún getur fengið,
til að komast yfir öll þessi ósköp.
Amy leit á mig, ihugulum aug-
um og sat þegjandi um hriö.
— Hefir þér aldrei fundizt þetta
undarlegt, að tvö börn skyldu
deyja, næstum þvi á sama hátt?
— Mér fannst sorglegt, að þetta
Amy sat þögul, þangað til viö
heyröum dyrnar á herbergi hans
skella uppi á lofti.
— Allur bærinn talar nú um
þessa atburði, sagöi hún svo. —
Vakirnar í isinn voru ekki þarna
um kvöldið og hafi einhverjir
karlar úr bænum verið þarna að
veiða, þá heföu þeir örugglega
sett upp merki viö þær til varnaö-
ar. Fáðir minn hefur talað viö
marga hér i bænum og það veit
enginn til að neinn hafi veriö að
veiða gegnum isinn þetta kvöld.
— Þeir geta verið annarsstaðar
frá.
— Það gæti verið, sagði hún. —
En hver væri að hafa þetta fyrir,
aöeins til aö veiöa i einn eða tvo
klukkutima? Ef einhver heföi ætl-
að sér að veiða, þá hefði hann
verið þarna allt kvöldið. Þá hefði
sá veiðimaður verið þar, þegar
drengirnir fóru á skauta.
— Hvað ertu að segja? sagði
ég, en ég vissi það mætavel.
— Það hlýtur að hafa verið ein-
22 VIKAN 33. TBL.