Vikan - 29.11.1973, Síða 18

óvenjulegur maður
Framhald af bls. 15
átti framundan. En aö minnsta
kosti var hún komin heim, og að
sjálfsögöu átti hún margar
skuggalegar stundir fyrir hönd-
um, en hún haföi þó staöið af sér
fyrsta höggiö.
t fyrsta sinn, siöan þau komu
heim til Widgerie, gat Marion
kreist fram bros og hún sneri sér
nú i einlægni aö ungu stúlkunni,
sem hún átti I framtlðinni, að lita
á sem dóttur.
Þetta haföi verið sjóferöarróm-
antfk. Frændi Felicity var fram-
kvæmdastjóri skipafélagsins,
sem átti skipiö, sem Charles tók
sér far meö. Hann haföi notaö
aöstööu sína, til aö fá klefa á
skipinu, handa frænku sinni, eftir
aö systir hans haföi lagt fast aö
honum. Systir hans, móðir Feli-
city, fannst hún veröa að gera
eitthvaö, til aðkoma dóttur sinni i
burt úr óæskilegum félagsskap.
Biskayflóinn var samur viö
sig og Felicity haföi ekki fariö úr
koju i nokkra daga. Þegar hægöi i
sjóinn og veöriö skánaði, fór hún
upp á þilfar og fyrsti maðurinn
sem hún sá, var Charles, og þaö
kom henni þægilega á óvart.
Jafnvel i draumi hafði Felicity
aldrei látiö sig dreyma um svo
glæsilegan mann og skemmti-
legan ferðafélaga. Hinir farþeg-
arnir voru mestmegnis miöaldra
fólk, eldri hjón, bankastjóri á
eftirlaunum, ein ekkja og gömul
piparmey.
Felicity var lagleg stúlka, kát
og skemmtileg og .hún dansaði
mjög vel. Og dagarnir liðu I ró-
legu iðjuleysi. Umhverfið var
rómantiskt, st jörnubja rtur
suörænn himinn, öldugjálfui við
skipshliðina og allt þetta laðaði
þau hvort að öðru og rétt áöur en
þau komu til Höföaborgar, bað
Charles hennar.
Það var Felicity, sem stakk upp
á þvi, að láta skipstjórann gefa
þau saman, einhvers staðar á
miöju Indlandshafi, þegar þau
áttu eftir tiu daga siglingu til
Astraliu. Charles var nokkuð hik-
andi I fyrstu, en Felicity fékk
samt að ráða. Hún vissi vel hvaða
ráö voru bezt, til að fá hann til að
samþykkja það, og hún var
kuldaleg og fráhrindandi, þar til
hann vildi jafnvel hætta á
óánægju foreldra sinna,og lét að
vilja hennar.
Felicity sendi foreldrum sinum
skeyti til að segja þeim þessi
tiöindi. Þau höfðu aldrei heyrt
neitt um Charles og hringdu i
ofvæni til móðurbróður Felicity.
— Hverjum segið þið að hún sé
gift? spuröi hann. — Bellamy?
Attu við hinn unga Charles
Bellamy? Þá skaltu leggjast á
kne óg þakka sinum sæla. Hann
er I einni af þekktustu fjölskyldu i
New South Wales. Þau eiga
landareign , sem ég gæti vel
þegið að eiga.
Charles hafði ekki sent foreldr-
um sinum neitt skeyti. Hann hélt
að það myndi orsaka jafnvel
meiri leiðindi, heldur en að segja
þeim þetta við heimkomuna til
Sydney. Það yrði honum nógu
erfitt, en hann vonaði, aö þeim lit-
ist svo vel á Felicity, að það
bjargaði málunum.
En það var nú samt nokkuð
taugaóstyrkur ungur maður, sem
hallaði sér út á borðstokkinn,
meöan verið var að taka við land.-
festum á bryggjunni.
Hann brosti, þegar hann heils-
aði foreldrum sinum. — Sæl
mamma! Sæll pabbi! Stórkost-
legt að sjá ykkur bæði, sagði hann
glaölega og faömaði þau að sér.
Svo snéri hann sér að stúlkunni,
sem stóð rétt fyrir aftan hann og
öryggi hans hafði næstum brugð-
izt.
— Þetta... Þetta er Felicity,
sagði hann vandræðalega. — Við
giftum okkur fyrir þrem vikum
siðan.
Þögnin, sem fylgdi þessum orð-
um virtist ætla aö verða enda-
laus. Marion varð náföl og starði
á stúlkuna, eins og hún tryði varla
sinum eigin augum. En með
greinilegum erfiðismunum gat
hún samt stunið upp nokkrum
orðum. Simon sagði ekki neitt.
Hann horfði á Charles með slik-
um svip, að Charles sneri sér við,
til að fiýta sér inn i tollskýlið.
Sem betur fór, var margt, sem
þau þurftu að athuga, svo það
leiddi hugann frá þessum vand-
ræðum. Alfred, yfirhestasveinn-
inn hafði komiö með þeim til
Sydney, til að taka á móti skepn-
unum og koma þeim i sóttkvi. Það
var þvi mikiö að gera og heilmörg
skjöl, sem þurfti að undirskrifa.
Svo var farangur ungu hjón-
anna. Þau þurftu llka að hafa
samband við frænku Felicity,
frænkuna, sem hún átti að dvelja
hjá i Ástrallu.
En að lokum gátu þau lagt af
stað i hina löngu ökuferð til
Widgerie. Simon settist undir
stýri og Charles við hlið hans, en
Marion og Felicity sátu i aftur-
sætinu. Marion var ljóst, að ekki
var hægt að viðhalda þessari ó-
notalegu þögn, svo hún fór að
segja Felicity frá stöðunum, sem
þau óku fram hjá og benda henni
á fallegt útsýni.
Simon stöðvaði bilinn á ár-
bakka, þar sem viðir óx I tvö-
faldri röð meðfram ánni. Það var
gott að teygja úr fótunum og þvo
hendurnar i svölu vatninu.
Marion sagði Felicity, að það
væri álitið að þessi grátviður
heföi fyrir löngu verið fluttur frá
St. Helenu, þar sem hann hefði
vaxið við gröf Napoleons. öll
þessi tré voru komin af einum
teinungi. Felicity fannst þetta
skemmtileg saga og virti fyrir sér
þessar fallegu trjáraðir.
1 tilefni af heimkomu Charles,
hafði Simon keypt humar og
kampavin, sem komið hafði.verið
fyrir i kælitösku, sem honum
fannst ómissandi á ferðalögum.
Meðan Marion breiddi- dúk á
grasið og Felicity hjálpaði henni
við að koma matnum fyrir, gengu
feögarnir eftir árbakkanum.
Charles var nú ljóst, að foreldrar
hans voru siður en svo ánægðir
yfir þessu skyndilega hjónabandi
hans. Það hafði komið þeim
óþægilega á óvart. Nú hafði hann
tækifæri til að skýra nánar fyrir
föður sinum.
Þegar þeir sneru aftur, var
Simon búinn að jafna sig og var
nú I sinu venjulega góða skapi.
Það var augljóst, að það var
nokkuð erfiður biti að kyngja, að
eignast tengdadóttur svona ó-
vænt, en Simon Bellany var nú
oröinn sáttur við þessa staðreynd,
að minnsta kosti á yfirborðinu.
Þegar þau voru komin aftur
upp I bilinn, fór Marion að reyna
að halda uppi samræðum við
Felicity. Hún komst að þvi, að
faðir hennar var foringi i hernum,
en nú kominn á eftirlaun.
Þegar leið á daginn, urðu sam-
ræðurnar nokkuð dauflegar og að
lokum varð alger þögn. Þau höfðu
nú ekið af þjóöveginum, inn á
mjóan veg, sem lá yfir skógi
klæddar hæðir og að lokum komu
þau upp á hæðarhrygginn og þá
blasti sléttan við þeim út að sjón-
deildarhringnum. Charles lyfti
sér i sætinu.
— Þarna er það! sagði hann á-
kafur. — Þetta er Widgerie.
Felicity sá geysistóra fláka,
sléttu og skógi vaxin hæðardrög,
svo langt sem augað eygði.
Tvöföld röö af ungum trjám,
hlykkjaðist eftir sléttunni og
markaði árfarveginn. Hún vissi
aö þetta hlaut að vera Murrum-
bidgee, sem Charles hafði talað
um af svo miklum ákafa um borð
i skipinu.
Og þar fyrir neðan, þar sem áin
rann I krappri beygju, voru nokk-
ur hús: eitt þeirra, tveggja hæða,
stóð I nokkurri fjarlægð frá hinum
húsunum.
Framhald i næsta blaði
Amerískar
kuldaúlpur
Verð fró kr. 3.990,00
PÓSTSENDUM
SPDRTVAL
| Hlemmtorgi — Sími 14390
18 VIKAN 48.TBL.