Vikan - 04.04.1974, Blaðsíða 19

m .a. Stephen Stills og Neil Young.
Lengi siðan voru Allman bræður
undir nokkrum áhrifum frá þeim
Neil Young og Stephen Stills. En
’eftir þessa eftirminnilegu hljóm-
leikaferð hætti hljómsveitin störf-
um. Þá dvaldist Duane um nokk-
url skeið i Los Angeles, þar
sem hann komst i kynni við hinn
svokallaða „slide” gitar.
The Hour Glass — B.B. King
(ekki geíin út)
Dúane og Gregg Allman tóku
sig til i april mánuði 1968 og hl jóð-
rituðu nokkur lög eftir B.B. King,
en þessi B.B. King spilaði blues
löngu áður en nokkur vissi um
slika tegund tónlistar. Hvað úm
þaö, útgefendum þeirra Allman
bræðra leizt ekki á blikuna- og
sagðist aldrei myndi gefa lögin
út. Þrjú þessara laga er nú að
finna á L.P. plötunni Duane All-
man, An Anthology, minningar-
plötunni um Duane Allman . Þau
'eru My Sweet Little Angöí, It’s
My Own Fault og How Blue Can
You Get, öll tekin af L.P. plötu
B.B. King, sem hljóðrituð var á
hljómleikum i janúar 1966.
Duane and Gregg
Þegar þeir bræðuf höfðu fengið
nóg af Los Angeles, þökkuðu þeir
bara saman og héldu til Florida,
þar sem þeir gengu i hljómsveit-
ina Butch Truck. Þeirri hljóm-
I sveit bauðst stuttu seinna að
hljóðrita i stúdiói of» þeir bræður
komu með sem hluti af hljóm-
sveitinni. Þremur árum seinna
voru þær hljóðritanir gefnar út og
urðu þeir bræður nokkuð argir út
af þvi, þvi þá höfðu þeir áunnið
sinni eigin hljómsveit,' The All-
nians Brothers Band, gott orð og
vildwekkert með fyrri hljóðritan-
ir sinar hafa. En þessi umtalaða
plata, sem hlaut nafn beggja
þeirra bræðra, af útgefendum,
•. gefur mikilvæga innsýn i þró-
unárferil Duane sem gitarista. Á
þessari plötu, sem kom út 1971, er
Dúane rétt farinn að geta notað
hljóðfærin sein hann þá átti. En
þetta var sem sagt um Duane og
Gregg, L.P. plötuna sem hljóðrit-
uö vajr 1968 með The Butch
Trucks Band. Á henni er aö finna
fyrstu útgáfu iagsins Melissa,
sem seinna sló i gegn á L.P. plöt-
unni Eat a Peach.
Hey Jude, — Wilson Picket
Wilson Picket, einn af stóru
i soul. söngvurunum, hafði heyrt
hváðDuane gerði i stúdióinu fyrir
( ‘B.B. King og þar sem Picket
vantaði gitarleikara fyrir næstu
plötu sina, var haft samband við
Duane. Þeir hljóðrituðu eina L.P.
* og litla plötu með laginu Hey
Jude, sem fór þegar i efsta sæti
vinsældalistans i Bandarlkjun-
um. Þar með hófst mjög svo lit-
rikut4 ferill Duane sem aðstoðar-
hljóðfæraleikari eða session
manns. Hey Jude p einnig að
fiona á minningarplötu Duane,
An Anthology.
Enn á eftir að gera fjölmörgum
upptökum Duane Allman’s skil og
verður lokiö vjö feril hans I næsta
þætti. Ýt
Hér höfum við smásýnishorn af
hljómsveitinni Drullu eða Mud,
eins og hún heitir vist. Mud slógu i
gegn hérna heima fyrir nokkru
með iaginu „Tiger Feet”, en áður
höfðu þeir sentfrá sér einar fimm
eða sex plötur. 1 Englandi slógu
þeirigegnmeð lögunum „Crazy”
og „Hypnosis” og kom hljóm-
sveitin fram i enska músikþættin-
um „Top of the pops” og lék þar
þessi tvö lög. Siðan hefur vegur
þeirra farið vaxandi.
Mud ér búin að vera til nokkuð
lengi. Fyrir sex eða sjö árum slð-
an tók hljómsveitin þátt i vin-
sældakosningu Melody Maker, þó
ekki bærði á vinsældunum.
Hljómsveitin var þá á svipaðri
linu og Tremelous og Marmalade.
Einnig léku þeir félagar mikið af
Doors lögum. Hljómsveitin var
aðeins ein af mörgum kúlutyggjó-
hljómsveitum, sem spiluðu um
allt landið og gera enn. En það
kom að þvi, að einhver sá i hljóm-
sveitinni efnivið og kom henni á
samning hjá Rak records, hljóm-
plötufyrirtæki Elton Johns. Það
var byrjunin. Þá voru þeir Mike
Chapman og Nicky Chinn, laga-
smiðirnir margfrægu, sem semja
m.a. fyrir Sweet, fengnir til þess
aö semja nokkur lög fyrir hljóm-
sveitina. tJtkoman varð „Crazy
og Hypnosis” og hljómsveitin
hlaut langþráðar vinsældir. „Tig-
er Feet” varð svo til á þessu ári,
en það lag sömdu þeir sjálfir.
Gitarleikari hljómsveitarinnar,
Rob Davis, fékk mikið hrós fyrir
gltarleik sinn i laginu „Tiger
Feet”. Af þvi tilefni átti enska
blaðiö Music Star viðtal við hann
fyrir nokkru. Eftirfarandi glefsur
eru teknar úr þvl viðtali.
„Við reyndum I fimm ár að slá i
gegn, en árangurslaust. Það voru
svo sannarlega mögur ár, en við
höfðum það af. Við vorum reynd-
ar ekkert svekktir, þó við gætum •
ekki gert plötu sem sló i gegn.
Það var svo gaman að vera i ’
hljómsveit og spila saman. En að
sjálfsögðu dreymdi okkur fé og
frama á hverri nóttu”
Og þaðkom að þvi, eins og áður
sagði. Þeir fengu tækifæri til þess
að gera samning við Rak records,
sem útvegaði þeim nokkur góð
lög, sem þeir siðan slógu I gegn
meö. Næst var það þátturinn
. „Top of the pops”,og siðan hefur
vegurinn verið gulli stráður.
Þetta á.þó ekki við um ensku
hraðbrautirnar, en hljómsveitin
hefur þegar eytt miklum tima i að
ferðast milli borga og bæja i Eng-
landi og spila lyrir sinu daglega
brauði, eins og flestar aðrar
hljómsveitir i Englandi og viðar.
Blaðamaður Music Star spurði
m.a. Rob Davis að þvi, hvort þeir
félagar hefðu ekki bara fengið sér
I glas og notið útsýnisins á leiðinni
á milli staða öll þessi ár. Rob
Davis svaraði þvi til, að mestum
timanum hefði nú veriö varið á
hraðbrautum, „og þú veist nú
hvað þær eru skemmtilegar”,
sagði hann við blaöamanninn.
„Já”, svaraði hann, „jafn indæl-
ar og heitt malbik með smjöri”,
og þar með var sæla ferðalag-
anna útrædd.
En hefur hátterni hljómsveitar-
innar breyst mikið siðan hún
kom fram i þættinum „Top of the
pops”? „1 raun lit ég ekki á okkur
sem stjörnur, svaraði Rob Davis.
„Þd við fáum okkur göngutúr nið-
ur götuna hérna, safnast ekki að
okkur aðdáendur og hindra för
okkar. Það kemur þó fyrir að ein-
hver ber kennsl á okkur og þá er
bara vpijulega sagt, HALLÓ,
með áherzlu. Mér likar það ofsa
vel. Við höfðum mjög gaman af
því að gera þáttinn fyrir „Top of
the pops” og ég held jafnvel að
mömmu og pabba hafi þótt það
alveg æði, eins og unglingunum.
Systur minniþykir ofsa gaman að
vera systir svona poppstjörnu.
Hún er fimmtán ára, tiu árum
yngri en ég. Þó svo að það sé
svoná stórt bil á milli okkar, kem-
ur okkur vel saman. Hún hefur
jafn mikinn áhuga og ég. Hún
fylgist með öllu, sem hljómsveitin
tekur sér fyrir hendur. En afstaða
hennar til min hefur ekkert
breyst frá þvi að hljómsveitin
varð fræg, sem merkir væntan-
lega að ég hef litið sem ekkert
breyst”
Allir félagarnir i Mud eða,
Drullu,, koma frá Carshalton i
Surrey, Suður Englandi. Þeir
hafa allir starfað i hljómsveitum
frá þvi þeir voru sextán ára
gamlir eða þar um bil. Þeir, sem
nú skipa hljómsveitina Mud, voru
eitt sinn i tveimur hljómsveitum.
Það var á fyrstú árunum. Upp úr
þeim tveimur varð svo til Mud.
Tveir þeirra byrjuðu úö ^spila
saman þegar þeir voru tveggja
ára, — á barnagrindur. Þeir áttu
heima hlið við hlið, Rob Davis og
Dave Mount, trommuleikarinn.
Rob sagði I áðurnefndu viðtali, að
Dave hafi bara verið búinn að ná
góðum takti i þá daga.
En það veröur sem sagt gaman
að fylgjast með Mud.' Þeir hafa
unniö fyrir brauðinu sinu og njóta
nú verðlaunanná. Vonandi tekst
aðöngla saman frekari fróðleiks-
kornum um Mud, I náinni framtlð
og koma þeim á prent. Bless I bili.
*
14.TBL. VIKAN 19