Vikan - 04.04.1974, Blaðsíða 24

sneri hann sér aö Tatiönu. — 0,
Irena Vladinova.. Mér getúr ekki
skjátlast aftur.
María og Anastasiá æptu af
hlátri. Irena vann i eldhúsinu og
hún vár feit og rjóö. — Ó, Ivan
Ivapovitchs þú ert alveg ómögu-
legur, skrikti Tatiana. Svo and-
varpaöi hún: — Og þú ert ennþá
hættulegur og freistandi fyrir
ungá stúlku.
— Er'ég hvaö?
— O, þetta eru aöeins orö, sem
ég hefi tint saman, sagöi Tatiana,
sem nú var oröin mjög glæsileg
og fögur. Hún var fimmtán ára.
— Jæja, en þú skalt ekki tlna
þau upp fleiri, sagöi hann.
Þau hoppuöu svo þarna I kring-
um hann, þangaö til ein af hirö-
frúnum léit inn til aö vita hvaö um
væri aö vera og sagöi þessum há-
gofgu unglingum aö flýta jér út i
garöinn og svo myndi herra Kirby
koma til þeirra, þegar honum
hentaöi. Þau báöu hann aö koma
fljótt út og svo voru þau þotin.
— Þaö eru allir svo ánægöir
yfir þvi aö fá yöur aftur hingaö,
herra, sagöi Karita, en svo þaut
hún lika út, einhverra hluta vegna
og skildi allar töskur eftir opnar.
Hann fór aö taka upp úr þeim
sjálfur.
Svo heyröi hann eitthvert hljóö,
eiginlega aöeins dauft skrjáf og
hann leit upp. Þar stóð hún, stúlk-
an, sem haföi hertekiö hjarta
hans. Hún stóö i dyragættinni.
Hvltur kjóllinn lagðist mjúklega
aö grönnum likamanum. Rauð-
brúna háriö'var oröið gulliö, aug-
un dimmblá og það sló skugga af
augnhárunum á kinnar hennar.
Olga Nicolaievna var nú aö veröa
sautján ára og, ennþá var hún
mjög feimnisleg.
Börnin sneru ölj við, en ég
hélt áfraín með fööur minum,
sagöi hún og röddin titraði svollt-
iö.
— Ó, þarna eruð þér sjálf,
sagöi hann. — Hágöfgi, þetta er
óvænt ánægja.
— Er þaö? Ég býst við, aö þér
séuö uppgefinn eftir ferðina.
Þettá hlýtur aö hafa verið þreyt-
andi feröalag.
Hann hafði oröiö m.jög glaöur
vib aö,$já börnin og finna ánægju
þeirra yfir endurfundunum, en nú
var hann ekki slöur glaöur yfir
þvl að sjá þessa hlédrægu stúlku.
— Þér ,hafið veriö i Englandi,
hélt hún áfram, en svo sá hún
oþnar töskurnar. — Er engirin hér
til aö hjálpa yöur? Má ég?
Hún kom inn og flýtti sér aö
opna eina töskuna. Hún var svo-
litiö hikaridi og eins og til aö leyna
þvi, tók hún upp hvlta skyrtu, —
Þessari skyrtu klæöist þér, þegar
þér leikið tennis viö pabba, er þaö
ekki?
— Og þegar ég missi af boltan-
um og stingst á hausinn I netiö,
sagöi hann brosandi.
Hún leit snöggt á hann. Hann
var sjálfum sér likur, alltaf reiöu-
búinn til aÖ segja eitthvað, sem
gat leyst vánda hennar.
— Herra Kirby, ég er svo glöö
yfir þvl, að þ£r skylduö geta kom-
iö. Þaö veröúr gaman aö hafa yö;
nu- hér. Töfraridi bros henriaT
minnti mjög mikiö á föður henn-
ar. Hún var yndislegri en orö
fengu lýst.
KSirita kom inn og varð alveg
hneyksluð yfir þvi að sjá sjálfa
stórhertogaynjuna vera að taka
upp úr tösku. — Yðar hágöfgi.....
— Karita, er ég nokkuð fyrir?
sagöi Olga. — Ég hefi ekkert að
gera, svo ég get vel hjálpaö til.
Þáö er alveg satt. En sjáðu
hvernig herra Kirby hefur látiö
þétta niöur. Fötin eru öll hræði-
lega krumpuö. Þú.þyrftir alltaf að
hugsa um hann, fara lika með
honum til Englánds, Karita.
— Heldurðu aö þú víldir það,
Karita? spurði Kirby grafalvar-
lega.
Hún stóð með galopinn munn-
inn af undrun. — Ó, sagöi hún og
stóö bókstaflega á öndinni. — Ó!
Svo sagöi hún: — Þaö yrði dá-
samlegt. En þér eruö aö striöa
mér, ég kann ekki ensku.
— Ég gæti kennt þér hana eftir
hendinni, sagði hann.
— Ó, nú er ég aldeilis hissa, já,
ég er skelfingu lostin, sagði Kar-
ita og settist niður. Olga skellihló.
— Þér veröiö þá að fá leyfi hjá
Karinshka prinsessu og foreldr-
um minum, sagöi Karita.
— Að sjálfsögðu • fæ ég^Ieyfi
þeirra aílra, sagöi Kirby.
Olga leit á hann, út undan sér.
Hann virtist mjög ánægður yfir
þvi aö fá Karitu sem einkaþjón-
ustu. Þaö yrði lika prýðileg til-
högun. Karita gæti þá skrifað
henni og sagt henni, hvað hann
heföi fyrir stafni. Olga ljómaði af
ánægju.
Alexandra keisaraynja var llka
ánægö. Hún bauð Kirby innilega
velkominn. Og Nicholas, sem var
mjög vingjarnlegur við gestinn,
gat vafla beðiö eftir þvi aö fá
hann út á tennisvöllinn. Þótt keis-
arinn heföi I mörg horn að lita, þá
haföi hann alltaf margar stundir
aflögu, þegar hann var á Livadia,
og hann naut þeirra i fullum
mæli. Aftur á móti var litið um
slikar hvildarstundir, þegar fjöl-
skyldan dvaldi i vetrarhöllinni,
Sarskoje Selo, þar sem minnstu
rikisvandamál virtust næstum ó-
leysanleg. En hér, á þessum friö-
sæla staö, var öll fjölskyldan
hamingjusöm.
Börnin lögöu bókstaflega hald á
Kirby, hvenær sém þau gátu.
Hann fóT i heræfíngaleik meö Al-
exis og þeir skiptust á aö vera
liðsforingjar og óbreyttir her-
'menn. Hann kenndi börnunum
lika enska leiki og allan daginn
kváöu við gleðióp barnanna,
hlátrar og sköll. Hann haföi
mikiö dálæti á þeim.öllum.. Ana-
stasia var greind, Maria róman-
tisk, Tatiana kát og Alexis hug-
rakkur, en það var Olga sem hann
elskaöi svo heitt, aö þeð var fariö
aö valda honum miklum áhyggj-
um. Hún var Ilka yndislegust af
þeim öllum, alvarleg, bláeygð og
gullinhærö.
Og dagarnir liðu, heitir og sól-
bjartir. Olga var hrifnust af þvi,
þegar þau fóru öll, nema móöir
þeirra, i smáferðir um sveitina.
Hana langaöi.nú til aö verða sem
fyrst fulloröin og henni fannst
mjög fræðandi aö fara þessar
feröir meö Kirby, það var alltaf
svo margt að sjá og ræöa um frá
mörgum hliðum, blóm, fuglar og
fagurt útsýnið.
— Herra Kirby, sjáiö þetta!
Þaö sem hún benti honum á,
var blátt blóm, sem stakk upp
kollinum á mosaþúfu.
— Svona einmanalegt, sagði
hann, þegar þau námu staöar til
aö viröa þaö fyrir sér.
— Hvers v.egna segiö þér
þetta? spurði hún og Virti fyrir
sér vangasvip hans. — Eruð þér
einmana? Eigið þér ekki vini?
— Nei, Olga, ég er ekki ein-
mana. Ég verð aldrei einmana.
— Hvað eigið þér við meö þvi?
Hún rétti úr sér og virti hann vel
fyrir sér, alvarleg i bragði.
þaö ýrði enginn morgundagur,
aöeins þessi eini dagur til eiliföar.
Alexandra var þögul stundar-
korn. Svo sagði hún: — Hvernig
Skemmti vinur okkar, hérra
Kirby séf?
Olga laut höfði yfir teglasið. —
Vel, held ég. Alexis segir, að
pabbi eigi aö gera hann áð hers-
höfðingja.
— En hvað vildir þú, að pabbF
geröi, elskan? spurði Alexandra I
mildum róm.
— Ég? Hvers vegna spyrðu?
Ég hefi alls. ekki hugsaö um það.
En nú stokkroðnaði hún.
Alexandra andvarpaði. Hún gat
ekki fengiö af sér að eyðileggja
draum dóttur sinnar. Hún vildi,
Sumri
hallar
— Ég er mjög lánsamur. Sumir
geta verið einmana, jafnvel innan
um hóp af fólki.
— Já, ef þeir hafa engan, sem
heyrir þeim til, sagöi Olga.
— Já, viðurkenndi hann. —
Komið nú, þau hin eru komin svo
langt á undan okkur. Eigum viö
aö ganga eða hlaupa?
— Hlaupa, sagði Olga — og þau
hlupu og þyríuðu upp laufinu, sepi
hafði hrannazt upp undir trján-
um. Hún var töfrandi — hvít' og
græn, snjóhvit blússan var hneppt
upp i háls og pilsið var eins og
flauelsmjúkir, grænir grasbal-
arnir á Livadia og sveiflaöist
mjúklega um granna okklana,
þegar hún hljóp. Hún hló. Svo rak
hún höfuðið i trjágrein og hattur-
inn fauk af henni. — Ó! hrópaði
hún. Þau námu staðar, hann náöi
i hattinn og hún stóð kyrr, meöan
hann kom honum fyrir á höföi
hennar, þar sem hann trónaöi
eins og geislabaugur. Hann leit
snöggvast I bla augun, en svo leit
hún niöur.
— Svonp, nú er hann kominn á
sinn stað, yðar hágöfgi, sagði
hann.
Eftir gönguferöina drakk Kirby
te með zarnum og börnunum I
garðinum. Olga var þar ekki, hún
drakk teið meö móöur sirini i
stássstofu hennar. Alexandra tók
eftir þvi, hve Olga leit vel út eftir
útiveruna. Hún sá lika, að elzta
dóttir hennar ljómaði af ham-
ingju.
— Elskan min, sagði hún, þeg-
ar Olga var aö sötra heitt teið, —■
um hvaö ertu aö hugsa
— Mamma, væri það ekki dá-
samlegt, e| þessi dagur tæki
aldrei. enda? sagöi Olga. — Þá
værum yiö alltaf öll saman. Viö
yröum aldrei þreytt eöa hrygg,
aö börnin hennar væru hamingju-
söm á æskuárunum, vildi að þau
ættu góðar minningar. Olga
myndi heldur aldrei gleyma þvi,
aö hún var dóttir zarsins. Hún
vissi, að hún gat lika treyst herra
Kirby. Að minnsta kosti fanrist
henni þab.
— Ivan Ivanovitch, • sagði
Tatiana einn morguninn, — móðir
min sagbi, að hún myndi hafa
mikla ánægju af þvi að hitta þig
viö tækifæri, sem þér hentaði.
— Hvað sagði hún?
— Reyndar bað hún mig að
skila til þin, hvort þú vildir koma
og tala við hana.
— Já, það er svolitið ljósara, ó,
stórhertogaynja, sagði hann. —
ég hlýöi og fer strax á fund zar-
ynjunnar.
Tatiana virti hann fyrir sér,
þegar hann gekk inn. — A ég aö
segja þér eitt, sagöi hún við Olgu
systur sina, — ég held, að ást min
á Ivan Ivanovitch sé aö verða
ólæknandi.
— En spennandi, sagði Olga,
bæöi undrandi og óttaslegin. —
Heldurðu, aö hún sé jafn ólækn-
andi eins og ást þin á. Mestaroy
höfubsmanni, svo ég tali ekki um
ást þina á Paul Sahkov liðsfor-
ingja?
— Drottinn minn, sagði
Tatiana, — hvað þú getur verið
andstyggileg. Hún flissaöi. — En
Olga, finnst þér ekki dásamlegt
aö hafa Ivan Ivanovitch hérna?
Biddu mömmu að halda honum
hér sem lengst.
— Halda honum? Helduröu aö
hann sé einhver api?
— Ja, sagöi Tatiana, — hann
væri nú ekki amalegt gæludýr.
Olga sneri sér.íindan. — Þetta
er ékkert fyndið, sagði hún hljóð-
lega, — þetta er aðeins kjánalegt.
24 VIKAN 14.TBL.