Vikan - 04.04.1974, Blaðsíða 12

Smásaga eftir Roald Dahl
Húsrádandinn
Venjulega hringir maður bjöllunm og
biður siðan að minnsta kosti í svona hálfa
minútu áður en dyrnar opnast, en þessi
frú var eins og hún væri á hjólum. Hún
var komin um leið og maður hringdi. Hún
gerði honum bilt við...
Billy Weaver haföi feröast frá
London meö hægfara siödegis-
lestinni. Hann haföi oröiö aö
skipta um lest I Swindon á leiö-
inni, svo að þegar hann kom til
Bath, var klukkan orðin niu um
kvöld, og tunglið var byrjað aÖ
lýsa upp stjörnubjartan himininn-
yfir hásunum handan lestar-
stöövarinnar. En loftiö var nist y-
andi kalt, og vindurinn læsti
isköldum klónum i andlit hans.
„Afsakið,” sagði hann, „vitið
þér um nokkurt sæmilega ódýrt
gistihús hérna I nágrenninu?”
„Reynið Bell and Dragon,”
svaraöi buröarkarlinn og benti
eftir götunni. „Þeir geta kannski
hjálpaö yður. Það er svona milu-
fjóröung i burtu hinum megin viö
götuna.”
Billy þakkaöi honum fyrir, tók
upp ferðatösku sina og lagði af
staö i áttina til Bell and Dragon.
Hann haföi aldrei komið til Bath
áöur og þekkti þvi engan , sem
bjó þar. En hr. Greenslade á
aöalskrifstofunni I London, haföi
sagt honum, að það væri ágætis
borg. „Fínnið yður húsnæði,”
haföi hann sagt, „fariö siðan og
tilkynnið komu yðar til úti-
bússtjórans um leið og þér hafið
komiö yður fyrir.”
Billy var 17 ára. Hann var i
nýjum sjóliöabláum frakka,
nýjum brúnúm fötum og með
nýjan brúnan Trilby hatt. Hann
var i sjöunda himni er hann gekk
rösklega eftir götunni. Hann
reyndi aö gera alltrösklega þessa
dagana, því að hann hafði
komizt aö þeirra niöurstöðu, aö
röskleiki væri hiö eina sameigin-
lega einkenni allra velvegnandi
kaupsýslumanna. Stórbokkarnir
'á aðalskrifstofunni voru alveg
ótrúlega röskir, hvar og hvenær,
sem maöur sá þá. Þeir voru stór-
kostlegir.
Þaö voru engar verzlanir á
þessari breiðu götu, sem hann
gekk eftir, aðeins röö hárra húsa,
sem öll voru nákvæmlega eins.
Þau höföu öll sólskýli á súlum, 4-5
tröppur lágu upp aö útidyrum
þeirra og greinilega höfðu þetta
einhvern tima verið heldri manna
bústaöir. En núna, jafnvel i
myrkrinu, gat hann séð, að
málningin var viða flögnuö af tré-
verki hurða og glugga, og að
tigurlegar framhliöar þeirra voru
sprungnar og skellóttar af van-
hiröu.
Skyndilega, tók Billy eftir
prentaöri tilkynningu f kjallara-
glugga nokkrum, sem var upp-
lýstur af nálægu götuljósi, henni
Var tyllt upp viö rúöuna og á
henni stóö: FÆÐI OG HÚSNÆÐI.
Undir tilkynningunni var vasi,
hár og fallegur með brönu-
grösum.
Hann stanzaði. Hann færði sig
aöeins nær. Grænar gardínur
(einhvers konar flauelisefni)
héngu sitt hvorum megin viö
gluggann. Brönugrösin tóku sig
vel út á milli þeirra. Hann gekk
alveg að og rýndi gegnum rúöuna
og inn i herbergið, og það fyrsta,
sem: hann sá, var bjartur eldur,
sem logaði i arninum. A teppinu
fyrir framan eldinn lá litill
hundur sofandi. Að svo miklu
leyti, sem hann gat séð, var her-
bergið sjálft búið viðkunnan-
legum húsgögnum. Þar var
flygill, stór sófi og nokkrir ból-
straðir hægindastólar: og i einu
horninu gat hann séð stóran páfa-
gauk i búri. Dyr visuðu venjulega
á gott á svona stöðum, hugsaði
Billy með sjálfum sér: og þegar á
allt var litið, leit þetta út fyrir að
vera ágætis hús til að búa i.
Orugglega var þetta mun þægi-
legra en Bell and Dragon.
Á hinn bóginn var krá mun
fjörugri staður en gistihús. Þar
mundi vera bjór og piluspil á
kvöldin og fullt af fólki til að talá
viö og auk þess var það sennilega
mun ódýrara. Hann hafði áöur
búiö nokkrar nætur á krá og líkaö
vel. Hann haföi hins vegar aldrei
búiö á gistihúsi og I hreinskilni
sagt, var hann eilitið smeykur viö
þau. Sjálft orðið, gistihús, kallaöi
fram í hug hans myndir af blautu
káli, frekum ráðskonum og
megnri sardinulykt I stofunni.
‘Þegar Billy haföi velt þessu fyrir
sér I noktyrar minútur úti i kuld-
anum, ákvaö hatin að ganga
áfram og lita á Bell and Dragon
áöur en hann gerði þetta upp við
sig. Hann tók upp ferðatöskuna.
Og nú geröist nokkuð undar-
legt. Hann var i þann veginn aö
snúa sér frá glugganum, þegar
augnaráð hans staðnæmdist
skyndilega við tilkynninguna og
festist þar. F^ÐI OG HUSNÆÐI,
stóö þarna. FÆÐI OG HÚSNÆÐI.
FÆBI OG HÚSNÆÐI. FÆÐI OG
HÚSNÆÐI. Hvert orö var eins og
stórt svart auga, sem starði á
hann gegnum glerið og hélt
honum, skipaöi honum,
þröngvaði honum til að standa
kyrr og ganga ekki burt frá þessu
húsi,og áöur enhann vissi af, var
hann lagður af stað frá glugg-
anum I attina aö útidyrahurðinni.
Hann gekk upp tröppurnar og
þreifaði eftir bjöllunni.
Hann hr.ingdi bjöllunni. Langt I
burtu I einhverjú bakhe^befgl
heyrði hann bjölluna hringja, og
svo allt I einu, áður en hann hafði
einu sinni sleppt bjöllunni, opnuö-
ust dyrnar og þarjia stóð kona.
Venjulega hringir maður bjöll-
unni og biður siðan aö minnsta
kosti I svona hálfa minútu áöur en
dyrnar opnast, en þessi frú var
eins og hún væri á hjólum. Hún
var komin um leið og maður
hringdi. Hún gerði honum bilt viö.
Hún var á fimmtugsaldri óg um
leið og hún sá hann, brosti hún
vingjarnlega.
„Gerðu svo vel að koma inn,”
sagöi hún hlýlega. Hún vék til
hliöar og hélt hurðinni galopinni
og Billy fann, að hann tók ósjálf-
rátt eitt skref fram. Hvötin eða
réttara sagt löngunin til aö fylgja
henni inn i þetta hús, var ótrúlega
sterk.
„Ég sá auglýsinguna i glugg-
anum,” sagði hann.
„Já, ég veit þaö.”
„Ég er að leita fyrir mér að
herbergi.”
„Það er allt tilbúið fyrir þig,
ljúfurinn,” sagði hún. Hún var
meö rjótt og kringuleitt andlit og
vingjarnleg blá augu.
„Ég var á leiðinni til Bell and
Dragon,” sagöi Billy henni, „ en
tilkyhningin i glugganum hjá
yöur vakti skyndilega athygli
mina.”
„Elsku strákurinn,” sagði hún,
„af hverju kemur þú ekki inn úr
kuldanum?”
„Hvaö takið þér fyrir her-
bergið?” v ■
„Fimm shillinga og sex pence
fyrir sólarhringinn og morgun-
verður innifalinn.”
Þaö var fáranlega ódýrt. Þaö
var meira en. helmingi minna en
hann haföi veriö reiðubúinn að
greiöa.
„Ef þaö er of mikiö,” bætti hún
viö, „þá gæti ég kannski minnkaö
upphæöina eilítiö. Viltu egg I
morgunverö? Egg . éru talsvert
dýr þessa dagana. Þetta getur
oröiö sex pencum ódýrara, ef þú
sleppir egginu,”
„Fimm shillingar og sex pence
er stórfint. Ég geng aö þvi.”
„Ég vissi, að þú mundir gera
þaö. Geröu svo vel aö koma inn”
Þetta virtist vera ákaflega góö
kona. Hún var alveg eins dg
móöir einhver^ góös skólafélaga
aö bjóða manni I heimsókn yfir
jólahátiðirnar. Billy tók af sér
hattinn og steig yfir þröskuldinn.
„Hengdu 'hann bara þarna,”
sagöi. hún, „ og lofaðu mér aö.
hjálpa þér úr frakkanum.”
Þaö voru engir aðrir hattar eða
frakkar i forstofunni. Þaö voru
engar regnhlifar, engir' göngu-
stafir — ekkert.
„Við erum alein hérna,” sagði
hún og brosti til hans um öxlina á
leiöinni upp stigann. „Þaö skeöur
nefnilega ekki svo oft, að mér
veitist sú ánægja að hafa gesti
hérna i þessu hreiðri minu.”
Sú gamla er sennilega eitthvað
smáskritin, sagöi Billy við sjálfan
sig, en hvaö varöar mann um það,
þegar leigan er fimm shillingar
og sex pence? „Ég heföi nú
háldiö, aö þaö rigndi yfir þig um-
sóknum,” sagöi hann kurteisis-
lega.
„O, það gerir það nú, að sjálf-
sögöu. Það gerir þaö. En hlutur-
inn er nú sá, aö'maður leigir nú
ekki hverjum sem er, þú skilur?”
„Já, já.”
„En ég er alltaf með allt tilbúiö.
Þaö er alltaf allt til reiðu hérna I
þessu húsi, dag og nótt. Bara til
vonar og vara, ef einhver ungur
maður skyldi birtast. Og mér er
þaö svo mikil ánægja, ljúfurinn,
svo mikil ánægja, þegar þaö
stöku sinnum kemur fyrir, aö ég
opna dyrnar og sé einhvern fyrir
utan, sem hentar nákvæmlega.”
Hún var komin hálfa leið upp
stigann, og brosti niður til hans
með fölum vörum. „Eins og þú,”
bætti hún viö og blá augu hennar
skoðuöu hann róiega niöur allan
likamann, frá hvirfli til ilja.
Afyrstu hæöinni sagöi hún viö
hann, „þetta er min hæö.”
Þau géngu upp á næstu hæö.
„Og þessa hefur þú alveg einn,”
sagöi hún.,,Hérna er herbergiö
þitt. Ég vona, aö þér liki þaö vel.”
Hún fór meö honum inn I litið en
smekklegt svefnherbergi og
12 VIKAN 14. TBL.