Vikan - 04.04.1974, Blaðsíða 10

Herra Kolinski náöi i blýant og
skrifaði hjá sér, aö hann þyrfti aö
panta fleiri kvöldblöð.
í tuttugu ár var hann búinn'aö
strita viö, aö halda þessari litlu
verzlun sinni gangandi. En eftir
aö yfirvbldin höföu ákveöiö aö
byggja upphverfiö, jókst tala viö-
skiptaviná, sem komu á öllum
tímum dagsins. ■Tyggigúmml,
sigarettur, píputóbak, konfekt-
kassar, sem þeir tóku meö sér
heim til eiginkvenna sinna og
unnusta. Verzlunin blómstraöi.
Hann ýtti gleraugunum lepgra
upp á nefiö, taldi seðlana I kassa-
skúffunni og læsti þá niöri I kassa,
sem hann geymdi undir stólsetu I
herbergiskytru innaf búöinni.
Kassinn var næstum þvi fullur.
Seinna ætlaði hann að tæma hann
og fara með peningana I nætur-
vörzlu bankans. Hann gætti þess
alltaf, að hafa ekki peninga i
verzluninni, þaö gat veriö hættu-
legt og orsakað vandræöi og Kol-
inski vildi umfram allt, forðast
vandræöi.
Alveg frá 1939, þegar herra
Kolinski, sem verið haföi vel
stæöur listmunasali, varð að flýja
land sem öreigi, hafði hann veriö
mjög varkár á öllum sviðum. Líf-
iö hafði ekki farið um hann mjúk-
um höndum og hann var vanur
þvl að búast stöðugt við þvi
versta. En nú, upp á sfðkastið,
var hann farinn að sláka svolitið
og jafnvel farinn að láta sig
dreyma dagdrauma... Um litið
hús úti I sveit, fyrir utan London,
en ekki samt svo langt i biirtu, að
hann gæti ekki komizt með góðu
móti-til borgarinnar og notið þess
að ganga um söfn og listmuna-
verzlanir. Það gat lika verið, að
hann hefði ráð á aö kaupa mynd
og mynd. Kannski hafði hann
ennþá nef fyrir nýjum listamönn-
um og gæti keypt málverk af ung-
um mönnurn, sem enginn hafði
komið auga á.
Það voru ekki eingöngu pening-
arnir, sem hann var að hugsa um,
heldur ánægjan við að komast I
snertingu við fegurðina. Tala við
fólk, sem hafði sömu áhugamál
og hann.
Aöeins að þessi velgengni héldi
nú áfram, þá gæti hann selt
verzlunina eftir nokkur ár, með
góðum hagnaði.
Drengirnir höfðu haldið til I
dimmum bakgarði allan daginn
og þeim fannst timinn aldrei ætla
að lfða. Þeir voru svangir og
þyfstir og þeim var svo kalt, að
tennurnar glömruðu I munnutn
þeirra.
Frank hugsaði með sér, að
aldrei myndi hann gleyma þess-
um degi, aldrei á ævinni.
Hann hafði verið svo kátur og
hreykinn um daginn. Fram að
þessu höfðu þeir Sid aldrei fengið
aö vera með I neinu spennandi,
þeir höfðu veriö sendir eftir sam-
lokum og öli og hafðir I allskonar
snatt, en utangarös, þegar klikan
tók eitthvað fyrir, sem bragð var
af. En nú hafði Tubby sagt: „Þið
getiö komið með I kvöld, strákar.
Það veröur miklu öruggara að
koma þýfinu út bakdyramegin.
framhaldssaga eftir Jane Anthony
V7 GATA í
Itoímm
Það var eitt, sem kom henni undarlega
fyrir sjónir, hún — Beth, hafði spurt frú
King um það, hve mörg börn hún ætti og
elzta dóttirin hafði svarað: „Sjö”. En um
leið sagði frú King, með hörkulegri rödd,
sem alls ekki líktist mildri rödd hennar:
— Sex. Ég á sex börn, systir”.
Þið getið rennt ykkur niður niður-
fallsrörin með það. Við Pete kom-
um okkur út um aðaldyrnar, eins
og ékkert sé um að vera”.
Þeir höfðu fengið sinar leið-
beiningar. Þeir áttu að ganga
hægt og rólega inn i salinn með
Tubby og Pete, sem voru klæddir
vinnufötum með verkfæratöskur I
höndunum. Þetta var ákaflega
einfalt og ósköp venjulegt. Gjald-
kerinn átti matartíma frá klukk-
an átta til niu á hverju kvöldi, svo
að skrifstofan yrði mannlaus.
En þetta kvöld hafði gjaldker-
inn gleymt töskunni sinni og kom
til aö sækja hana, en þá var Pete
einmitt að brjóta upp peninga-
skápinn.
Hún opnaði munninn til að
öskra, en Pete sló hana utan und-
ir. Þá greip hún simann, en
Tubby reif hann af henni og sló
hana aftur, svo hún féll endilöng á
gólfið. ’
Það varð dauðaþögn á skrif-
stofunni og svo sagði Pete með
skrækri raust: — Guð hjálpi mér,
hún er dáin!
Frank mundi hvert einasta at-
riði. Tubby starði á gríðarstóra
hnefa slna. Stúlkan lá á rauða
gólfteppinu.
Hann gat ekki hreyft legg né lið.
En þá var það Sid, sem tók til fót-
anna og skauzt eins og elding yfir
gólfið, opnaði gluggann og renndi
sér niöurrörið, eins og api. Frank
var á hælum hans. Hann skildi
vel, aö Sid gerði það eina sem
nokkurt vit var i, þeir urðu að
koma sér út og svo langt I burtu,
sem mögulegt væri. Tubby vó yfir
nlutíu kíló, svo hann myndi aldrei
hætta á að fáta niður rörið. Og
Pete varekki beinllnis frár á fæti.
En hinir voru nú ekki langt I
burtu...
Frank gat ekki hugsað um ann-
að en þetta, allan daginn.
— Heldurðu að það geti verið
möguleiki á þvl að þeir haldi að
við höfum ekki verið sjónarvottar
að þessu? spurði hann Sid. —
Tubby hlýtur að hafa verið utan
við sig og....
Sid hristi höfuðið. — Þú ert nú
búinn að endurtaka þessa spurn-
ingu þúsund sinnum. Fjandinn
hafi það, þú hlýtur að skilja...
Tubby framdi morð og við stóðum
I aðeins meters fjarlægð og svo
ertu aö reyna aö fá mig til að trúa
þvi, að hann hafi ekki tekið eftir
okkur? Að sjálfsögðu vissi hann
af okkur og hann veit að við sáum
þetta og hann hættir ekki fyrr en
hann fihnur okkur.
— Já, sagði Frank, — þetta er
líklega rétt hjá þér.
Þaö var orðiö aldimmt og þeir
hættu á að laumast út úr bakgarð-
inum og I áttina að Laburnum
Street. Svo hleyptu þeir I sig
kjarki og skutust inn á kaffistofu,
þar sem þeir borðuöu stóra
skammta af pylsum og kartöflu-
stöppu. Svo keyptu þeir nokkrar
samlokur og nokkrar flöskur af
kóki og tóku það með sér.
— Nú er ekki langt þangað,
sagði Frank, þegar hann fór aö
kannast við göturnar.
Sid sagði, vlst I tlunda sinn
þennan dag: — Ertu viss um að
þú vitir hvað við erum að gera?
Viö eigum llklega ekki annarra
kosta völ, en mér finnst þetta
samt ískyggilegt. Leikfangaverk-
smiðja... Hvernig veiztu að efsta
loftið sé ekki notað?
— Gólfvð er ekki nógu traust,
eða eitthvað svoleiðis, sagði
Frank. — Þaö er alveg óhætt að
ganga á gólffjölunum, en þeir
hafa ekki leyfi til að láta fólk
vinna þar, svo Joftið er notað fyrir
vörugeymslu.
— Hvernig veiztu þetta allt?
— Vegna þess að ég lék mér svo
oft þarna, þegar ég var lítill..
— En þá vita llklega margir
krakkar af þessu!
— Nei, ég sagði aldrei neinum
frá þvl. Ég tók aldrei nokkra lif-
andi sál með mér þangað. Það er
alveg satt. Ég sagði ekki einu
sinni Dorrie frá þvl.
Þetta var alveg satt, Dorrie
vissi aldrei neitt um þetta leyni-
lega konungsrlki hans og ef hann
heföi ekki veriö svona hræðilega
óttasleginn, þá hefði hann heldur
ekki sagt Sid frá þvl. Loftið var
hans eigið rlki, eini staðurinn,
sem hann hafði einn, út af fyrir
sig, bara hann einn...
Og þarna var allt óbreytt. Þeir
höfðu laumazt inn I bakgarðinn,
sem var girtur háum veggjum,
hafið sig varlega upp á ruslatunn-
, urnar og náö fótfestu á gluggasyll-
unni fyrir utan skrifstofuna. Þar
höföu þeir svo klifrað upp niður-
fallsrörið, eins og Frankhafði gert
svo mörgum sinnum og fljótlega
voru þeir komnir upp að mjóa
glugganum á annarri hæð, en á
honum var alltaf svolítil rifa, til
aö lofta út, þvi að lyktin af llmi,
litarefnum og loönu efnunum,
sem voru notuð I bangsana, var
svo sterk.
Dyrnar inn á loftið voru læstar,
en lykillinn stóð I skránni, alveg
eins og Frank vissi. Það var mjög
lágt undir loft þarna, enda þykkt
ryklag yfir öllu og dauðakyrrð.
Eina birtan sem komst þarna inn,
var frá götuljósunum gegnum
mjóar gluggarifur. 1 einu horninu
voru gömul og hrörleg húsgögn,
— gamalt og brotið borð, nokkrir
10 VIKAN 14. TBL.