Vikan - 22.05.1974, Blaðsíða 44

Kirby sagöi henni frá kofa skóg-
arhöggsmannsins: kofanum þar
sem hann átti aö hitta Prolofski
fjórum stundum fyrir næstu dag-
mál. Hann sagöi henni, að hann
myndi gefa henni merki þaðan,
þegar stundin væri runnin upp.
— Þú þarft ekki aö hafa slæma
samvizku vegna þess, Karita,
það sver ég. Helduröu að þú getir
veriö komin aftur fyrir sólsetur?
— Ég verð með Abadah Khan
og mönnum hans, sagði hún. —
Ég kem hingað aftur fyrir sólset-
ur, ef Abadah Khan, getur ekki
hjálpað okkur, af einhverjum
ástæðum. En ef ég kemst nógu
snemma til hana, þá veit ég að
hann bregzt ekki. Ég fer með
bilnum, Simeon Baroskovitch
ekur mér. Hann er einn af bil-
stjórunum. Honum þykir vænt
um mig og þaö verður tilbreyting
fyrir hann að fá fri i einn dag, en
hann fær ekkert aö vita um Pro-
lofski. Ef þú segirhans hátign að
mig langi til að heimsækja móður
mina, þá leyfir hann Simeon að
fara meö mig i bilnum.
Karita, stjórnar þú öllu hér á
Livadia?
— Ég lit aðeins eftir þér sagði
hún. Hann rétti út höndina, hún
nam staöar og hann kyssti hana
innilega á varirnar. Karita þrýsti
mjúkum vörum sinum að Vörum
hans. Hans koss var þakklætis-
koss, en henni fannst einfaldlega
gott að láta hann kyssa sig.
— Farðu varlega, sagði hann.
— Það ert þú, sem verður að
fara varlega, sagöi hún, — það ert
þú, sem átt að hitta Prolofski.
Hann fór til Yalta siðar um
daginn og þegar hann kom til
baka, hafði hann meöferðis
áhald, sem hann hafði aldrei haft
handa á milli áður. Skammbyssu.
Það var svartamyrkur þegar
hann nálgaðist kofann eftir
skógarstígnum, þar sem Pro-
lofski og Ovario biöu hans.
— Þú verður að sætta þig við
þetta, sagði Prolofski, og Kirbý
beið rólegur, meðan Ovario
þuklaöi hann allan i myrkrinu.
/)vario rétti svo úr sér og urraði
ánægjulega. Prolofski lagöi við
hlustirnar. Þaö var hljótt fyrir
utan, eins og i grafhýsi. — Þegar
svona stendur á, verðum við að
gæta allrar varúðar, sagði hann.
Hann virti Kirby fyrir sér. —
Hvaða ákvöröun hefur þú tekið?
— Fyrst, sagði Kirby, — verðið
þið að fullvissa mig um, að þið
vitið eitthvaö um mig og hvað það
er.
— Ég skal sýna þér svolitið?
Bréfsnepil? Ég ber aldrei á mér
nein skjöl. Hann benti á ennið á
sér. — Ég hef þaö allt hérna. Til
aö sýna þér, að þér er nauöugur
einn kostur aö vinna með okkur
og fyrir okkur, þá skal ég leysa
frá skjóðunni og minna þig á
nok]cur nöfn, nöfn félaga þinna
hér i Rússlandi. Fyrst er þaö
náungi, sem heitir Anstruther og
hann er i Yalta, svo er annar i
Moskvu, Burroughs heitir hann
og þar er lika Borodin Jaco-
vitch...
— Þetta er nóg, sagöi Kirby.
44 VIKAN 21.TBL.
— Þetta var ekki erfitt dulmál
og ég hef það allt hérna. Prolofski
benti aftur á enniö. Hann glotti. —
Karinshka prinssessa hefur þetta
bréf i sinum höndum. Þú sérð
það, vinur sæll, að þú ert um
setinn frá báðum hliöum, bæði
með bréfinu, sem hún hefur i
sinni vörzlu og þvi sem ég hef i
höfðinu. Jæja, svo snúum viö
okkur að Rasputin.
— Já, Rasputin, sagði Kirby.
Hann sá nú, að það var ekki nóg,
að þagga niður i Prolofski, Aleka
hafði sönnunargögn. Jæja, það
var nú samt sú áhætta, sem hann
varð að taka með I reikninginn. —
Þetta er sú leið, sem ég hefi
hugsað mér, sagði hann um leið
og hann tók bréf upp úr brjóst-
vasa sinum og lágði það á borðið.
— Ég þekki höllina út og inn, en
ég verð að vera viss um, að þið
samþykkið uppástungu mina.
Sjáið hérna.
Hann breiddi úr bréfinu á
óhefluðu borðinu, sem stóð undir
glugga kofans. Svo tók hann
mjótt vaxkerti upp úr vasanum
og kveikti á þvi.. Ovario tautaöi
eitthvað. — Það eru engir her-
menn á þessum slóðum, sagði
Kirby.
— Það er sama, ég vil ekki hafa
ljós, sagði Prolofski. Hann hallaði*
sér samt yfir boröið og skoðaði
bréfið vandlega. Kirby laumaði
höndinni undir borðiö og dró fram
skammbyssuna, sem hafði veriö
fest undir borðplötuna. Hann
gekk nokkur skref aftur á bak.
Prolofski leit upp og þeir Ovario
sáu vopnið samtimis.
— Þú ert bjáni, sagði Prolofski.
— Ég kom byssunni fyrir hérna ,
fyrr i kvöld, áöur en þið komuð,
sagði Kirby. — Ef þið hreyfiö
ykkur, þá hika ég ekki við að
skjóta.
Kirby bar nú kertið upp að
glugganum meö vinstri höndinni.
Hann lét það standa i glugga-
kistunni. Þaö glitti i byssuna, sem
hann miðaði á maga Prolofskis.
Hann langaði sannarlega ekki til
að hleypa af, en það gat veriö, að
eitthvað hefði komið fyrir, svo
Karita og Abadah Khan kæmu
ekki.
En svo heyrði hann rödd
stúlkunnar frá dyrunum. — Viö
erum komin, Ivan Ivanovitch.
Prolofski sneri sér hægt en
ákveðiö viö og það geröi Ovario
lika. I dyragættinni stóö Karita,
meö riffil i höndunum og klút
vafinn um gullið hárið.
— Velkomin litla vina min,
sagði Kirby. Karita færði sig svo-
litið til og inn i kofann komu
margir þögulir og dökkbrýndir
menn. Prolofski hrækti á þá,
þegar þeir tóku hann. Oravio
barðist um, eins og grimmur
hundur af reiði yfir þvi aö vera
tekinn höndum. Karita kom þá
auga á hann og augu hennar
brunnu af reiði.
— Hvað hafa þau gert þér?
— Þau kúga og myröa bræður
mina, öskraöi Ovario, og það er
hverjum manni nóg. Félagarnir
munu lengi muna þig, hóran þin!
Dökkbrýndu mennirnir kefluðu
og bundu Prolofski og Ovario.
Köld útistandandi augu Pro-
iofskis brunnu af heift, þegar
Sumri
— Vertu sæl, Olga Nicolaievna og guð
blessi þig, sagði hann lágt og snerti fing-
ur hennar með vörunum. Hann heyrði að
hún hvislaði, svo lágt að það heyrðist
varla: — Mundu hverju þú lofaðir.
hallar
mennirnir fóru út meö hann og
Ovario.
— Farið með þá til Abadah
Khans, eins fljótt og hljóölega og
þið getið, sagði Karita. Mennirnir
brostu og hurfu hljóölega inn i
skóginn með fanga slna.
Kirby slökkti á kertinu. — Við
biðum svo lengi, sagði Karita. —
Við héldum að þú ætlaöir aldrei
að kveikja ljósið i glugganum. En
þaö var nú gott aö við gátum tekið
hann fastan. Hann er moröingi,
veiztu það: Nú verður hann látinn
dúsa I holu meö Ovario, eins lengi
og þú vilt. Abadah Khan lætur þá
aldrei lausa, nema þú segir til um
þaö. Er allt I lagi með þig?
— Mér liður prýöilega. Þú ert
stórkostleg vera. Ætlaðiröu aö
nota riffilinn á þá?
— Aö sjálfsögðu. Hún virtist
undrandi yfir þvi, að hann skyldi
spyrja svona. — Prolofski er ekki
góður maöur og ég vil ekki að
neitt komi fyrir þig.
— Nú verður farið aö undrast
um Ovario á Karinshka, þegar
hann kemur ekki aftur, sagöi
Kirby, þegar þau voru á heimleið.
— Það finnur hann enginn,
hann er hreinlega horfinn. Karita
sýndi ekki neina hryggð vegna
örlaga Ovarios. — En við þurfum
aö hafa hraðann á, það er margt
sem ég þarf að gera...
— Þú þarft ekki að gera neitt.
Hann lagöi arminn um axlir
hennar. — Karita, þú ert yndis-
leg. Þú ert stolt mitt og gim-
steinn. Þú hefur bjargað hinni
keisaralegu fjölskyldu og þú
hefur bjargaö mér. Þakka þér
fyrir..
Hann þrýsti henni að sér.
Karita var mjög ánægð með
sjálfa sig. Það var dásamlegt að
hlusta á orð hans og hrós. Hann
kyssti hana ekki til aö sýna þakk-
læti sitt. Það væri heldur ekki
háttvisi, þar sem þau voru ein i
skóginum.
En samt hefði hún ekki haft
neitt á móti þvi.
Næsta morgun voru öll ský
horfin og sólin stafaði geislum
sinum yfir Livadia. Ólga var á
leiö til kennara sins, með bækur
undir hendinni, þegar ein af hirö-
frúnum kom til hennar og sagöi
að móöir hennar vildi tala við
hana.
Alexandra var aö skrifa bréf 1
stássstofu sinni, þegar Olga kom
inn til hennar. Hún leit upp og
brosti til dóttur sinnar. En hve
dóttir hennar var að veröa falleg
stúlka og þroskuð eftir aldri!
Burtséð frá likamlegum þroska,
var yfir henni einhver fullorðins-
leg ró. Já, hún var sannarlega
aðlaðandi stúlka.
— Olga, elskan min. Rödd
Alexöndru var ákaflega bliöleg.
— En hve þú ert sumarleg.
Heyrðu, það var eitt, sem ég
ætlaöi að ræöa við þig, hvað var
þaö nú annars? ó, já, Kirby yfir-
sveitarforingi — Ivari.
— Mamma? Hann er þó ekki
aö fara?
— Nei, ekki fyrr en við förum
til St. Petersburg. Alexandra var
bæöi ákveðin og hugsandi. —
Hann kom hingað og bað um leyfi
til þess, aö þú mættir fara með
honum til Yalta i dag. Langar þig
til þess, elskan? Ég er viss um að
herra Guilliard géfur þér leyfi.
— Ó, mamma, ég... mamma,
það yröi dásamlegt.
Alexandra vissi ekki sjálf,
hversvegna hún haföi léð þessu
eyra, en hún treysti herra -Kirby
fullkomlega. En það var alltaf sú
hætta fyrir heridi, aö Olga sjálf
færi að gefa sig draumum á vald.
En hvernig átti hún aö ræna hana
slikum draumum æskunnar, hún
ætti þá ljúfar minningar, þegar
alvara lifsins og skyldur hennar
tækju viö.
— Þú mátt þá fara, sagði hún.
Hann beið hennar fyrir neöan
þrepin, þegar hún kom út. Hún
var klædd daufbláum kjól og i
samlitri kápu. Hvitur hatturinn
var prýddur bláum böndum og
hattbarðið skýldi andliti hennar
fyrir sólinni. Hún hélt á blárri
sólhlif. Hann gekk nokkur skref
til móts viö hana, en leiddi hana
svo að opna léttivagninum.
Olga sagði ekki neitt fyrr en
hann var búinn að koma sér fyrir
og vagninn kominn á hreyfingu.
Þá sagöj hún: — Ég verð að segja
yöur að ég er yfir mig ánægð,
Kirby sveitarforingi. Ég á við, yf-
ir þvi að vera boðin I þetta ferða-
lag. Hvers vegna er ég i náðinni i
dag?
— Liklega vegna þess að ég
vanrækti yður I gær, sagði hann.
— Þar sem ég þurfti að fara til
Yalta, datt mér i hug, að það yrði
skemmtilegra, ef ég heföi. ein-
hvern félagsskap. En Sikorski
hershöfðingja var illt i bakinu,
Tatiana gat ekki komiö, Maria
hafði of mikiö að gerá og ég fann
hvergi Anastasiu. Alexis vildi
gjarnan koma meö mér, en hon-
um er illt i fætinum, eins og þér
vitið, s'vo mér datt I hug, að
kannski væri rétt aö fá Olgu til að
koma með mér....
— Ó, hve þér getiö veriö and-
styggilegur! hrópaöi hún upp yfir
sig. Hann háfði tekiö sér sæti and-
spænis henni i vagninum og það
var glettni I augum hans undir
húfuskyggninu. — Þetta er nú
ekki beinlinis riddaralegt.
— En þetta hefur snúizt allt til
betri vegar fyrir mig, sagði hann.
— Veöriö er dásamlegt og hér sit
ég i vágni með Olgu Nicolaievnu,
stórhertogaynju, sem blöðin
sögðu vera fallega stúlku og að
blái liturinn færi henni vel, þrátt
fyrir svolitla. viðarösku á nefinu.
— ó, nei, þaö getur ekki verið!
sagði Olga stórhneyksluð.
— En eins og venjuiega, er ekki
hægt aö trúa þvi, sem stendúr i
blö.öunum.
— Kirby sveitarforingi, yöur
tekst vel að striða mér.
— Ég veit þaö og nú ætlum við
einmitt að upplifa slikan dag,
Olga. Það veröur dásamlegt.
Hún var farin aö hlæja. Hest-
arnir töítu léttilega og i takt.
Þaö söng I vagnhjólunum og Olga
var eins og yndislegt málverk i
pastelbláum litum. Andlit hennar
var og finlegt undir hvitum hatt-
inum og háriö' flaksaöist til i gol-
unni. Honum fannst hún imynd
alls hins fegursta i veröldinni.
Þau gáfu ökumanninum og
þjóninum fri i þrjá klukkutima,
þegar þau komu til Yalta. Kirby
sagðist þurfa aö hitta Anstruther
og Olga beiö-róleg i fremra her-
berginu, meðan Kirby fór inn á
skrifstofuna til Anstruthers.
Hann var etkki eins föðurlega al-
úðlegur og venjulega, heldur var
hann alvarlegur á svip, klæddur
svörtum jakka og röndóttum bux-
um.
—Ég er nýbúinn að fá nokkuð
uggvænlegar fréttir af yður, sagði
hann. — Að likindum hafið þér
ekki farið nógu varlega og látið
eitthvað finnast i vösum yðar.
Já, þér getiö sagt þaö, sagöi
Kirby. — Maöur aö nafni Peter
Prolofski haföi dulmálslykilinn.
— Já, viö höfum heyrt hans
getiö, sagöi Anstruther, Hann
skoöaði neglur sinar vandlega. —
Þaö gerir þetta allt miklu flókn-
ara, kæri Kirby. Þaö er reyndar
hvorki meira né minna en slys.
Prolofski! Kötturinn er sannar-
lega kominn i dúfnáhópinn. Þaö
eru engin takmörkjyrir 'þvi, sem
þessi maöur getur gert.
— Þaö get ég sagt yöur, sagöi
Kirby og svo sagði hann honum
allt sem komið hafði fyrir. Þaö
var eins og Anstruther létti nokk-
uö.
— En þrátt fyr'ir þetta, sagði
hann, —þá er þaö tvennt, sem við
getum aldrei treyst, þaö er hve
langi Prolofski tollir i þessari
holu og að hann einn hafi dul-
málslykilinn, án þess aö,láta ein-
hvern annan hafa hann. Það er
eins gott fyrir yður, að vera undir
þaö búinn, að fara fljótlega heim
til Englands. Ég reikna meö, aö
það væri hollast okkur öllum.
Fjandinn hafi þaö, Kirby, þurftuð
þér nú endilega að vera svona
hiröulaus?
— Ég var ekki fæddur til þess-
ara starfa, — ég var lokkaöur út i
þetta. Það mátti alltaf búast viö
að ég gerði einhveFja skyssu.
— Litillæti yðar er virðingar-
vert, sagði Anstruther, —- en þaö
hjálpar okkur ekki. Fjandinn hafi
þaö, hélt hann áfram. — Þér hafiö
veriö mjög gagnlegur, þér hafið
sambönd -á hæstu stööum. En nú
hafið þér flækt þetta allt saman..
Ég er mjög áhyggjufullur.
— Ég fullvissa yður um, aö ég
er ekkert yfir mig ánægður ^ield-
ur, en mér liöur samt betur eftir
að þessir vinir okkar fjarlægðu
Prolofski.
— Svo er það Karinshka stelp-
an, sagði Anstruther snöggt.
— Já, sagði Kirby.
Olga stóö strax upp, þegar
Kirby kom aftur og þakklætisbros
ljómaði á vörum hennar.
— Þér voruö fljótur, sagöi hún,
þegar þau gengu aftur út i sól-
skinið. — Hvað eigiö þér svo eftir
aö gera?
— Ó, já, nú á ég þaö mikilvæg-
asta eftir, sagöi hann.
— Ó, sagbi hún, svolitið von-
svikin , — hvert þurfiö þér aö
fara til þess? *.
— Hvert sem þér viljiö, Olga.
Allt sem ég á eftir hér, er aö sjá til
þess aö óskir yöar veröi uppfyllt,-
ar og fyrst og fremst verð ég an
sjá um, aö þér fáiösæmilegan há-
degisverð.
— En hve ég á gott i dag, sagöi
Olga og ljómaöi af hamingju. —
Eigum við þá að fá okkur há-
degisverð núna? Þá getum við
kannski skoðaö i búðarglugga á
eftir.
— Við höfum gert það áður,
sagði hann, — og það var mjög
skemmtilegt. Við getum endur-
tekiö það.
Þau gengu eftir götunum. Það
var sólskin og hlýtt i veöri, en
samt kom svolitil gola af hafinu,
svo kápa Olgu kom i góðar þarfir.
Hún fór herini llka vel og sólhlifin
var sem geislabaugur yfir höfði
hennar. Kirby var glæsilegur
maður og það fór ekki fram hjá
henni, að konurnar litu út undan
Framhald á bls. 37
21. TBL. VIKAN 45