Vikan - 22.05.1974, Blaðsíða 18

þess a& þá& reyndist þvingandi.
Hann var avallt s.vo kurteis og
hugulsamttí^- og auk þess for-
rlkur. O.g ailtP^ssu, að hann var
á höttunum eftmSeiginkonu.
Hjarta frúarinnar sló örara
þegar hún hugsaöi um þetta. Hún
hratt frá sér allri tilhugsun um
hann Frank þarna heima. Nú lif&i
hún í voninni. Hún leit i spegilinn.
Eiginlega var hún nú falleg! Hún
var grönn, fjörleg og útitekin. Áf'
þvl hún var oröin 39 ára, reyndist
henni að vísu timafrekara en áöur
aö fegra slg, en samt var það
henni engan veginn ofvaxiö.
Sveipuö hvitri minkakápu utan
yfir brúsandi silkikjólnum og
angandi af ilmvötnum kvaddi hún
Minnie með kossi og sveif af staö
ni&ur til móts viö herra Aziz.
Hann beið hennar I anddyri
gistihússins og spratt óöara á
fætur, er hann sá hana. Meðan
hann bað um kampavinskokkteil,
virti hún hann fyrir sér meö
undrun og aðdáun. Aziz var
hvorki líbanonskur, franskur né
egypzkur. Hann var að vlsu
ættaöur frá Miöjaröarhafslönd-
unum, en austurlandasvipurinn
leyndi sér ekki. Fallega Italska
hörundslitinn og bláu augun hafði
hann þegiö i arf eftir krossfarana,
forfeöur slna. Hann var kominn
af léttasta skeiöi. ,,En þaö er ég
nú llka” , hugsaði Jane.
Aziz var bæði glæsilegur og
auöugur. Hann átti blla, lysti-
snekkjur og nokkur einbýlishús á
Bláströndinni. Þvi var engin leið
aö taka hart á þvi, þó hann væri
dálitiö spjátrungslegur I klæða-
buröi, meö demant I hálsbindinu
og allur baðaður ilmvötnum. Auk
þess var hann nú hálf smeðju-
legur óg viökvæmur I eöli slnu.
„Jæja”, sagði Aziz ■ brosandi,
„fyrirhverju eigum við að skála?
Óskadraumum okkar og
metnaöarmálum?”
„Megi það allt rætast”, ságði
hún Qg brosti til hans.
Kvöldverðurinn var dásarn-
legur, og þau undu sér prýöilega
viö litrlkar samræður og glitrandi

Káta ekkjan
kampavin. Að lokinni máltið
drukkú þau káffi á hlaðinu við
gistihúsið með útsýni yfir
Miöjarðarhafið.
Þetta var dásamlega róman-
tlsk nótt. Fyrir neðan þau hallaði
görðunum þrep af þrepi, sem
hurfu inn I rökkurbláma nætur-
innar. Sedrusviðirnir og stand-
myndirnar urðu að svörtum
súlum, þar sem þær bar viö
flóann, skreyttan glitrandi
strandljósunum.
„Mig langar að tala við yður
urh sjálf Ókkur og framtiðina”,
sagði Aziz. „Ég býst við, að þéi*
vitið, að ég er vel efnum búinn”.
„Eruð þér þaö?”
„Já, ég á hlutabréf I demants-
námum, skipafélögum, kvik-
myndafélögum og úraniUmpámum
og auk þess veðhlaupahesta. Ég
er einnig kynborinn maður meö'
kóngablóð I æðum. En ...” sagði
hann og virti hana nákvæmlega
fyrir sér, „áuðæfi og tign eru ekki
einhlít”. Hann ándvarpaði djúpt.
„Auðugir menn eru oft einmana,
og að þvi leyti er ég engin undan-
tekning. Ég þrái einhvern, sem
vill njóta hamingjunnar með
mér”. ' v . . >
„Þér eigið viþ, að þér. vilduð
gjarnan kvænast?”
„Já, og auðvitað mun konu
mlna ekki koma til með að skorta
neitt. Hún mun...”
Hann þagnaði, bg Jane brá
heldur en.ekki I brún, er hún varð
þess vör, að nú var úti friðurinn.
Minnie, dóttir hennar, var að
koma! Auðvitað unni Jane dóttur
sinni heitt og vildi fyrir hvern
mun vernda hana gegn öllu illu,
en nú kom barnið sannarlega,
þegar verst gegndi. Og Jane vissi
af biturri reynslu, hve öröugt gat
veriö að losna við Minnie og nve
ósmekklega hún átti til að komast
að orði, ef þvi var að skipta. .
Henni kom það satt að segja
mjög illa, að Aziz skyldi vita, að
Minnie var til. Engin kona i
Austurlöndum gat vænzt þess að
geta krækt sér I eiginmann, ef
hún átti 12 ára gamla dóttur.
„Ég giftist auðvitað fjarska
ung”, hafði Jane sagt i þeirri von,
að fólk héldi, að hún væri aðeins
þritug, en ekki fertug. En þvi
varö aldrei leynt, að hún átti 12
ára gamla dóttur, sem orðin var
býsna há i loftinu og farin var að
þroskast á kvenlega visu.
„Gott kvöld, herra Aziz”, sagði
Minnie, þegar hún kom til þeirra.
„Mikið var brjóstsykurinn yðar
nú góður!”
Aziz lét sér þetta ónæði vel líka.
Hann tók yfir um granna telpuna
og hrósaði henni eins og hún væri
fullþroska kvenmaður.
„Ég'sé, að þú ert með' háls-
festina, sem ég gaf þér, Minnie”,
sagði hann.
„Já, erhún ekki yndisleg, herra
Aziz?” svaraði telpukjáninn,
„ennþá fallegri en perlufestin
hennar mömmu! Mér finnst bara
ntestum eins og ég sé orðin 18
ára!”
Jane flýtti sér að taka fram I
fyrir telpunni: „Svona, svona, nú
máttu ekki vera að þreyta hann
herra Aziz lengur, elskan.
Fullorðná fólkið vill gjarnan fá að
vera í næði. Hér er hvorki staður
né stund fyrir litla telpu. Flýttu
þér nú aftur inn i leikherbergið
þitt, barnið gott, og ef þú verður
siðprúð stúlka, þarftu ekki að
fara að hátta alveg strax”.
Minnie læddist burt, og
mömmu hennar létti, enda þótt
hún léti lltið á þvi bera. Hún leit á
Aziz. Skyldi hrifningarviman nú
vera runnin af honum, eða
skyldi hann halda áfram, þar sem
frá var horfið?
„Frú Reed”, sagði hann ein-
beittur, „ég þarf að leggja fyrir
yður mjög mikilvæga spurn-
ingu”.
„Jæja”, svaraði hún og hana
furðaði á þvi, að i sömu svipan
skyldi henni einmitt verða hugsað
til Franks.
„Þér hljótið að gera yður ljóst,
hvað hér er um að ræða. Mér er
full aivara. Ég hef hugsað mér að
kvænast”.
„Ó, Aziz...!-!”
„En hér er aðeins sá hængur á,
að þið í Evrópu giftist svo seint og
þess vegna má vera, að yður
finnist ég of fljóthuga. En ég full-
vissa yður um, að 12 ár eru að
okkar áli'ti alls ekki of ungur
aldúr, og ég er þess albúinn að
blða. Eruð þér reiðubúnar aö
samþykkja trúlofun okkar dóttur
yðar?”
18 VIKAN 21. TBL.