Vikan - 01.08.1974, Qupperneq 15

til leikhússins, að Prince beið
hans utan við leikhúsið vopnaður
hnlfi og stakk hann hvað eftir
annað. Þeir, sem stóðu i kringum
þá, og trúðu ekki sinum eigin aug-
um, sögðu siðar, að það siðasta,
sem Terriss sagði hefði verið:
„Biddu bara! Ég kem aftur!”
Tengdasonur Terriss, sem sótti
lögregluna til að handataka
Prince, kraup við lik tengdafööur
sins og 'þá heyrði hann rödd að
baki sér, sem sagði: ,,Er i raun-
inni til svo heimskt fólk, að þaö
trúi ekki á lif eftir þetta?”
Tengdasonurinn segir, að þá hafi
hann vitað, að hann ætti eftir að
sjá William Terriss aftur.
Strax eftir morðið fóru menn að
heyra einkennileg hljóö i leikhús-
inu, fótatak i stigunum og bank i
Dularfulia tréð í Green Park.
veggina. Arið 1928 sá leikkona
nokkur,sem hafði fyrrum bún-
ingsherbergi Terriss til umráða,
eldri mann, sem klæddur var
gamaldags fötum, koma út úr
búningsherberginu, ganga eftir
ganginum og berja að dyrum á
ööru búningsherbergi. Seinna var
henni sagt, aö það hefði veriö
vandi Terriss að berja á dyrnar
hjá mótleikara sinum á hverju
kvöldi, áður en hann fór inn á
sviöið.
Arið 1957 sá gestur i leikhúsinu,
sem aldrei hafði heyrt minnzt á
William Terriss, þennan sama at-
burð. Og árið 1963 sáu tveir sviðs-
menn einkennilega veru ganga
yfir sviðið i leikhúsinu. Þeir urðu
svo hræddir, aö þeir flýðu i of-
boöi. Daginn eftir sögðu þeir upp
störfum sinum, en þegar þeim
var sagt frá Terriss og að liklega
hefði það bara verið hann, sem
þeir höfðu oröið hræddir við,
ákváðu þeir aö halda áfram aö
vinna á sviðinu.
Utan við neðanjarðarbrautar-
stöðina við Covent Garden hefur
Terriss einnig sézt nokkrum
sinnum. Stundum er hann
klæddur ljósgráum fötum og er
með hvita hanzka.niðri á stöðinni
sjálfri.
Grái maðurinn i
Drury Lane leikhúsinu
Frægasta leikhúsvofa i London
er án efa grái maðurinn f Drury
Lane leikhúsinu. Þetta er ungur,
laglegur maður i gráum silkiföt-
um, með hvita hárkollu og með
sverð við hlið. Hann er vingjarn-
legur, broshýr og heilsar kurteis-
lega og það hefur komið fyrir, að
leikararnir hafa snúið sér við i
miðri sýningu til þess að horfa á
hann. Nú þykir leikurunum það
góös viti, ef hann sýnir sig i saln-
um eða á sviðinu fyrir sýningu.
Nýlega var hann á sveimi, þegar
æfingar stóðu yfir á óperettunni
No, no Nanette, sem varð mjög
vinsæl á þriðja áratug aldarinn-
ar. Og áhorfendur fylla leikhúsið
á hverju einasta kvöldi, sem þessi
óperetta er sýnd. Nú telja menn
sig vita, hver maðurinn er. Það
var áriö 1870, þegar unniö v.ar að
viðgerðum á leikhúsinu, að við-
gerðarmennirnir rákust á hol--
rúm ieinum veggnum. Þegar hol-
rúmið var opnað, fundu þeir grá-
klæddan mann, sem virtist hafa
verið uppi á timum Cromweells.
Hnifur stóð milli rifja hans svo að
hann hafði greinilega verið myrt-
ur og likið falið i leikhúsinu.
Staðurinn, sem hann fannst á,
er hinn sami og vofan hvarf alltaf
inn i.
Kvöld nokkurt kom kona að
máli við stúlkuna, sem selur leik-
skrárnar, og spurði, hvort ein-
hver leikaranna sæti i búningi
sinum i salnum. Þegar stúlkan
svaraði þvi neitandi, varð konan
reið við og sagði, að vist sæti grá-
klæddur maður i leikhúsbúningi i
salnum. Þá var henni sagt frá
fyrirbæri þessu og að hún hefði að
öllum likindum séð Drury Lane
vofuna.
Húsið fræga númer 50
við Berkeley Square
1 þessu fræga gamla húsi er nú
rekin forngripasala. Þar er ailt
slökkt á kvöldin, lokað og læst, og
mannlaust. Það eru nefnilega lið-
in mörg ár siðan nokkur hefur
þorað að vera yfir nótt I þessu
húsi. Draugarnir þar eru sem sé
hvorki þægilegir né vingjarnleg-
ir, heldur nærgöngulir og jafnvel
óvinveittir.
A Viktórlutimanum var húsiö
svo frægt, að þegar 'fólk kom i
heimsókn til London, varð þaö að
taka sér ferð á hendur til Berke-
ley Square til þess aö sjá þetta
fræga hús. Það var byggt á 17. öld
og taliö er að reimleikarnir hafi
hafizt þegar, er húsið var fullgert.
Mest ber á draugaganginum
uppi á lofti i húsinu. Arið 1872 á-
kvað Lyttelton lávarður að vera
um nótt þar uppi. Hann hafði meö
sér byssu og silfurpeninga, sem
hann kastaði i dökkar verurnar,
þegar honum fannst þær koma of.
nærri rúminu sinu. Honum fannst
þá eins og eitthvað félli um koll á
gólfinu, en morguninn eftir sáust
þess engin merki, að nokkur heföi
komið inn i herbergið.
Annar maður telur, að litið
barn i Skotapilsi gangi um grát-
andi uppi á loftinu. Sumir segja,
aö vofan sé litil stúlka, sem hafi
fleygt sér út um gluggann til þess
að losna undan haröýögi frænda
sins. Samt telja flestir að I húsinu
hafi búið peningafalsarar, sem
gerðu allt til þess að fæla fólk
þaöan til þess að ekki kæmist upp
um þá. Og siðan eiga falsararnir
aö hafa gengið aftur vegna glæpa
sinna.
Ariö 1870 voru tveir slompaðir
sjómenn á leið heim og varð þeim
gengið framhjá húsinu, en á þvi
stóð: Til sölu. Þeir brutust þar inn
og hugðust láta fyrirberast þar
um nóttina, en urðu lostnir svo
mikilli skelfingu, að við borð lá,
aö þeir létu lifið af hræöslu. Dyr-
um var skellt aftur og húnum var
snúið og uppi á loftinu sáu þeir
eitthvað, sem liktist manni. Ann-
ar sjómaðurinn komst út úr hús-
inu og kallaði á lögregluna. Þegar
lögreglan og maðurinn komu aft-
ur til hússins, sáust þar engin
merki um draugagang. En hinn
sjómaöurinn lá höfuðkúpubrotinn
I garðinum og einn loftglugginn
var opinn.
Hættulega tréð
Svo nefna Londonarbúar
merkilegt tré I Green Park, sem
enginn þorir að ganga alveg að.
Hvorki hippar né >• 6,r elskendur
setjast undir greinar þess og eng-
inn ekur þar nærri með barna-
vagn. Já meira aö segja garð-
veröirnir þora ekki að koma ná-
lægt trénu. Sagt er, að frá trénu
heýrist ruddaleg rödd, en sé það
nálgast þagnar röddin. Sumir
þykjast hafa heyrt alls konar
stunur i kringum tréð og stað-
reynd er, að mikill fjöldi sjálfs-
morða hefur verið framinn i
Green Park. Þeir eru margir,
sem hafa hengt sig 1 þessu dular-
fulla tré.
31.TBL. VIKAN 15