Vikan - 01.08.1974, Qupperneq 18

„Segja hva&?”
Þaö var strlönisglampi i bláum
augunum. „Ungfrú! Þaö hefði
riöiö baggamuninn.”
Æg hristi höfuöið og rey,ndi að
brosa. „Nei, Sharon heföi ekki
dansaö viö mig, þó að ég heföi
knékropið fyrir henni.”
Hún hleypti brúnum, en sagði
ekkert og ég var henni þakklátur
fyrir þaö. Mér var strax farið áð
lei&ast a& hafa talað svona um
Sharon viö ókunnuga. Ekki svo aö
skilja, a& mér þætti þessi stúlka
vera mér sérlega ókunnug. Hún
féll svo vel aö likama minum i
dansinum, aö það var eins og viö
-hef&um aldrei á ævinni gert neitt
annaö en dansa saman. Og allti
i einu fann ég mér til mikillar
ánægju, að ég var farinn að
skemmta mér hið bezta, þó aö
Sharon væri eins og snúið roð i
hund eins og oft áöur.
Ég sá Sharon og þennan
Donovan standa viö frönsku
dyrnar, sem lágu út á svalirnar.
En öllu meira máli þótti mér
skipta, aö Sharon sá mig og
stúlkuna greinilega. Sharon var
greinilega undrandi á svipinn og
eitthvaö annaö mátti lesa úr and-
liti hennar, en ég gat ekki gert
mér ljóst hvaö það var.
Þaö var ekki fyrr en tónlistin
þagnaöi, a& ég skildi hvað þaö
var. Ósköp einföld forvitni. Gat
veriö, a& hún væri svolitiö
móöguö? Areiðanlega ekki af-
brýöisöm? Ég hló meö sjálfum
mér.
„Heyrðu...tónlistin er þögnuð,”
muldraöi hás rödd i eyra mér. Ég
lyfti höföinu og sá, aö ég og stúlk--
an vorum næstum oröin ein á
gólfinu. Ég sleppti henni og brosti
niöur til hennar. „Fyrirgefðu. Ég
var I órafjarlægö. Langar þig til
aö anda að þér fersku lofti?”
Hún kinkaöi kolli og viö fórum
út á svalirnar. Hún sneri sér að
mér og sagöi allt i einu: „Stúlkan
þln — Sharon — hún var ekki sér-
lega ánægö á svipinn.”
„Var þaö ekki?” svaraði ég.
„Nei.” Hás röddin var þó
nokkuð hörö. „Og þú skalt ekki
vera aö Imynda þér, aö ég veröi
þér innan handar til að segja
henni til syndanna.”
Auövitað haföi mér ekki dottið
neitt slikt I hug, en þetta var
áreiöanlega afbragðs góö hug-
mynd. „Þvi ekki?” sagöi ég og'
glotti.
Blá augu stúlkunnar voru
•ákveöin aö sjá. „Af þvl aö þaö er
óheiðarlegt og barnalegt og auk
þess myndi þaö ekki ganga?”
„Af hveí-ju myndi þaö ekki
ganga?” spuröi ég.
„I fyrsta lagi vegna þess, aö ég
þekki þig ekki.”
Ég hló. „Þaö er auðvelt aö
kippa þvi I lag. Ég er David
Carey. Og þú gætir veriö annaö
hvort ógleymanleg gömul
kærasta eöa einhver ný uppgötv-
un. Þú skilur, augnatillit þvert
yfirherbergiö og svo framvegis.”
„Nei!” sagöi stúlkan ákveöin
og sneri sér frá mér og staröi út I
dimman garöinn.
Ég færöi mig nær henni og
sagði I gamni: „Heyrðu, trúir þú
ekki á ást viö fyrstu sýn? Ég hélt
öllum stúlkum væri innrætt sú trú
I vöggu. Þú hlýtur að hafa
lesið...” Rödd min titraði af
óöryggi af þvi að ég hafði tekiö
eftir þvi, aö grannt bak hennar
hristist. En ég hafði ekki sagt
neitt sérstaklega fyndiö. Hún gat
áreiðanlega ekki verið að...
Ég sagöi: „Heyrðu! Sjáðu
til...”
Hún kipptist viö eins og ég heföi
rekiö I hana tituprjón og snar-
sneri sér viö.
„Snertu mig ekki,” sagði hún.
„Snáfaður burt. Farðu og láttu
mig I friði.” Hún hækkaði
röddina: „Farðu!”
.. „Nei, hpyrðu mig nú,” sagði ég
rólega. „Hvaö i ósköpunum geng-
ur eiginlega að þér?” Ég greip
um báða handleggi hennar og
hristi hana svolitið. Þegar ég var
svona nærri henni, sá ég tárin i
augum hennar.
„Hvað er að þér?” endurtók ég
og hristi hana aftur.
Allt 1 einu féll stúlkan að brjósti
mér, greip utan um mig og
hristist enn ákafar af ekkanum.
Ég lagði handlegginn i flýti utan
um hana og svipaðist um eftir
hjálp, en það var enginn nema við
tvöúti á svölunum. Mér datt i hug
a& hlaupa og sækja Mörshu eða
jafnvel Sharon, en ég varö að
telja henni trú um, að ég gæti
hjálpað mér sjálfur.
Ég viss ekkert hvað ég átti til
bragös að taka, en ég klappaði
henni þó á herðarnar og sagði:
„Svona, svona.” Þetta hljómaði
fávizkulega og ég var þakklátur
henni fyrir aö gera engan
hávaða. Ef einhver sæi okkur af
tilviljun, dytti honum ekki annað i
hug en aö við værum eitthvert
hamingjusamt par.
Allt i einu og fyrirvaralaust
rétti hún sig upp og færði sig f jær
mér. „Fyrirgefðu,” sagði hún
lágri röddu.
„Nú er allt i lagi með mig, svo
aö mér þætti bezt að þú færir.
Geröu það fyrir mig...herra
’Cárey”.
Að hún skyldi muna nafnið mitt
varö til þess að ég reyndi að finna
upp á einhverju skynsamlegu
henni til huggunar, en auðvitað
datt mér ekkert i hug. Svo ég
gerði þegjandi eins og hún bað.
Ég fór frá henni.
Allir höföu safnazt saman til
þess aö njóta matreiöslusnilldar
Mörshu, þegar ég kom aftur inn
og enginn veitti þvi athygli, aö
stúlkan i rauða kjólnum haföi
oröiö eftir útL
Þrátt fyrir allt, sem ég haföi
gengiö I gegnum um kvöldið, eöa
kannski þaö hafi einmitt verið
vegna þess, var ég farinn aö
kenna hungurs. Og þar sem þaö
yröi engum til nokkurs gangs, aö
ég sylti i hel fór ég I röðina og beiö
eftir þvi aö komast aö boröinu.
Þarna var Sharon á tali viö ein-
hverja I biöröðinni.
Ég beiö þangaö til hún haföi
veitt nærveru minni athygli, en
þá sagði ég: „Halló! Hvað ertu
búin aö gera við þennan veslings
Dylan Thomas þinn?” Þetta var
kannski óviöurkvæmilegt orð-
bragö, en ég gat ekki stillt mig.
„Vertu ekki að hafa áhyggjur
af þvi. En hvar er þessi
stúlka?”Ég var hissa á þvi, að
hún skyldi spyrja svo aö ég virti
hana nákvæmlega fyrir mér til
þess að vita hvað ég gæti lesið úr
svipbrigöum hennar. Var hún
móðguð? Areiðanlega var hún
ekki afbrýðisöm.
Ég andvarpaði. „Ó, hún er ein-
hvers staöar hérna. Af hverju
spyrðu?”
Mér til mikillar furöu virtist
Sharon ekki standa á sama um
þetta. „Ég þarf að vita það. Hún
er gömul vinkona Mörshu og
þekkir engan.hérna. Ég lofaði að
reyna aö vera henni til
skemmtunar.”
Mér lá við að segja: Henni
veitir ekki af þvi, en ég stillti mig
um það. Þegar ég hugsaði um
hvað ég heföi oröiö feginn aö sjá
Sharon áðan úti á svölunum, vissi
ég ekki hvers vegna ég hafði ekki
sótt hana. Mér fannst églaðast að
þessari ókunnu stúlku á einhvern
einkennilegan og sjaldgæfan hátt.
Við komum aðborðinu, þar sem
ég tók tvo diska og Sharon tók að
setja hitt og annað lostæti á þá!
„Hvað heitir hún?” spurði ég.
„Mmmmm?” Sharon var önn-
um kafin við að setja salat á
diskana „ó. Frances Blake. Af
hverju spyrðu?”
„Af engu,” sagði ég og reyndi
að láta líta út eins.og ég hefði eng-
an áhuga á stúlkunni. „Mér datt
þaö bara i hug. Heyrðu, ég vil
ekki lauk...”
„Ó, þetta er ekki handa þér,”
greip Sharon fram I fyrir mér.
„Ég ætlaði þetta handa Benedict.
Hann fékk svo bráðsnjalla hug-
mynd, að hann varð að skrifa
hana niður. Viltu ekki finna þér
annan disk. Ha, geröu það!” Hún
greip báða diskana af mér og
snerist á hæl. ,,Já, og þegar þú
sérð Frances, viltu þá koma með
hana til okkar. Ég býst við henni
myndi þykja gaman að hitta
Benedict.”
Ég hitti stúlkuna i rauða kjóln-
um ekki aftur og þó svo að ég
hefði hitt hana, hefði ég áreiðan-
lega foröast að fara með hana i
námunda við Donovan. Ég verð
að viðurkenna það, að ég
svipaðist um eftir henni, en sá
hana hvergi. Svo að ég sé alveg
einlægur er bezt að játa, að mig
langaði aö stofna til svolitið
nánari kynna viö hana..
Ég heyröi á tal þeirra Sharon
og Mörshu. Þær minntust á
höfuðverk og að einhver heföi
farið snemma heim og svo var
talaö um veslings Frances, en þá
sáu þær mig rétt hjá sér og
þögnuðu eins og stungið heföi
veriö upp i þær steini.
Af einhverri óskýranlegri
ástæðu gat ég ekki hætt að hugsa
um hana. Mig dreymdi hana
meira að segja um nóttina. Hún
var að drukkna i griðarstórri skál
fúllri af oliusósu og ég var að
reyna að bjarga henni upp úr með
þvi að rétta henni saltkex til að
halda sér i, en hún bandaöi mér
frá sér með hendinni og sagði
hvað eftir annað: „Farðu i
burtu!”
Ég reyndi hvað ég gat til þess
að gleyma henni, en allt kom fyrir
ekki og daginn eftir sá ég blá
augu hennar ljóslifandi fyrir mér
og ég sá svart hárið þyrlast
kringum eyrað og ég heyrði
hvernig hún grét hljóðlaust.
Um kvöldið leit ég inn hjá
Sharon.
„Segðu mér,” sagði ég, „af
hverju vorkennið þið Frances
svona mikið?”
Það er einn mikill kostur við
Sharon og hann er sá, að hún seg-
ir aldrei neitt viðlfka fiflalegt og
„Hvað áttu við?” Hún er of raun
sæ til þess og hún svaraði mér
bara blátt áfram: „Ég myndi
vorkenna hvaða stúlku sem væri,
sem hefði orðið að horfa upp á
kærastann sinn kvænast systur
sinni hálfum mánuði áður en hún
ætlaði sjálf að giftast honum.”
Ég glápti á hana og sagði:
„Ha?” Svo hugsaði ég mig um og
bætti við: „Getur það verið?”
Sharon kinkaði kolli. „Já, það
getur verið. Að þvi er Marsha
segir þá er við engan að sakast.
Systir Frances kom heim frá
Bandarikjunum til þess að vera
við brúðkaupið og þannig fór það.
Ast við fyrstu sýn. Þetta hefði
getað komið fyrir hvern sem
var.”
Ég kinkaði kolli annars hugar
og var i þann veginn að fara,
þegar ég mundi eftir öðru, sem ég
þurfti að spyrja hana um.
„Veiztu hvar hún býr?”
Hún leit hugsandi á mig. „Þú
spyrð ekki bara af forvitni, er
það, David? „Hún var svolitið
stirfin á svipinn.
Ég greip andann á lofti. „Nei,
nei, ég hef áhyggjur af henni.”
Ég sá andlit Sharon ljóma af
brosi, sem ég hafði aldrei séð
áður á andliti hennar. Kannski sé
vafasamt að kalla það móðurlegt,
en þó var eitthvað sérstaklega
umhyggjulegt við það.
„Nú, ef svo er,” sagði hún og
greip i jakkaboðanginn minn. Svo
steig hún upp á tærnar og kyssti
mig hlýlega.
Ég stóð eins og negldur niður
meðan hún kyssti mig hvað eftir
annað. Ég velti þvi fyrir mér,
hvort hún væri nú endanlega
orðin vitlaus.
„Hvað á þetta eiginlega að
þýða?” gat ég loksins stunið
upp.
Sharon var hin rólegasta.
„Þetta er bara til þess að þú hafir
einhvern samanburð,” sagði hún
léttilega. „Þú hefur ekki kysst
mig mánuöum saman. Svo gaf
hún mér heimilisfangið.
Ef Frances Blake þótti gaman
að sjá mig, leyndi hún þvi sér-
staklega vel.
„Nú, það ert þú,” sagði hún.
„Komdú inn.”
Hún bjó i snoturri ibúð, sem
sneri út að garðinum. Hún bauð
mér ekki sæti, svo að ég stóð á
miöju gólfi og velti þvi fyrir mér,
hvað þaö eiginlega hefði verið