Vikan - 01.08.1974, Blaðsíða 33

Þaft var ráðning ungfrú Dorothy
Marguerite Kemmitt, I skóla
stjórastarf i þekktum kvenna-
skóla, sem varð til þess að fjöl-
skyldan náði saman aftur.
næstum eins og ég þyrfti ekki
nema að rétta út hendurnar og þá
næði ég til þeirra....
Skipið varð
fyrir tundurskeyti
Ég flýtti mér allt hvað af tók til
bandariska sendiráðsins i London
Þar voru allar upplýsingar skrif-
aðar niður og þeir lofuðu að
kanna hvort þeir gætu komizt að
þvi, hvar þær Anne og Dorothy
væru niður komnar.
Þegar ég var kominn heim aft-
ur, skrifaði ég til dagblaðs i Balti-
more og bað um að þessi tilkynn-
ing yrði birt: KEMMITT, Anne og
Dorothy. Ég er á lifi. Sendið mér
skeyti.
Ég gaf upp nafn mitt og sima-
númer og bað um að auglýsingin
yrði birt á hverjum degi i viku.
Ekkert svar barst. Eftir mánuð
fékk ég svar frá bandarfska
sendiráðinu, sem gerði mig von-
lausan á nýjan leik.
Skipið, sem kona min og dóttir
höfðu farið með, hafði siglt i
skipalest og orðið fyrir tundur-
skeyti langt úti á Atlantshafi.
Brezkt herskip hafði bjargað
nokkrum, sem komizthöfðu af, en
enginn þeirra var bandariskur.
Ef ég óskaði nánari upplýsinga
var mér ráðlagt að snúa mér til
sjóhersins.
Ég fól verzlun mina i hendur
aðstoðarmanni minum og fór aft-
ur til London á aðalstöðvar sjó-
hersins. Þar var mér veitt öll
möguleg aðstoð. Það var rétt, að
skipinu haföi veriö sökkt og aö
herskip hafði bjargað fimmtán
manns af þvi, en nöfn þessa fólks
voru ekki skráð. Ég varö að hitta
yfirmennina af herskipinu til þess
að komast að þvi, hvort meðal
fólksins hefði verið kona með litið
barn.
Þegar ég fór út úr aðalstöðvum
sjóhersins, var ég með lista yfir
36 menn og heimilisföng þeirra.
Þeir höfðu verið foringjar og und-
irforingjar á herskipinu. Þeir,
sem bjargað var af flutningaskip-
inu, sem kona min og dóttir höfðu
verið á, höfðu verið settir á land i
St. Johns á Nýfundnalandi.
Ég fór á fund allra þessara
manna, en enginn þeirra mundi
eftir konu og barni. Sá siðasti,
sera ég talaði við, sagðist
ekkimuna eftir konu með barn, en
einni konu sagðist hann muna eft-
ir. Hann minnti, að það hefði ver-
ið eldri kona, allavega yfir fimm-
tugt.
Mér var þungt i skapi, þegar ég
hélt heimleiðis. öll von var úti.
Heima beið min bréf frá banda-
riska sendiráðinu. „Kæri hr.
Kemmitt! Með tilvisun til fyrri
skrifa okkar á milli, getum við til-
kynnt yður, að við höfum nú feng-
ið staðfestingu á þvi, að frú
Kemmitt og barn hennar fóru
ekki með fyrrnefndu skipi, heldur
sigldu áleiðis til Bandarikjanna
tveimur dögum siðar, þar sem
þær höfðu ekki útvegað sér öll
skilriki. Við vonum, að þessar
upplýsingar geti orðið yður til
hjálpar.”
Þær voru á lifi! Á þvi gat eng-
inn vafi leikið. Ég fór i gegnum
allar skýrslur og gat hvergi fund-
ið, að neitt annað skip hefði farizt
á þessum tima og engin önnur
skip höfðu heldur orðið fyrir árás.
Hvar eruð þið?
Ég baö amerisk stjórnvöld og
Rauöa krossinn um aöstoð og ég
lét birta auglýsingar I dagblöðum
i Maryland og viöar. Ég fór á
upplýsingamiðstöð Bandarikj-
anna og fletti hverri einustu
simaskrá i gervöllum Bandarikj-
unum. Ég fann átta manns, sem
hétu Kemmitt, en enginn þeirra
þekkti nokkuð til Anne Virgina
Kemmitt eða Dorothy Marguerite
Kemmitt.
Ég fór til Kanada og Bandarikj-
anna i viðskiptaerindum og i ferð-
inni fór ég til Baltimore og átti tal
við fjölda fólks, en enginn hafði
heyrt getið um neinn Kemmitt
þar i borginni.
Var hún á lifi eða var hún dáin?
Ég vissi það ekki og hafði enga
möguleika á þvi að vita það. Árin
liðu og ég ákvað að setja auglýs-
inguna mina i öll dagblöð i
Bandarikjunum og ég réði mér
mann i Baltimore til þess að
reyna að hafa uppi á þeim. En ^r-
angurinn varð enginn.
Það gat verið, datt mér i hug,
að Anne hefði gifzt aftur og hefði
séð auglýsingarnar minar og
ákveðið, að bezt væri að láta for-
tiðina að vera gleymda. Það gat
orsakað alls konar vandamál, ef
hún væri gift aftur og ætti fleiri
börn, að ég skyldi allt I einu vera
risinn upp frá dauðum.
Verzlunarferð
í september fór ég aftur ásamt
Tony Johnstone aðstoðarmanni
minum I verzlunarferð til Kanada
og Bandarikjanna. við flugum
beint til Montreal og lukum erind-
um okkar i kanadisku borgunum
fyrst. Við vorum þreyttir eftir að
hafa gengið frá málum fyrir-
tækisins i Toronto og ákváðum að
taka næturlestina til New York,
þar sem við þurftum að sinna
ýmsu daginn eftir. Við gætum
sofið i lestinni og nytum þvi
meiri hvildar heldur en ef viö
tækjum morgunflug til New York
daginn eftir.
A brautarstöðinni I Toronto
keypti Tony Johnstone nokkur
timarit til þess að h'afa eitthvað til
að lesa á leiðinni. Við fengum
okkur drykk i matvagninum og
Tony sat og blaðaði i blöðunum.
Ég var að enda við að fá mér sopa
af drykknum, þegar Tony leit upp
og sagði: — Þær eru vandfundn-
ar, en hérna er ein Dorothy
Kemmitt.
Ég reif timaritið af honum og
sá að hann hafði veriö að lesa um
félagsmál. Þar var greinarstúfur,
sem i stóð, að „ungfrú Dorothy M.
Kemmitt frá Lexington I
Kentucky hefði veriö falin skóla-
stjórn á þekktum heimavistar-
skóla fyrir stúlkur i Baltimore.
Það verður nokkurs konar heim-
koma fyrir ungfrú Kemmitt, þvi
að móðir hennar ólst upp i
Baltimore.”
Þvi miður farnar
Ég get á engan hátt lýst tilfinn-
ingum minum á þessu andartaki.
Þúsund hugsanir þutu gegnum
höfuöið á mér. Gátu verið til tvær
stúlkur, sem hétu Dorothy M.
Kemmitt? Var þessi, gat þessi
stúlka verið dóttir min? Var hún
orðin 32 ára og enn ógift?
Ég gat ekki beðið næsta dags.
Ég sagði Tony, að ég færi af lest-
inni á næstu stöð. Hann vissi hvað
mér leið og samþykkti það orða-
laust. Við tókum bil á hótel, þar
sem ég baö um að hringt yrði fyr-
ir mig til skólans, sem Dorothy
var að hætta að starfa við.
Klukkan var orðin tiu, þegar
viö loks fengum svar. Konurödd i
simanum tjáði mér, að ungfrú
Kemmitt hefði farið til Baltimore
fyrir hálfum mánuði.
— Getið þér gefið mér upp
simanúmer hennar þar? sagði ég
ákafur. — Það er mjög mikilvægt.
— Verið svo góður að biða and-
artak, sagði konan og þegar hún
kom aftur i simann, gaf hún mér
upp simanúmer i Baltimore. Og
strax á eftir bað ég stmastúlkuna
um að ná i þetta númer fyrir mig.
Ég er faðir þinn!
Siminn hringdi i heila minútu
og kaldur sviti spratt út á enninu
á mér við tilhugsunina um, að
enginn myndi svara. En svo var
tólinu lyft og ég heyrði konu
segja: — Halló!
Ég reyndi að hafa vald á rödd-
inni: — Er þetta ungfrú Kemm-
itt?
— Já, það er hún, svaraði kon-
an. — Get ég gert eitthvað fyrir
yður?
— Verið svo góðar að hlusta á
mig eitt andartak, ungfrú Kemm-
itt, og svara þvi, sem ég spyr um
þig. Heitið þér Dorothy Margue-
rite?
— Já... en hvern er ég að tala
við?
— Ungfrú Kemmitt, fæddust
þér i Folkestone á Englandi árið
1939?
— Já, það er rétt, en...
Ég gat ekkert sagt. Það var
eins og ég hefði ekkert vald á
sjálfum mér. Ég heyrði hana
kalla: — Halló, halló.... og ég
kallaði á móti: — Ekki leggja á...
31. TBL. VIKAN 33