Vikan - 11.09.1974, Blaðsíða 4

«
athugasemdir minar viö leik
sveitarinnar. Mér fannst hljóð-
færaleikararnir oft hugsa meira
um aö spila bara nógu hátt og
sterkt, en leggja minni áherzlu á
að spila músikalskt. Ég baö þá aö
lagfæra þetta, mjög kurteislega,
þvi aö ég vildi engan móöga, en
þá átti túlkurinn tii aö segja:
„Hann segir ykkur aö spila ekki
svona andskoti sterkt!”
— Þú hefur lika stjórnaö
Karlakór Reykjavikur?
— Já, ég tók viö stjórn hans ár-
iö 1964. Siguröur Þóröarson —
stofnandi kórsins og lengst af
aöalstjórnandi — haföi látiö af
stjórn hans nokkru áöur, og
Ragnar Ingólfsson kórformaöur
fór þess á leit viö mig, aö ég tæki
viö stjórn kórsins. Mig fýsti ekk-
ert sérlega til þess: Fannst ekki
spennandi aö taka aö mér stjórn
karlakórs til langframa. En ég lét
loks til leiöast aö stjórna kórnum I
eitt ár, og þvi hef ég ekki séö eftir,
enda hef ég stjórnaö honum siö-
an. Vitaskuld eru æfingarnar
stundum þreytandi — ekkert
gengur og ekkert er eins og manni
finnst þaö fara bezt. En svo tekur
kórinn kipp, og allt fer vel aö lok-
um. Þá er ég i sjöunda himni, og
allir erfiöleikar eru gleymdir.
— Kórinn hefur sungiö viöa er-
lendis undir þinni stjórn.
4 VIKAN 37. TBL.
Gagnrýnandi einn í
Salzburg, sem oft
skrifar heldur illa
um fræga menn á
borð við Karajan,
hældi okkur á hvert
reipi.
— Já, fyrst var það nú Baltiku-
feröin fræga, þegar viö sungum
meöal annars I Odessa og Aþenu.
Viö kviðum dálitiö fyrir þvi aö
syngja I Rússlandi, þvi aö Rússar
eiga sér mjög sterka og rótgróna
karlakórshefö, en kviöinn var
ástæöulaus, þvi aö kórnum var
mjög vel tekiö. Þó voru áheyr-
endurnir aöallega tónlistar-
kennarar og nemendur þeirra —
fólk, sem virkilega hlustar.
— Svo sungum viö tvivegis á
heimssýningunni I Montreal áriö
1967. Þar fengum viö mjög góöa
gagnrýni. Ég man að einn gagn-
rýnandinn kallaði okkur Don-
kósakka i kjólfötum. Þá gat ég
ekki aö mér gert að hugsa: Hvað,
er maður svona finn?
— Það sama gerðist I söngferð
okkar til Prag, Vinar, Salzburg,
Graz og Júgóslaviu i fyrra. Gagn-
rýnendur voru okkur sérlega
vinveittir. Gagnrýnandi einn i
Salzburg, sem oft skrifar heldur
illa um fræga menn á borö viö
Karajan, hældi okkur á hvert
reipi. Ég held aö þessar góöu
viðtökur stafi einkum af tvennu:
útlendingar eiga ekki von á sér-
lega góðum tónlistarmönnum úr
fámenninu hérna, og svo er
karlakórsstill okkar sérstæöur.
Finnskir karlakórar berá til
dæmis miklu meiri svip af rússn-
eskum karlakórum og karlakórar
á hinum Noröurlöndunum hafa
ekki þennan sérstæöa hljóm, sem
islenzkir karlakórar hafa. Hér
ber oft mikið á björtum og
sterkum tenórum i karlakórum.
Þeir hlusta á Bach,
Beethoven og
Brahms, sem er
gott út af fyrir sig,
en fordæma svo
kannski allar til-
raunir til nýrra að-
ferða i tónlistinni,
án þess að kynna
sér til hlitar, hvort
um vönduð vinnu-
brögð og góða tón-
list er að ræða eða
ekki.
Aö visu er orðiö erfitt aö ná i góða
fyrstu tenóra, af hverju sem þaö
stafar — kannski auknum reyk-
ingum eða breyttu mataræði. Þó
bætist alltaf einn og einn góöur
fyrsti tenór i kórinn.
— Þótti þer ekki gaman að fara
meö kórinn til Graz?
— Jú, það var einstaklega
skemmtilegt. Við sungum þar i
gömlum Baroksal að viðstöddum
fjölda áheyrenda og meðal þeirra
voru margir kunningjar minir
siöan i gamla daga. Allur kórinn
lagði sig sérstaklega fram og á
tónleikunum var einhver sérstök
spenna, sem olli þvi, að þeir
tókust stórkostlega vel.
-— Er ekki erfitt aö velja
verkefni handa karlakórum?
— Sviö karlakóra er náttúrlega
svolitiö þröngt, en þaö er til mikiö
bæöi af gamalli og nýrri músik
fyrir karlakóra, og ég held, aö
aöalatriöiö sé aö velja eins
margar tegundir tónlistar og unnt