Vikan - 11.09.1974, Síða 20

— Þaö geri ég lika, og augu
hans voru dimm af sorg. —Ég
græt Nando og skammast min
ekkert fyrir þaö.
Þessa stundina fann hann inni-
lega til saknaðar og var i þörf
fyrir samúö þessarar dökkhærðu
stúiku, sem nú horföi á hann,
vorkunnlátu augnaráði og
gleymdi sinum eigin hörmum.
Hann stundi þungan og þreifaði
um fangamarkið á borðinu með
fingrinum.
— Ég elskaði hann, sagði hann
svo, —hann var vinur minn.
Hún beiö undrandi eftir þvi sem
kæmi næst, þar sem hann stóð nú
aftur þögull og strauk ennþá
stafina á borðinu.
— Fernando Brown, sagöi hann
þunglega.
— Fernando Brown? F.B.
’Hvernig má það vera, að hann
hafi haft enskt eftirnafn?
■ — Vissuö þér það ekki? spuröi
hann og það var eins og hann
horföi I gegnum hana, fjarrænum
augum. —Nando átti enskan
föður. Sjómann.
Hann þagnaði snöggvast, eins
og hann ætlaði ekkki að segja
meira, svo sneri hann sér snögg-
lega viö, gekk út á svalirnar fyrir
utan skólastofuna, leit niður yfir
dalinn og það var llkast þvl, að
hann væri að tala við sjálfan sig.
Hún varð aö leggja sig alla fram,
til að heyra hvaö hann sagði.
■ — Móðir min dó, .þegar ég
fæddist og Carmelita hafði mig á
brjósti. Fernando var lika
nýfæddur. Við ólumst upp
saman,lékum okkur niðri I
þorpinu, svo lengi, sem það þótti
hæfa fyrir mig. Sonurinn I þessu
stóra húsi talaði með svo miklum
virðuleik, að hún fann til með litla
drengnum, sem var of
hávelborinn til að fá leyfi til að
leika sér með öðrum börnum, of
rlkur til aö njóta vináttu
jafnaldra drengs, sem var vinur
hans. Francisco hélt áfram: Um
tlma lásum við saman lexiur
okkar og Nando var eins og bróöir
minn. En svo kom faðir minn
heim.
Hann hallaði sér yfir
grindurnar á svölunum og horföi
yfir landareignina. Winifred gekk
hljóölega til hans, reyndi að rjúfa
ekki keðju minninganna. Fyrir
neðan þau flögruðu smágerðar
krákur, sem að lokum settust I
skuggann. Hann leit af þeim og
sneri sér að henni. Hún sá tár á
hvörrrium hans.
■ — Faðir minn vildi ekki hafa
Nando I húsinu. Hann sendi hann
aftur til þorpsins, og Nando talaöi
aldrei til mín framar, nema sem
þjónn. Ég hafði glataö vináttu
hans.
Hann hafði nú algjörlega misst
stjórn á röddinni og Winifred,
sem sárkenndi I brjósti um hann,
vissi ekki hvernig hún átti að snú-
ást við þessu.
Hún gat trúað þessu öllu á hinn
kuldalega Don Isodro. Eri skyndi-
lega ráuf klukknahljómur frá
þorpinu djúpa þögnina og
krákurnar þutu af staö.truflaðar I
hvildinni'. Francisco lyfti höföinu,
eins og til að horfast I augu við
eitthvað og þau horfðust I augu,
meðan klukkurnar glumdu,
hringdu út lif Fernandos.
Francisco reyndi ekki að dylja
tár sln og Windifred fann, aö hún
gat heldur ekki haldið aftur af
tárunum.
Þegar þær hljóðnuðu, tók
Francisco knipplingsklút undan
erminni og rétti henni.
—Senorita, ég hefi komið yður úr
jafnvægi. Hvers virði var Nando
yður, að þér skuluð líka syrgja
hann? Þér verðið að fyrirgefa
mér. Þér voruð svo samúðarfull,
að ég hafði ekki hemil á sorg
minni.
Hann var hæverskur og aðlaö-
andi, en svipur hans ennþá alvar-
legur og sorgmæddur.
— Ég veit að þér fyrirgefið
mér, sagði hann aftur. —Hann
var eini vinur minn, og þegar
hann var farinn, eignaðist ég
aidrei annan vin. Ég hitti og
kynntist fólki, mörgum
manneskjum.... Hann yppti
öxlum, eins og hann vildi gleyma
þeim hluta ævi sinnar, sem kom
slðar, eftir að Nando hafnaði
honum alveg. —Já, fólk, en aldrei
annan vin. Afsakið mælgina.
— Það er ekkert að afsaka,
herra. Ég dáist aö yður, annað
get ég ekki.
Þetta sagöi hún hátiðlega.
Meira þorði hún ekki að láta I ljós.
En það var aumlegt, að mega
ekki segja neitt, þessum unga
manni til huggunar.
— Ég krafðist þess, að hann
yröi grafinn I þorpinu, án þess að
minnast væri á, með hverjum
hætti hann lét llfið. Það er líka til-
gangslaust að hengja hann
núna, þegar hann er dáinn. Ég
krafðist þess!
Þetta var svo sem ekki annaö,
en hún gat búizt viö af honum.
Hann virtist vera ákaflega við-
kvæm sál og umburöarlyndur var
hann, þar sem vinur hans hafði
brugðist honum svona algjörlega,
brugðist þeirri fjölskyldu, sem
einmitt nú, sá um útför hans. Hún
leiddi ekki hugann að þvi, að sjálf
hefði hún gert þaö sama fyrir
Nando, þótt húif þekkti hann
varla.
Ljúmannleg framkoma Nandos
hafði kallað á eitthvað I henni
sjálfri. Nú gat hún ekki leitt
hugann frá þéssum unga manni,
með tárvotu auguh, sem laut
hæversklega yfir. hönd hennar og
þakkaði henni innilega fyrir hlut-
tekninguna: en þaö var greini-
legt, að hann var að þakka henni
fyrir eitthvað fleira, það sá hún
á augnaráði hans og þegar hann
gekk I burtu, spurði hún sjálfa
sig, skjálfandi af geöshræringu:
—Getur það veriö, aö ég sé aölað-
andi?
Hún heyrði til telpnanna I for-
salnum og reyndi að hrista af sér
doöann. Hún fann að hún hélt
ennþá á vasaklút hans I lófanum,
en klúturinn var eins og votur
hnoöri. Hún flýtti sér að stinga
honum I barm sér. Inez kom
hlaupandi til hennar, áköf I að
segja henni frá öllu sem fram fór I
ÞEGAR
ÉGER
HORFINN
Var það ást á Francisco, sem Winifred
skynjaði ósjálfrátt, eða var það ótti?
Hann hafði valdið til að byggja upp
öryggi hennar og einhverja von um ham-
ingju, — eitthvað sem gerði framtiðina
bjartari.
þorpinu og leita huggunar i sorg
sinni.
í tvo yndislega daga, blómstr-
aði Winifred I ljómanum frá töfr-
um Franciscos. Hún var hljóðlát,
en laus við einmanaleikann, sem
stundum var að veröa henni of-
raun. Hún var nú glöð, næstum
þvl kát, vegna þess, að á einhvern
hátt, var hún nú nákomnari
sjálfri fjölskyldunni.
• — MIs, — hvaö er með hana
Mfs ykkar, telpur? Donna
Fidelia, má ég ekki bjóða ung-
frúnni brjóstsykur?
HLUTI
Eftir
Madeleine
A. Polland
Jafnvel I vistarverum Donnu
Fideliu, þar sem allt var yfirleitt
rólegt og aldrei fór neitt úr skorð-
um I kyrröinni, meðan hún beið
eftir barninu slnu, haföi
Francisco brotiö settar reglur,
öllum til ánægju. Þaö var venja,
að þegar telpurnar fóru I heim-
sókn til móður þeirra, að Winifred
fór meö þeim, ef ske kynni að þær
yrðu með handavinnu meö sér og
sæti á stól úti I horni, I hæfilegri
fjarlægð frá fjölskyldunni, en
samt svo nálægt, að hægt væri að
kalla til hennar.
Francisco féll vel inn I þennan
ástrlka hóp kringum móöurina.
Winifred tók eftir því, að hann
ávarpaði hana alltaf annað hvort
sem Senoru eða Donnu Fideliu.
Hver skyldi móðir hans hafa
veriö? Hún laut yfir saumana og
reyndi að láta ekki á þvi bera, að
hún virti þau öll fyrir sér, reyndi
að beina ekki allri athyglinni að
hávaxna manninum, sem virtist
halda athygli þeirra vakandi,
með töfrandi framkomu sinni.
Hann sat á öfugum .stólnum og
hallaði sér fram á stólbakið, sagði
þeim smellnar sögur, svo telp-
urnar tistu af hlátri og jafnvel
Donna Fidelia gat ekki varizt
brosi, þegar hún virti hann fyrir
sér. Hún hugsaði með sér, að
hann hefði komið með gleöina og
andvara llfsins fyrir utan þetta
hljóða hús með sér. Ekki sízt hún
sjálf, var á valdi töfra hans. Var
þetta upphaf ástarinnar? Það
vakti með henni hálfgerðan ótta.
Francisco stóð upp. — Þetta er
alveg satt, sagöi hann. — Dag-
satt! Hann hristi höfuðið framan I
telpurnar, sem voru sl flissandi
og rétti út höndina til aö ná I
skrautlega öskju. — Hérna. Sjáið
20 VIKAN 37. TBL.