Vikan - 11.09.1974, Side 23

— Þú munt skilja þetta, sagði
hann. — Þú veizt, hefur ábyggi-
lega heyrt, að faðir minn fór oft til
Galway, þegar hann var ungur.
Eins og nú, hann gerir það ennþá.
Hann varð ástfanginn af móður
minni . . . Hann hikaöi andartak.
— Móður þinni. Og ég fæddist.
■Nú hafði Francisco tekizt að
lokum að vekja athygli hennar.
Hún sneri sér hægt við. Honum
var ljóst, að hún var að virða
hann fyrir sér.
— Móöir min? En hvað um föð-
ur minn?
— Hann var ekki . . . hann . . .
hann kom siöar. Hann var svo
upptekinn af sögu sinni, að hann
sagöi það sem hentaði honum
bezt. — Þegar ég fæddist, tók fað-
ir minn mig með sér til Spánar.
— Og hann kvæmtist ekki móð-
ur minni?
Hann yppti öxlum. Það virtist
vera Spánverjum lausn allra
mála. — Hann var trúlofaður,
senorita Winifred.
— Ó! Hún var búin að kynnast
það vel háttum og hugsanagangi
Spánverja, að hún skildi, hvað
hann var að fara.
— Hann fékk Carmelitu mig i
hendur, — ég var búin að segja
þér, að hún hafði mig á brjósti.
Hún ól mig upp, þegar ég var
barn. Móðir þin giftist föður þin-
um. Ég held aö faðir minn hafi
eitthvaö haft meö það að gera.
Hann vildi tryggja öryggi móður
okkar. Hann var mjög ástfanginn
af henni. Og hún af honum.
— Hvernig veiztu þetta allt?
— Hann sagði þér það.
Francisco var öruggur mú, svip-
urinn einlægur. — Hann sagði
mér allt. Þegar ég var fimmtán
ára. Honum fannst, að ég yrði að
vita þetta.
Hún hugsaði ákaft aftur i tim-
ann. Þau höfðu alltaf haft pen-
inga, þótt hún vissi ekki, hvaðan
þeir komu. Og hvernig það skyldi
hittast á, að Don Isodro var ein-
mitt staddur á Irlandi, þegar fað-
ir hennar dó. En ef saga
Franciscos væri nú sönn, þó ekki
væri nema að einhverju leyti, —
þá . . .
— Hvers vegna varstu fluttur
hingaö? spuröi hún. — Hvers
vegna gat ekki móðir min . . .
móöir okkar, haft þig hjá sér i
Galway?
Hann yppti aftur öxlum, eins og
hann skyldi alls ekki gang lifsins.
— Ég var sonur hans.
Hún lokaði augunum. Það var
svo margt i þessari sögu, sem
henni fannst hljóma einkenni-
lega, eitthvað, sem hún ga ekki
skiliö.
Hvernig var sambandi Donnu
Fideliu háttaö i sambandi við
þetta allt? Haföi hún verið ánægö
með aö taka við barni annarrar
konu og alið þaö upp i ástriki?
Hvernig hafði fööur hennar
liöið, I sambúð við konu, sem
elskaði annan mann? Hvernig
var þessu öllu háttað? Henni
fannst þetta vera óskiljanleg
flækja. Hvað yrði um hana
sjálfa? Hvað myndi verða gert i
sambandi viö hana?
— Er það vegna þessa alls, að
ég er hér stödd núna? spurði hún.
— Var samvizka Don Isodros að -
ónáða hann, svo honum fannst
hann verða að sjá aumur á mér?
— Winifred. Rödd hans var
undur bliö, þegar hann sagði nafn
hennar og kom nær. Augu hans
voru ennþá dekkri núna og rödd
hans hljómaði af einlægni. — Það
er eitt, sem þú þarft að vita. Sam-
vizkan þjáir aldrei föður minn.
Hún leit hvasst á hann.
— Aðeins ást, sagði Francisco.
— Aðeins ást. Það var eins og
hann gældi við oröin. — Allt sem
hann gerir, gerir hann af ást. Það
var eins og hann byggist við mót-
mælum af hennar hálfu, þvi hann
greip um hendur hennar og
neyddi hana til að horfa á sig. —
Hann elskaði móður okkar, Wini-
fred. Faöir minn kemur heim á
morgun. Við verðum að gefa hon-
um tima, til að rannsaka þetta
leiðinlega morðmál og allt, sem
Nando stóð fyrir. Hann stundi
þungan, þegar hann nefndi nafn
Nandos og svo sagði hann:
— Þegar hann hefur séð fyrir
endann á þvi, þá göngum við bæði
á hans fund.
- Við?
— Við vitum allt nú, er það
ekki? Leyndarmál hans vitum við
bæði núna. Þú heyrir þessari fjöl-
skyldu til, ekki siður en ég. Við
erum nú ein fjölskylda og við get-
um talað saman um móður okkar.
Hana langaði til að trúa hon
um. Langaði til að hafa það á til-
finningunni, að hún væri ekki
lengur ein i heiminum. Langaði
til að finna samband milli fortiðar
og framtiðar. Að eiga ættingja,
eða næstum þvi. Hún starði á
hann og á meðan var kertið að
brenna alveg niður. Hún sá litið
annað en fagurt höfuðlag hans og
hvituna I augunum og hún vissi að
hann beið brosandi eftir ein-
hverju svari frá henni.
— Hálfbróðir, sagði hún undr
andi, þegár hún hugsaði um það^
aö hann væri jafn skyldur henni
og litlu systrum sinum, sem hér
voru varöar og verndaðar fyrir
öllum utan að komnum áhrifum.
Hún fann að hann kreisti hönd
hennar, svo hana verkjaði i fing-
urna.
— Systir min, sagði hann og
kyssti hana lauslega á kinnina.
Þetta var bróðurkoss, fullur við-
kvæmni, sem hún hafði þráð svo
mjög, allan þennan tima, siöan
faðir hennar dó, allt þetta langa
sumar.
— Ég verð að fara, sagði hún
og dró að sér höndina. — Ég verð
að fara.
Ef hún væri þarna kyrr hjá hon-
um, myndi þaö geta orðið til þess,
að hún gréti þessum tárum ein-
manaleikans og vætti með þeim
fingeröan vefnaðinn I skyrtunni
hans. En hann hélt fast i hönd
hennar. þegar hún reyndi að losa
sig.
— Þetta verður okkar leynda-
mál, þangað til við getum talað
við föður minn. Þú segir engum
frá þessu?
— Þú hefur vitað þetta siðan þú
komst heim, sagöi hún, eins og
það væri sjálfsagt, að þau ættu
þetta leyndarmál ein.
Hann kinkaði.kolli. — Ég vissi
um myndina. Ég fann hina. Svo
las ég listann yfir þá hluti, sem
stolið hafði verið úr vagninum og
þá varð mér ljóst. Hérna, taktu
myndina þina.
Framhald i næsta blaöi
Fyrir þá, sem þurfa aö nýta húsnæóió á hagkvæman hátt, er Varía möguleiki.
Varia samstæöan gefur ótrúlega marga möguleika til þess aö koma hlutunum
haganlega fyrir meó 110 cm. breiðum einingum. Varía er 20% rúmbetri en
sambærilegar samstæður. Biöjiö um myndalista.
HTJSOOON
HUSGAGNAVERZIUN
r w KRISTIÁNS SIGGEIRSSONAR HE
\GÓ/ Laugaviuii L1 Ktiykjavik sinii 2!iK7()
Varia stækkar
37. TBL. VIKAN 23