Vikan - 11.09.1974, Blaðsíða 12

BÍái flosstóllinn
Það var eitthvað meira en þessi fallegi
gamli stóll.... hann var sérstakt tákn,
loforð um trúnaðartraust milli þeirra á
komandi árum.....
John og Susan Ford horföu á
upplýst húsið sitt, út um gluggann
á leigubilnum og þau höföu það
einhvern veginn á tilfinningunni,
að þau ættu ekki þarna heima.
Þeim fannst þau vera næstum þvi
eins framandi, eins og þegar þau
litu strönd Marokko i fyrsta sinn,
fyrir mánuði siðan, þegar þau
hófu sumarferðina. Hávaðinn var
ærandi, út um hvern einasta
glugga. Stereo, útvarp, gitarspil,
trommudrunur og söngurinn
virtist koma úr öllum áttum.
— Anselm er þarna, sagði
Susan, —það er enginn nema
hann, sem slær gitarinn svona!
— Þetta er eins og viti, ljós allt
i kring, sagði John. —Ég vissi
bara ekki, að það væru svona
margir gluggar á húsinu okkar.
Settu töskurnar út, sagði hann við
bflstjórann. —Við urðum að taka
vél, sem var tveim timum fyrr á
feröinni og það litur út fyrir að
sonur okkar hafi gestaboð.
— Nálgist villidýrin varlega,
sagði bilstjórinn. —Ég veit hvað
ég segi, ég' á lika son.
— Jæja, sagði Susan, þegar
leigubillinn var horfinn. —Ég
hefði aldrei haldið, að ég þyrfti að
læðast upp að minu eigin húsi!
— Við læðumst ekki neitt, sagði
John og stakk töskunum milli lár-
viðarrunnanna hjá hliðinu. -Við
erum rúmlega tveim timum of
snemma á ferðinni, og Peter veit
ekki um það. Ég reikna með, að
þetta sé lokasöngurinn i
einhverju skilnaðarhófi. Það
hlýtur aö hafa verið skemmtilegt,
að hafa heilt hús til umráða,
meðan við vorum i burtu!
— Peter lofaði að lita vel eftir
öllu saman! sagöi Susan mæðu-
lega.
— Vitum heldur ekki nema,
að hann hafi gert það.
— En hlustaðu! Sjáðu! Susan
hélt fyrir eyrun, þvi að nú varð
trumbuhljóöið ærandi.
— Já, ég viðurkenni, að þetta
er mjög óþægilegt, sagði John, -
en það þarf ekki að vera neitt
varanlegt.
— En þetta mengar loftið! Það
er alveg furðulegt, aö nágrann-
arnir skuli liöa þetta.
— Við förum nú bara og fáum
okkur eitthvað gott að borða,
sagði John rólega. —Svo komum
við aftur eftir tvo klukkutima,
eins og áætlað var.
— Ég get ekki komið niður
nokkrum bita! sagði Susan.
— O, jú, það getur þú vel! John
tók undir arm hennar og þau
lögöu af stað frá húsinu.
En þá heyrðist skerandi hljóö,
óp frá stúlku, sem yfirgnæfði
trumbusláttinn.
— Þetta hlýtur að vera morö,
sagði Susan mæðulega.
— Uss!
John dró Susan með sér inn i
skugga við runnana, rétt i þvi að
dyrnar opnuðust.
Stúlka I siðum kjól og með sitt
hárið flaksandi um axlir sér, eins
og fax á hesti, hljóp yfir gras-
balann i átt að hliðinu.
— Perdita! Komdu aftur!
Anselm er að fara! Þetta var
Peter.
— Ég kem ekki aftur! Anselm
er að fara! Þetta var Peter.
— Ég kem ekki aftur! Að
minnsta kosti ekki fyrr en hann er
farinn! öskraði Perdita.
— Þú ert taugaveikluð! kallaði
Peter.
— Ég vil hvorki sjá þig, né
þessa hryllilegu vini þina aftur!
kjökraði Perdita.
— Allt i lagi!
Peter gekk aftur inn I húsið og
skellti hurðinni á eftir sér. Andar-
taki siðar var garðshliðinu lika
skellt og þau heyrðu skellina i
klossunum hennar, þegar hún
hljóp eftir gangstéttinni.
Susan ætlaði að elta hana, en
John hélt aftur af henni.
— En hún er grátandi! sagði
Susan. —Frú Meredith er vist
ekki i neinum vafa um, að Peter
hafi slæm áhrif á hana nú þegar!
— Ég býst ekki við, að þetta
verði i siöasta sinn, sem Perdita
hleypur svo skælandi út i nóttina.
Ef frú Meredith hefur einhverja
skynsemi til að bera, og það held
ég að hún hafi, þá leggur hún ekk-
ert upp úr svona smámunum.
— En það hefur eitthvað hræði-
legt komið fyrir hana!
— Það þarf ekki að vera, sagði
John og þau héldu áfram leið
sinni. —Það getur verið að
Perditu finnist vinir Peters
nokkuö sniðugir. Það finnst mér
oft sjálfum.
— Sniðugir?
— Já, þeir eru barnafullir af
hugsjónum, en það getur verið
erfitt að fylgja þeim eftir.
— Þú kemúr mér sannarlega á
óvart, sagði Susan hæðnislega.
— Það þykir mér sannarlega
gott að heyra. Þaö væri nú ósköp
dagurlegt, ef ég gerði það ekki
stundum.
Þegar þau voru búin að koma
sér fyrir á uppáhalds veitinga-
staönum slnum og Susan búin að
dreypa á drykknum slnum, fór
hún að róast. Flugferðin hafði
veriö nokkuð þreytandi og hún
kunni vel við sig á þessum stað.
Þau voru vön að fara þangað,
þegar þau vildu gera sér daga-
mun. Þjónninn, sem þau kunnu
bezt við, var þarna þetta kvöld og
hann tók vel á móti þeim. Hann
kunni lika að láta fara vel um fólk
og láta þvi finnast að það væri
ennþá á unga aldri.
— Ég hugsa, að Henry yrði
hissa, ef hann vissi að við eigum
uppkominn son, sagði Susan og
sötraði úr glasinu.
— Hann myndi setja heilmikið
sjónaspil á svið og þykjast vera
mjög hissa. Ég held að við ættum
ekkert að segja honum frá þvi,
sagði John.
— Hvernig stendur lika á þvi,
að við eigum son eins og Peter?
andvarpaði Susan. —Svona elsku-
legan, duglegan, já, og fallegan..
— Nú ert það þú, sem kemur
mér á óvart, sagði John. —Mér
heyrist ekki betur, en að þú álitir
son okkar alveg fullkominn.
— En svona andstyyggilega
erfiðan, ef þú vilt leyfa mér að
ljúka við setninguna! sagði Susan
og reyndi sitt bezta til að vera
reiðileg á svipinn.
John tók I hönd hennar, strauk
lófa hennar á þann hátt, sem
alltaf kom henni til að flissa.
Hann gat alltaf róað hana, á
einhvern hátt.
— Við ættum eiginlega að biðja
svolitla borðbæn, áður en steikin
kemur, tautaði John. —Peter
gerir það aldrei, að ég held. Hann
fer yfirleitt ekki eftir hefðbundn-
um venjum. Ég held að aðalgall-
inn við hann og þessa kunningja
hans, sé, að þeir bera ekki neina
virðingu fyrir verðmætum lifsins
og eru þess fullvissir, að þeir geti
sjálfir leyst öll vandamál. Það er
aö sjálfsögðu ergilegt, en alls ekki
óvenjulegt með ungt fólk.
— Þeir mega vera púkar eða
englar mín vegna, sagði Susan,
—ef þeir láta heimili mitt I friði.
Ég get ekki kyngt þvl, að þeir
leggi það i rúst. Það hefur
eitthvað hræöilegt skeö I kvöld.
Perdita var I miklu uppnámi. Það
sástu sjálfur.
— Ég sá allt, sem þú sást, en nú
sé ég annaö og miklu betra. Þaö
er steikin okkar og franskar
kartöflur!
— Ég boröa aldrei franskar
kartöflur! sagði Susan.
• — Þú borðar þessar nú samt,
sagði John. —Okkur veitir ekki
af, að fá ærlega máltlð, eftir
allan þennan óþverra, sem við
erum búin að innbyrða þarna i
Marokko.
Réttum tveim tlmum siðar,
röltu þau heim á leið, eftir rólegum
stignum heim að húsinu. Það var
dálitið erfitt áð skilja hve friðsælt
þetta allt var, eftir það sem þau
höfðu verið áheyrendur að, aðeins
tveim timum fyrr um kvöldið.
— Þau eru farin, andvarpaði
Susan.
— Eins og mér datt I hug. Peter
hefur verið að hreinsa til, sagði
John. —Það er þvi engin ástæða
fyrir okkur,að vera með
áhyggjur.
Þeim brá i brún, þegar þau sáu,
að töskurnar þeirra voru horfnar.
— Anselm hefur tekið þær,
sagði John.
Þó að Susan vissi, að Anselm
tók oft sitt af hverju traustataki,
án þess að biðja um leyfi, þá gat
hún einhvernveginn alls ekki
hugsað sér hann venjulegan þjóf.
Hún hafði oftar en einu sinni
heyrt hann segja: —Takið allt
sem ég á, allt mitt er þitt.
En það var lika staðreynd, að
hann átti aldrei neitt, sem nokkur
maður myndi girnast, nema
gítarinn. Þar sem hann vann sér
fyrir nuðþurftum með þessu
hljóðfæri, hafði engum ennþá
dottið i hug að svipta hann þessu
hljóðfæri sinu.
— Ég trúi ekki að Anselm hafi
gert það.
— Ég á við, að hann hafi tekið
töskurnar og borið þær heim að
húsinu. Hann situr þarna á ver-
öndinni, sagði John.
Þegar þau komu nær, saú þau
hávaxna veru, klædda kufli, sem
Susan fannst alltaf minna sig á
náttskyrtu frá Victoriutima-
bilinu. Anselm var alltaf svona
klæddur og hengdi venjulega á sig
alls konar málmskran, sem
skröllti i, þegar hann hreyfði sig.
Hann var með rauðbrúnt hár,
sem venjulega var eins og frum-
skógur, og gróskumikiö skegg
i sama lit. En hvort tveggja var
alltaf hreint. Það var ekkert
vafamál, að Anselm notaði sér
baðherbergi annars fólks, þar
sem hann yfirleitt komst I tæri við
þau.
Hann stóð upp og heilsaði þeim
hæversklega.
— Gott kvöld og velkomin. Ég
vona að þiö hafið skemmt ykkur
vel I ferðinni. Ég sá töskurnar
ykkar viö hliðið, svo ég bar þær
hingaö. En Peter læsti dyrunum,
þegar hann fór, svo ég komst ekki
inn með þær, en ég hef líka
gleymt gitarnum minum inni.
12 VIKAN 37. TBL.