Vikan - 19.09.1974, Blaðsíða 16

Telpan dró andan djúpt og hélt
svo áfram: — I fyrra sagði lækn-
irinn að hann gæti kannski fengið
sjón, ef hann yrði skorinn upp.
—• Og var hann skorinn upp?
spurði Jim.
Pamela kinkaði kolli.
Jim skildi strax að uppskurður-
inn hafði mistekist. Hann gat gert
sér I hugarlund hvilík vonbrigði
þetta höföu verið fjölskyldunni,
sem i lengstu lög haföi vonaö að
uppskurðurinn tækist og pabbi
fengi sjón, sem er öllum svo dýr-
-mæt.
Betty spurði varlega: — Tókst
þetta ekki?
— Jú. ,
— Það er dásamlegt, sagði
Betty. Hún hikaöi og hélt áfram:
— Er annars ekki allt i lagi
með augun?
— Jú.
— Hvaö er þá að min kæra? Þú
sagðir að hann hefði ekki séð þig,
þegar þú heimsóttir hann um
daginn.
— Nei. Þá var ennþá bundið
fyrir augun. Þeir tóku bandið af
augunum fyrir tveimur dögum og
mamma mátti bara vera hjá hon-
um.
— Og hvenær ætlar þú að heim-
sækja hann á spitalann.
— Ég átti að fara með Alan og
Jenny i dag.
— Já, ég skil. En þú fórst ekki?
— Pamela hristi höfuðið og
þrýsti andlitinu niöur i púðann,
sem var við hliöina á henni.
— Vildirðu ekki sjá hann?
— Jú.
— Það i)lýtur að vera garnan
fyrir þig núna, þegar hann getur
séð þig.
— Nei, sagði telpan svo ákveð-
ið, að Betty hrökk við.
Jim horfði á telpuna og sagði:
— Hvers vegna ekki góða min?
Pamela lyfti höföínu og leit á
hann. Augun voru þrútin og á
kinnunum voru rákir eftir tárin.
— Pabba þótti vænzt um mig af
öllum. Ég geröi alltaf allt fyrir
hann, sem hann gat ekki gert.
Hann kallaði mig augun sln.
Núna getur hann séð sjálfur og
þá þarf hann mig ekki. Nú sér
hann hvað ég er ljót og hræöileg-
og ég er viss um að hann hatar
mig.
Hún grét sárt og gráturinn
magnaöist eftir þvi sem Jim og
Betty reyndu fleiri leiöir til að
hugga hana, og fullvissa hana um
aö fööur hennar myndi þykja enn
vænna um hana nú, þegar hann
gæti séð hana.
— Það er svo margt, sem þú
getur gert fyrir hann, þótt hann
sjái, sagöi Betty.
— Nei.
— Auövitaö, saggði Jim. — En
hefurðu hugleittihvernig þeim lið-
ur nú — nú, þegar allt ætti að vera
svo gott og skemmtil., en er það
ekki, af þvi að þau vita ekki hvað
orðið hefur af litlu dóttur þeirra.
— Nei, orgaði hún. — Þegar
hann sér Jenny og mig . . . hún er
svo falleg, en ég er svo ljót. Þegar
hann gat ekki séð mig hélt hann
að ég væri svo falleg, en núna . . .
— En þú ert svo mikið sæt,
sagði Betty og henni var alvara.
— Nei, ég er hræðileg. Ég hata
sjáifa mig. Og hann hatar mig, ég
veit þaö.
Jim læddist út úr herberginu,
hringdi á lögreglustöðina I borg-
inni og spurði hvort Pamelu
Andrews væri saknaö.
— Já, hennar var saknaö. Móö-
ir hennar virtist vera að missa
vitið og faðir hennar . . .
— Já, sagði Jim. Ég veit allt
um þaö. Hún er hérna hjá mér. Ef
þið sendiö bil getið þið fengiö
hana, heila á húfi.
— Ég skal senda lögreglukonu
með.
— Ég held að ég hafi betri til-
lögu. Konan mín hefur unnið
trúnað telpunnar og ég held ,að
það væri betra að hún færi með
henni en ókunnug íögreglukona.
— Allt i lagi. Ég sendi bil og
hringi svo i móöur hennar.
Jim kom aftur inn i stofuna.
— Ég er búinn að senda boð til
mömmu þinnar. Þaö voru allir
orðnir dauðhræddir um þig, en nú
er allt I lagi. Og þú átt að fá að
fara i finasta löggubilnum.
Hverng lizt þér á þaö?
Telpan leit biöjandi á Betty: —
Ég vildi aö þú gætir komið með
mér.
— Það er búið aö ákveöa að hún ,
fari með þér, sagði Jim.
Betty kyssti Jim á kinnina. —
Eigum við ekki að laga okkur
svolitið til, Pamela sagði hún. —
Ég held aö þér veiti ekki af and-
litsþvotti eftir allt salt'vatnið.
Hún skildi telpuna eftir i baö-
herberginu og fór sjálf upp til aö
skifta um föt.
Pamela horfði á sig I speglin-
um. Hún var fegin, aö búið var að
leysa málið, en samt leið henni
eljkí vel. Hræðslan náöi tökum á
henni á ný, hræöslan um að eftir-
vænting fööur hennar myndi
breytast I vonbrigði, þegar hann
sæi hana.
Hún þvoöi andlitið og greiddi
háriö. Nú var hún sæmilega
greidd og snyrtileg — en hún var
ekki falleg. Þaö var alveg
áreiðanlegt.
En — það var ennþá smávon.
Þaö var ekki að vita nema pabbi
legði ekkert upp úr frlðleika.
Kannski. . . kannski var væntum-
þykja alls ekki bundin friðleika.
Hún var leiö yfir að hafa valdið
foreldrum sinum svona miklum
áhyggjum ofan á allar áhyggj-
urnar, sem þau höfðu fyrir. Hún
hafði ekki hugmynd um hvernig
hún ætlaöi að útskýra þetta allt,
og enn minr.a vissi hún um hvað
hinir myndu segja og gera.
Grá augu hennar horfðu á hana
úr speglinum, óróleg og ráðvillt.
— Ég veit hver þú ert, sagöi hún
við sjálfa sig. — Heldurðu að hann
viti það?
Billinn kom og Pamela og Betty
settust I aftursætiö.
— Ég vona, aðég sjái þig aftur,
sagöi Jim. — Og þú mátt trúa mér
að þetta fer allt vel.
Pamela kinkaði kolli. Innra
með henni toguðust á eftirvænt-
ing og kviði. Hún og Betty óku til
borgarinnar með einkabilstjóra,
rétt eins og þær væru tiginbornar.
— Feröu meö okkur á stööina?
spurði Betty bilstjórann.
— Nei, viö förum beint á spital-
ann.
Pamela spurði lágum rómi: —
Heldurðu að viö getum stoppaö
við blómabúö?
Hún átti fimmtlu krónur og þær
nægðu fyrir litilli rauðri rós.
Henni var pakkað I sellófan-
pappir og Pamela hélt gætilega á
henni það sem eftir var leiöarinn-
ar.
— Það er hérna, sagði Pamela,
og benti i áttað augnadeildinni. —
Ég kom i heimsókn til pabba
meöan hann .. . áöur en hann fékk
sjónina. Viltu koma meö mér inn
á spltalann?
— Auðvitað, sagði Betty. — Ég
fer ekki frá þér núna.
Lögregluþjónninn ungi fylgdi
þeim og þegar þau komu að
biöstofunni sagði hann: —
Mamma þin er þarna inni.
Pamela gekk I átt til dyranna
og setti i heröarnar. Hún leit á
Betty, eins og hún vænti styrks
frá henni. Svo leit hún aftur niður,
þvi aö hún vissi, að hún yrði sjálf
að ráða fram úr þessu. Betty og
lögregluþjónninn námu staðar viö
dyrnar, en Pamela lyfti höfðinu
oe gekk inn.
Móðir hennar hljóp fram að
dyrunum og faömaði Pamelu. —
ó, elskan min. Pabba langar svo
til aö sjá þig. Hann hlakkar svo til
að sjá þig. Móðir hennar gróf
andlitið I hári Pamelu. — Hann
hefur beðið þessarar stundar svo
lengi.
— Mamma . . . ég er hrædd ...
Móöir hennar leit á Jiana og
Pamela sá, að sjálf yröi hún ekki
róuð með oröum. Hún yrði aö tak-
ast á v ið sánnleikann.
— Honum þykir svo vænt um
þig. Veiztu það ekki?
Þær gengu út úr biðstofunni og
móðirin hélt utan um barnið.
Pamela hikaði við dyrnar á
stofunni, en gekk siöan inn á
undan móður sinni. Hún kveið
fyrir að sjá föður sinn og láta
hann sjá sig. En hún leitá hann og
þegar hann sá hana og brosti til
hennar geislandi brosi fór um han
a sælutilfinning og hún vissi að
þessari hræðilegu martröð var
lokið.
— Elskan min litla, sagði hann.
— Nú get ég loksins séð hin augun
min. Þú ert yndisleg.
Hún rétti feimin fra fósina: —
Þetta er handa þér.
— Blóm frá fallegu stúlkunni
minni, sagði hann. — Ó, hvað ég
hef fariö mikils á mis öll þessi ár.
Hún hikaöi og sagði siðan
feimnislega: — Lit ég út. . . er ég
. . . i lagi?
— I lagi? endurtók hann. — Þú
ert eins og ég bjóst alltaf viö. Þú
ert yndisleg og falleg.
— Ég er ekki falleg, hvislaði
hún.
— Allt i lagi elskan min, sagöi
hann. — Þú segir mér, að þú sért
ekki falleg, og mamma þin segir
mér, að hún sé ekki falleg. En I
minum augum eruð þiö fallegar
og hafið alltaf verið þaö. Þaö er
svo margt, sem ég þarf að bæta
ykkur upp.
—- Nei, sagöi Pamela og lagði
feimin höndina i lófa föður sins. —
Það er ég sem þarf að bæta þér
upp — daginn i dag.
— O —
Nú er Jim skyndilega orðinn
mjög háður mótorhjólinu sinu,
þvi eftir að hann hitti Andrews
fjölskylduna sá hann, að það má
margt gott um tækni og visindi
segja.
Og Betty geymir vel kortið,
sem hún fékk frá Andrews-fjöl-
skyldunni: „Þökkum ykkur fyrir
aö þið hjálpuðuð okkur aö opna
augun og sjá okkur sjálf”.
*

ÍITT
I Frysti-
j kistur
Verslunin
I

16 VIKAN 38. TBl.