Vikan - 19.09.1974, Blaðsíða 19

I
og konum, sem voru einkennilega
klædd, og þau fóru að leita að
stúlkunni með börnunum. Einn
mannanna gekk að brunninum og
ég kallaði til hans, að stúlkan
hefði dottið þar ofan i, en hann
heyrði ekki til min. Samt hlýtur
hann að hafa séð hana, þvi að
hannkallaði til hinna, sem hlupu
til hans. Reipi var sótt og maður-
inn seig niður I brunninn.
Skömmu seinna kom hann upp
með stúlkuna i fanginu.
Mér brá mjög við þessa frásögn
sonar mins. Hún var allt of lifandi
til þess að hún væri helber i-
myndun hans. Mér fannst hann
hlyti að hafa ,,séð” atburðinn,
sem hann sagði frá. Ég sagði
konu minni frá þessu. Þá sagði
hún mér, að bæði móðir sin og
amma hefðu verið ófreskar. Ég
er mjög vantrúaður á alla yfir-
skilvitlega atburði, en það er
kona min ekki. Hún er sannfærð
um, að til sé fólk, sem býr yfir
dulrænum hæfileikum og þessir
hæfileikar segi oft til sin, þegar
eitthvað óttalegt hefur gerzt á
stað, sem óviðkomandi hefur ekki
komið á áður.
William ákvað að kanna hvort
atburðurinn, sem Daniel sagði
frá, hefði nokkurn tima gerzt.
Hann vissi, að það yrði óskaplega
Martha Willcoughby,fimm ára og
fjögra mánaða aö aldri, einka-
barn Johns Pauls Benjamins Wil-
lougby og Ester Martha Mary
Bateson.”
William hélt áfram rannsókn-
um sinum og fann legstein stúlk-
unnar og á honum stóð: „Drukkn-
aði á sorglegan hátt.”
Eftir að William haföi sagt
konu sinni frá þvi, sem hann hafði
komizt á snoöir um, bað hann
hana um að fara með báða syni
þeirra til móður sinnar. Siöan
fékk hann tvo iðnaðarmenn, sem
unnu að endurbótum á húsinu, til
að hjálpa sér við að leita að
brunninum, þar sem Daniel
sagði, að hann hefði veriö.
Þeir fundu hann! Hann hafði
verið fylltur upp. Enginn vafi lék
á þvi lengur, að Daniel hafði erft
einhverja ófreskni frá ömmu
sinni eða langömmu. William fór
á fund prestsins, sem ráðlagði
honum að flytja strax úr Hert-
fordshire.
Þegar kona Williams kom aftur
með börnin, ákvað hann að sjá til
i nokkra daga, og þegar I ljós
kom, að Daniel hvorki sá né
dreymdi fleiri slika atburði,
ákvað hann að fara ekki að ráðum
prestsins. Og nú hefur f jölskyldan
búið i þessu 350 ára gamla húsi
um niu ára skeiö, án þess að
nokkuö dulrænt hafi hent Daniel.
William Lucas: — Svo litur út
sem Daniel hafi gleymt draumn-
um um stúlkuna, sem drukknaöi.
Við komumst aldrei að þvi, hvers
vegna hann kallaði brunninn
„óskabrunninn”, en vel getur
verið, að brunnurinn hafi átt að
geta uppfyllt óskir. Hins vegar
'leikur enginn vafi á þvi, að brunn-
urinn hefur verið fylltur upp eftir
að stúlkan drukknaði I honum.
Kannski það sé merkilegast við
reynslu Daniels, að hann skyldi
vita nákvæmlega hvar brunnur-
inn haföi verið — en þaö hefur
enginn getað skýrt enn sem kom-
erfitt, þvi að hann hafði enga hug-
mynd um, hvenær atburðurinn
kynni að hafa átt sér stað. Samt
sem áður bað hann son sinn um að
lýsa klæðnaði fólksins, sem hann
hafði séð við brunninn, i smáat-
riðum.
Kirkjubókin.
Daniel sagöi frá þvi, að hann
hefði séð stúlkuna liggja I snjó-
hvitri kistu, og kringum kistuna
heföi staðið grátandi fólk. Af lýs-
ingu drengsins á klæðnaði fólks-
ins, taldi William, að atburðurinn
hefði gerzt á miðri átjándu öld.
Hann lét ekkert uppi við konu
sina, en fór á fund sóknarprests-
ins og fór yfir kirkjubækurnar
með honum. 1 kirkjubók ársins
1738 var eftirfarandi frásögn:
„Jarðsett i dag, Sarah Jane