Vikan - 19.09.1974, Side 20

Hún gekk, eins og f leiöslu, upp
stigann og kreppti fingurna utan
um myndina af móöur sinni og úr
svip hennar skein undrun og von.
Fyrir utan svalirnar á herbergi
hennar, var tungliö horfiö og dal-
urinn var myrkur sem gröf, aö-
eins blómailmurinn, sem barst
inn um gluggann, minnti á gróö-
urinn fyrir utan.
Glæsilegur vagn Don Isodros
skrölti inn á hlaöiö næsta morgun,
einmitt I þann mjind, sem Wini-
fred var aö koma úr daglegum
reiötúr meö telpurnar.
í öllum ysnum, sem var i kring-
um komu hans, kyssti Don Isodro
dætur slnar og leit snöggt til
kennslukonunnar. Hann undraö-
ist þær breytingar, sem höföu
oröiö á þessari hlédrægu stúlku.
Þaö var komiö eitthvert öryggi
yfir hana, jafnvel hamingjusvip-
ur á ásjónu hennar. Rödd
Franciscos kvaö viö frá verönd-
inni og Don Isodro leit snöggt upp.
— Er sonur minn hér?
Ráösmaöurinn hneigöi sig
hæversklega og tók viö þvældri
yfirhöfn húsbóndans. — Senor!
Sonur yöar hefur veriö hér I þrjá
daga.
Don Isodro kinkaöi kolli. Wini-
fred virti hann nú fyrir sér' meö
meiri áhuga en áöur og reyndi aö
skilja móöur sina, sem haföi elsk-
aö þennan mann. Þaö hlaut aö
vera, annars heföi hún ekki eign-
azt barn meö honum.
Þegar hún sneri sér viö, til aö
ganga á eftir honum og telpunum
inn ihúsiö, var hún næstum dottin
um Carmelitu, sem var aö koma
frá göngunum.
Carmelita var næstum hulin
svörtum klæöum, þaö sást aöeins
I hluta af andliti hennar. Þaö var
eins og hún heföi Visnaö upp og
yfirbragöiö var svo eymdarlegt,
aö stúlkan vék fyrir henni og lét
hana ganga á undan sér. Carme-
lita virtist alls ekki sjá hana.
Andartak eftir aö gamla konan
var horfin, gat Winifred ekki
hreyft sig, hún varö sem stjörf af
ótta.
Svo tók hún upp sítt pilsiö á
reiökjólnum, atyrti sjálfa sig
fyrir kjánaskapinn og flýtti sér
inn I húsiö.
Allan þennan langa dag, sá
Winifred hvorki Don Isodro né
FrancisCo. Litlu stúlkurnar voru
ergilegar yfir þvi, aö sjá ekki
bróöur sinn.
Þær voru sinauöandi viö Wini-
fred, um aö fá leyfi til aö leita
hann uppi. En Don Isodro var
kominn heim, og þá þýddi ekki aö
tala' um nein frávik frá daglegum
venjum.* Jafnvel I siödegisheim-
sókninni til Donnu Fideliu, var
hvorki minnzt á fööur né son og
óttinn náöi tökum á Winifred á ný.
Haföi Francisco talaö eitthvaö
af sér? En heilbrigö skynsemi
hennar sagöi henni, aö Francisco
myndi aldrei tala af sér. Hann
myndi örugglega velja til þess
hentugan tima, til aö ræöa viö
fööur sinn. Þaö gat aö sjálfsögöu
veriö, aö honum heföi fundizt
heppilegt aö tala viö hann, ein-
mitt, þegar þeir hittust nú, eftir
svo langan tima. En hvaö gat þá
skeö? Var Don Isodro kannski
einmitt nú, aö hugsa út einhver
ráö til aö losna viö hana meö góöu
móti, losna viö kennslukonu, sem
vissi of mikiö um einkalif hans?
Winifred átti erfitt meö aö hafa
hugann viö kennsluna og þegar
telpurnar fengu sér blund siödeg-
is, meöan hitinn var mestur, gekk
hún um gólf I herbergi sinu og
réöi ekki viö angistina, sem gagn-
tók hana. Hún gekk jafnvel svo
langt aö hún tíndi saman fátæk-
legar eigur sinar, tilbúin að fara,
þegar skipunin kæmi.
Hvert? Hún vissi ekki einu sinni
Sögulok
ÞEGAR
ÉGER
HORFINN
neitt um vegina, fyrir utan um-
dæmi eignarinnar, þekkti ekkert
annaöen Ronda. Fara meö skipi?
Sjórinn gat. varla veriö langt
undan, þvi aö húsbóndinn var ein-
mitt aö koma þaöan. En hvert?
Til Galway? En hvert svo? Til
Carrigmore, þar sem krákurnar
höföu búiö sér hreiöur á þakinu og
vindurinn blés um auöar stofur,
eöa þá var nú oröiö vistarverur
einhverra, sem heföu haft ráö á
þvi aö mála og gera viö gamla
húsiö. Ó, pabbi! Pabbi!
* Blinduö af tárum reri hún fram-
og aftur á rúmstokknum, hélt I
fatapinkilinn, eins og til aö hafa
eitthvað til aö styöjast við.
En sú vitleysa, aö láta sér detta
i hug, aö hún yröi nokkurn tima
tekin sem ein af fjölskyldunni i
þessu stóra húsi. ÞvWk regin vit-
leysa. Heföi Don Isodro ætlaö sér
eitthvaö I þá veru, þá heföi hann
verið búinn aö koma þvi i lag fyrir
löngu. Hann þurfti á kennslukonu
aö halda, ekki dóttur. Hvernig i
dauöanum haföi henni dottiö ann-
aö eins og þetta i hug? Þetta var
allt Francisco aö kenna og liklega
var faöir hans aö ganga af honum
dauöum þessa stundina, fyrir
lausmælgi. Hitinn var lamandi.
Hún fann svitann renna niöur
bakiö á sér og niöur kinnarnar,
þar sem hann blandaöist saman
viö tárin, sem hún gat ekki lengur
haldiö aftur af.
HLIÍTI
Eltir
Madeleine
A. Polland
Inez kallaöi til hennar frá næsta
herbergi. Hún kveinaöi og sagöi
aö þaö væri alltof heitt til aö geta
sofiö. Mátti hún ekki koma til
hennar, sitja hjá mis? Þaö var
eins og barnið fyndi á sér aö henni
leið illa. Hún flýtti sér aö skjóta
fatabögglinum til hliöar og þvoöi
sér um augun meö köldu vatni.
— Komdu, elskan litla, hvislaöi
hún i dyragættinni. — Vektu ekki
Lochu.
Inez læddist hljóölega yfir
marmaragólfiö og svo settust þær
undir sóltjaldið á svölunum.
Winifred þrýsti telpunni aö sér og
þaö veitti henni fróun I þessu
eiröarleysi, sem hún gat ekki
skilið.
Winifred fann litla heita 1
ikamann I faömi sér og hún
reyndi aö halda aftur af tárunum,
sem sifellt voru aö angra hana. Ef
hún missti tiltrú telpnanna, vegna
fljótfærni Franciscos, þá var
kippt undan henni öllum stoöum.
Henni fannst dagurinn óendan-
legur.
En Francisco kom, þegar allir i
húsinu voru I fasta svefni.
Fjöllin voru eins og daufir
skuggar, þvi aö aöeins stjörnur
lýstu nú, þar sem tungliö var
horfiö. Eina hljóðiö sem heyröist,
var söngur trjátitlanna og skrjáf-
iö i laufi trjánna. Hún heyröi til
hans, alveg úti á enda súlnagang-
anna og einhver skelfing greip
hana. Hún greip slopp, sem lá á
rúmgaflinum og beiö hans svo
fyrir framan dyrnar, meö fingur-
inn á munninum, til aö fá hann til
aö fara hljóölega.
• — Senor, ég biö yöur aö fara
hljóölega, telpurnar geta vaknað!
1 guös bænum, farið I burtu!
• — Te-telpurnar? Francisco var
dauöadrukkinn, hann slagaöi i
áttina til hennar og þaö var
greinilegt aö hann sá hana varla.
— Te-telpurnar, sagöi hann
aftur, skilningsvana. — Ég kom
til aö finna þig.
Þaö lá viö aö hann felldi hana,
og hún gat ekki annað en hörfaö
inn I herbergiö aftur, en hann
slagaöi á eftir henni.
• — Senor!
Hann bandaöi frá sér meö
hendinni.
— Ekki senor. Paco. Vissir þú
þaö ekki? Paco. Faöir minn veit
þaö. Ekki Senor lengur. Ég kom
til aö hitta þig. Hann þvældi eitt-
. hvaö, sem hún skildi ekki.
Hún reyndi að láta sér detta
eitthvaö Ihug, eitthvaö, sem gæti
komiö honum á brott, áöur en
20 VIKAN 38. TBL.