Vikan - 19.09.1974, Side 21

Linguaphone
Þú getur lært nýtt tungumál á 60 tímum
LINGUAPHONE tungumálanámskeió kennir þér nýtt
tungumál á sambærilegan hátt og þú læróir íslenzku.
Þú hlustar, þú skilur og talar síóan. Þú hefur meófædd-
an hæfileika til aó læra aó tala á þennan hátt. A ótrú-
lega skömmum tíma nemur þú nýtt tungumál, þér til
gagns og ánægju. — Þetta er RÉTT og ÞÚ getur
sannaó þaó. — Vió sendum þér aó kostnaóarlausu
upplýsingapésa um námió. — Þegar þú hefur tekió
ákvöróun, — sendum vió þér linguaphone námskeió
í því tungumáli, sem þú ætlar aó læra.
Paydov^,
EEsf-ce. ^uj2^
I 'cLudobus iauMsé/fo 5(Q \cá ? “
UNGUAPHONE tungumálanámskeid
á hljómplötum og kassettum
Hljóófærahús Reykjavíkur • Laugav.96 • sími 1
hann vekti alla i húsinu. Eöa átti
hún aö reyna aö hlaupa fram hjá
honum og skilja hann þarna eftir?
Hann stóö á milli hennar og
gluggans. Skuggann af honum
bar viö dimman himininn. Hún
vissi ekki sitt rjúkandi ráö. Gat
þetta veriö sami maöurinn og sá,
sem talaði við hana kvöldiö áður,
maöurinn, sem haföi gefiö henni
nýja von. Nú ógnaöi hann, jafnvel
lifi hennar. Bróöir hennar? Hvers
vegna skyldi hún óttast hann, ef
saga hans var sönn? En hún vissi
það ekki. Hún vissi ekki, aö hún
hörfaöi ósjálfrátt undan honum,
en hann setti fyrir hana hand-
legginn, til aö halda henni kyrri.
•• — Faröu ekki. Þú varst ekki
svo æst i að sleppa sföast.
Síöast? Hvað átti hann ýiö?
Hún reyndi aö komast frá honum,
en hann. urraöi illskulega og
negldi hana upp að háum rúm-
gaflinum. Hún fann hendur hans
þreyfa um likama sinn og hann
tuldraöi sifellt eitthvaö, sem hún
skildi ekki.
Tennurnar glömruðu i munni
hennar. Hún hriöskalf, sumpart
af ótta og lika vegna minninga
um árásina á veginum.
Hann þrýsti henni aö sér. — Ég
sagöi þá, að þú yröir námfús,
manstu þaö ekki? Ég sagöi þér
þaö.
Hún fann heitar og sterkar
hendur hans lyfta sér upp og bera
sig aö rúminu, og einhver viö-
leitni til aö láta hann átta sig,
kom henni til að segja, aö hún
væri þó systir hans.
— Systir! sagöi hann og fleygði
henni upp f rúmiö og um leiö féll
þungur líkami hans yfir hana eg
hann ætlaði að rifna af hlátri.
Systir!
Hún fann munn hans nálgast og
andartak kom sama tilfinningin
yfir hana, eins og foröum á göt-
unni.
Ef hann heföi ekki hlegiö . . .
Hún baröist viö hann, I dauöa-
þögn, notaöi neglur og tennur,
hendur og fætur, þangaö til hann
valt ofan af henni og út úr rúm-
inu. Hún flýtti sér út úr rúminu
hinum megin, vaföi leyfunum af
sloppnum fastar aö sér. Blóöið
úr munni hennar rann saman viö
sölt tárin, hann haföi bariö hana i
andlitiö og hún skalf frá hvirfli til
ylja, en samt var henni svo heitt,
aö þaö var engu likara en aö hún
væri meö hitasótt, hlustaði eftir
hverju hljóöi, sem bærist frá he.r-
bergi telpnanna.
En þess í staö heyröi hún
hurðaskelli niöri í húsinu og eftir
andartak mátti heyra þungt fóta-
tak alls staöar I húsinu. Þaö var
ekkert fariö hljóölega. Þaö mátti
heyra dyr opnaðar og skellt aftur
alls staöar meöfram súlnasvölun-
um og háværar karlmannsraddir.
Flestir voru skipandi, en ofar öll-
um mátti heyra skræka rödd
ráösmannsjns.
— Hann er hér, sagöi hún, en
hún vissi ekki hvort þeir heyröu
til hennar. —■ Hann er hér.
Francisco heyröi lika til þeirra
og áfengisvlman rann af honum.
Hann reis sjálfur upp, lagöi hand-
leggina yfir rúmiö og hvlldi hök-
una á höndum sér.
Hún sá aö augu hans gneistuöu.
— Geröir þú þetta? spuröi hann
rólega og hún gat ekkert annaö en
hrist höfuöið, tárin runnu saman
viö blóðiö og hún fann saltbragöið
I munninum.
Trampiö I stlgvélum hermann-
anna heyröist nú á ganginum
fyrir framan og nú heyröi hún I
telpunum, sem voru farnar aö
kalla I hana.
— Jæja, sagöi Francisco og
brosti til hennar. Það skein i snjó
hvltar tennurnar f myrkrinu.
Hann stóð upp, slagaöi ekki einu
sinni, lyfti höndinni, eins og i
kveöjuskyni og gekk fram á
svalaganginn.
Ef hann hefði ekki komiö her-
mönnunum á óvart, heföi sá fyrsti
auöveldlega getaö handsamaö
hann. Fancisco leit ekki einu sinni
um öxl. Hann gaf heldur ekki frá
sér nokkurt hljóö, þegar hann féll.
Þab var Inez, sem rak upp hljóö,
aftur og aftur. Hún stóö I dyra-
gættinni, milli hermannanna og
sá, þegar Francisco fleygöi sér
yfir grindverkiö og féll niöur I
myrkriö á steinhellurnar, myrkr-
iö, sem hann óttaöist. — Losnaöi
þar meö viö vandamál þau, sem
hann haföi sjálfur kallaö yfir sig,
losnaði viö þau i eillfum svefni,
sem hann þarfnaöist svo mjög.
Winifred talaði hægt. Hún var
ekki búin að ná sér eftir tauga-
áfalliö. — Þér ætlið þá ekki aö
senda mig I burtu? spuröi hún.
Hún sat andspænis Don Isodro á
skrifstofu hans, daginn eftir.
Dökku marblettirnir kringum
munn hennar voru ekki dekkri en
baugarnir undir augum hennar.
Maria Clara sat viö hliö hennar,
en Winifred var svo altekin
smánartilfinningu, aö hún gat
varla litiö upp. Winifred leit á
Mariu Clöru, sem fangavörö, sem
settur heföi veriö til aö vernda
telpurnar, þangaö til henni yröi
fleygt á dyr. Hún haföi fariö yfir
þetta allt I huganum, þessa löngu
andvökunótt og gerði sér ekki
fulla greina fyrir þvl sem á eftir
kæmi, — fann aðeins þrúgandi
einmanaleikann og óvissuna, sem
beið hennar.
Þarna sat Don Isodro og sagöist
vona, aö sér tækist aö bæta henni
þetta áfall, hann myndi gera allt,
sem I hans valdi stæöi, til aö gera
henni llfiö bærilegra. Hann hristi
höfuöiö, skilningsvana, þegar hún
bar fram spurningar sínar um
samband móöur sinnar og Fran-
ciscos.
• „,—Senorita. Hann sagöi ekki
MIs, eins og fjökskyldan haföi
veriö farin að kalla hana. — Þér
hefur skjátlazt hrapallega, þaö er
margt, sem þarfnast skýringar.
Hún lokaði augunum, eins og
hún gæti alls ekki horfzt i augu viö
þetta, en húsbóndinn hélt áfram.
• — Senorita, viljið þér ekki
segja mér, hvaö Francisco, sonur
minn, sagöi yöur?
Hún leit snöggt upp.
— Hann sagði mér, aö ég væri
systir hans, sagöi hún.
Þetta svar kom bæöi herranum
og lagskonunni til aö lita undr-
andi á hana, eins og þau heföu
getaö búizt viö öllu af Francisco,
en alls ekki þessu.
— Senorita, sagöi Don Isodro
aö lokum. — Þér veröiö að segja
mér nákvæmlega allt, sem hann
sagöi yður. Allt. Sonur minn var
vondur maöur og þaö er nauðsyn-
legt, aö þér vitiö þaö. Segiö okkur
nú allt.
Maria Clara leit upp. — Hann
var ekki vondur. Ekki vondur . .
hann var . , .
— Vondur, sagöi faöir hans og
leit ekki einu sinni á hana. —
Segiö mér allt, jafnvel þó aö þaö
geti snert mig óþægilega.
Winifred horföi á hann, hrygg á
svipjnn. Gullinbrúnu augun
38. TBL. VIKAN 21