Vikan - 19.09.1974, Qupperneq 22

voru dimm af sorg. Hugur hennar
reikáöi til þess dags, þegar ráöizt
var á vagninn þeirra og henni
fannst eiginlega auövelt aö segja
honum þaö sem hún vissi. I þetta
sinn hikaöi hún ekki.
— Senor, sagöi hún, og svo tók
hún til viö sögu sina og dró ekkert
undan.
Meöan á sögu hennar stóö, sá
hún, aö hann var aö safna kröft-
um, til aö segja sina hliö á mál-
inu. Þaö var löng saga, saga
margra ára sálarkvala, saga um
sektartilfinningu, sem hann haföi
aldrei getaö losnaö viö. Saga um
einlæga ást, sem haföi oröiö til aö
blinda hann, svo hann geröi þaö,
sem honum fannst hann aldrei
geta bætt aö fullu.
— Senorita, Francisco var ekki
bróöir yöar. Ekki einu sinni hálf-
bróöir.
Þaö var rétt, aö Don Isodro
haföi veriö I Galway, þegar hann
var mjög ungur, var þar til aö
læra og kynna sér starfsemi fööur
slns. Hann haföi oröiö ástfanginn
af Margaret, sem var rnóöir
Winifred. Margaret var dóttir fá-
tæks aðalsmanns, sem bjó I hrör-
legum kastala fyrir utan Galway.
Margaret, unga stúlkan á smá-
myndinni, var þá oröin ástfangin
af Richard, ungum vlsindamanni,
sem var vinur Don Isodros.
— Þaö er rétt, Senorita, ég var
mjög ástfanginn af móöur yöar . .
Hann sagöi henni alla þessa
sorglegu sögu: sagöi henni, aö
hann heföi fariö heim til Spánar,
ákveðinn I aö rjúfa trúlofun sína,
svo hann gæti kvænzt þessari
stúlku, sem hann unni svo heitt.
Hann mætti aðeins mótþróa og
brúökaup hans var ákveðið i
skyndi og hann varð aö kvænast
spænsku stúlkunni, sem haföi
veriö honum ætluö, frá þvi þáu
voru börn. Hún var af mjög auö-
ugri ætt. Hann þagnaöi.
— Þér kvæntuzt henni? Þér
fóruö ekki aftur til móöur
minnar?
Augnaráöhennar var ásakandi,
en hann yppti aðeins öxlum.
— Senorita, þetta er Spánn.
Sllkir hlutir komu alls ekki til
tals.
Maria Clara kinkaöi kolli, til aö
árétta þetta og augnaráö hennar
var biöjandi, Winnifred fann, aö
hún baö hana, aö reyna aö skilja
þetta.
— Þessi stúlka, Donna
Angelica, var konan mín, aöeins I
eitt ár og þaö ár dvöldum við al-
gerlega á heimili foreldra henn-
ar. Hún var veikluð og lézt, þegar
hún fæddi Francisco.
Hann þagnaöi, þagöi lengi og
Winifred þoröi ekki aö tala. Aö
lokum leit hann á hana.
— A þvl ári læröi ég, aö jafn-
vel hin óskrifuðu lög, hér á
Spáni, eru ekki þess viröi að
kveljast þannig vegna þeirra.
Þegar kona mln dó, fór ég meö
son minn hingaö til Ronda. Ég
geröi þaö meö þvi hugarfari að
þaö veröur mér til ævarandi
skammar, en ég vona aö guö
fyrirgefi mér þaö einhvern tima.
Þaö var engu llkara, en aö ég
FRANSKI
ARFURINN
í næsta blaði hefst ný og afar
spennandi framhaldssaga eftir
Anne Stevenson. Hún segir frá
ungum manni, sem fer til smá-
bæjar á rólegum stað i Frakk-
landi, til að taka við arfi eftir
móður sina, sem var frönsk.
Hann langaði til að sjá húsið, sem
hann hafði hlotið i arf, og ætlaði
að selja það, og hélt að þetta yrði
mjög einfalt mál. En það var nú
öðru nær, hann komst að því, að
ennþá fundust þama minningar
um hörmungar stríðsáranna og
hann komst i kynni við hatur,
græðgi, sviksemi og örvæntingar-
fullar ástriður.
heföi verið að fara meö kálf. Ég
fékk konu úr þorpinu til aö taka
hann aö sér, Carmelitu. Hún var
nýbúin að eignast son, Fernando.
Hann leit niður á spenntar
greipar sínar, losaöi um fingurna,
eins og hann hefði meitt sig.
— Síöan fór ég, eihs fljótt og
mér var auðiö, aftur til Galway,
til aö biöja móöur yðar aö giftast
mér. En þaö voru liðin tvö ár.
Hún haföi þá veriö gift fööur yðar
I heilt ár. Þér voruö nýfædd.
Nú kom önnur þög, eins og hann
gæti ekki afborið aö hugsa um
þessa atburöi, sem hann haföi
örugglega ekki talaö um viö
nokkurn mann I allan þennan
tfma.
Winifred hélt niöri I sér andan-
um.
— Ég var ungur, — blóöheitur.
Mér fannst heiöri mlnum misboö-
iö og ég skoraöi á föður yöar.
— Til einvígis? Hún hvessti á
hann augun og hann leit ekki
undan og hún sá sorgina I augum
hans, þegar hugur hans dvaldi viö
þessa dapurlegu atburöi. Hann
átti greinilega erfitt um mál.
— Þetta var aö sjálfsögöu al-
gert brjálæöi. Þér vitið hve skot-
fimur faöir yöar var.
Já, hún vissi það, hún mundi
svo vel eftir skotmarkinu I garö-
inum viö Carrigmore,
— Þetta var rétt fyrir dögun,
sagöi hann og átti erfitt um mál.
Hann sagöi henni svo aöeins þaö,
sem var staöreynd, I svo stuttu
máli, sem honum var unnt. — Þaö
var þoka.
Guö munn góöur, hugsaöi hún,
þaö er alltaf þoka á írlandi, rétt
fyrir dögun. — Faöir yðar skaut
út I loftiö. Hann vildi alls ekki
deyöa mig. En rétt i því kom
móöir yöar hlaupandi, hana haföi
grunaö hvaö til stóö. Hún kom
hlaupandi út úr runnunum og ætl-
aöi aö reyna aö stööva okkur . . .
— 0, guö minn góöur . . . Henni
var ljós kvöl hans og svo fann hún
sárt til sinnar eigin hugarkvalar,
þegar henni varö hugsaö til móö-
ur sinnar, konunnar, sem hún
hafði aldrei þekkt. Hún var aöeins
ung stúlka, litlu eldri en hún var
sjálf . . deyjandi þarna I grasinu,
milli tveggja manna, sem báöir
elskuðu hana, dáin fyrir skoti úr
byssu eiginmannsins, sem hún
elskaöi svo heitt, vegna hins
mannsins, sem lika elskaöi hana.
— Hann skaut hana þá til
bana?
— Já. A svip hans sá hún, aö
hann reyndi ekki einu sinni aö
biöja hana fyrirgefningar.
— En hann? Vesalings faöir
minn?
— Ég særöi hann. Ég skaut
ekki út I loftið. Hann bar þess
aldrei bætur, hann þjáöist af af-
leiðingum skotsársins alla ævi.
Hann haföi þá vitaö það alla
ævi, aö hann yröi ekki langllfur.
Þess vegna reyndi hann aö láta
hana njóta alls þessa, sem fáar
eöa engar stúlkur urðu aönjótandi
I þá daga. Henni fannst, aö aldrei
heföi hún elskaö hann eins heitt
og einmitt núna, og aldrei fundiö
eins sárt til þess, aö vera búin aö
missa hann.
• — Hann fyrirgaf mér, sagöi
Don Isodro einfaldlega, en þá gat
hún ekki lengur haldið aftur af
tárunum, fann að hatrið hafði
veriö fariö aö grlpa um sig I sál
hennar.
— Þér sáuð þá um okkur?
spurði hún.
— Hvaö annað gat ég gert? En
hann vildi bara ekki þiggja nema
svo lítiö.
Hún hugsaöi til hússins, gamla
hússins, sem var næstum komið
aö falli.
• — Þaö eina, sem hann setti
upp, var, að ég reyndi að hjálpa
yður, þegar hann félli frá.
Náöarbrauð. I þessu hljóöa húsi
og svo einmana. Hann svaraöi,
áöur en hún gat boriö fram
nokkra spurningu.
■ — Senorita, það heföi verið
auöveldara, ef þér heföuö aldrei
fengiö aö heyra sannleikann. Já,
þaö heföi oröiö miklu auöveldara.
Henni var ljóst, aö þaö var rétt
hjá honum. Hvernig yröi framtiö-
in nú, þegar þau vissu þetta allt
bæöi?
■ — Ef þaö heföi ekki veriö
vegna sonar mins . . . hélt hann
áfram.
■ — Senor, sagði hún áköf. Hún
haföi gleymt Francisco, meðan
hún hlustaði á sorgarsögu for-
eldra sinna. — Hvernig var þá líf
Franciscos . . . .?
■ — Ég vanrækti hann algjör-
lega. í sorg minni gat ég ekki
hugsaö um hann, ég lét Carmelitu
annast hann. í mörg ár, dragnað-
ist ég um alla Evrópu, yfirkominn
af harmi og spuröi ekki einu sinni
um son minn. Hann óx upp meöal
barnarina í þorpinu, þangað til
Maria Clara kraföist þess, aö
hann kæmi heim á ættaróðalið.
Fernando varö eini vinur hans.
Reiðin sauö nú I henni aftur.
Svo hann haföi þá vitað þetta, en
samt sent Fernando i burtu. Hann
var ekki nógu hátt settur, til aö
veröa vinur einkasonarins!
• — Sonur minn var stoltur, —
stoltur, en hugsanir hans voru
ákaflega ruglingslegar, hélt hann
áfram. — Börnin I þorpinu geröu
gys aö honum og sögöu aö Carme-
lita væri móöir hans. Hann trúöi
þeim. Þegar ég svo tók hann til
mln, tók hann inn I mitt llf, var
þaö of seint. Hann trúöi ekki þvl,
sem ég sagöi honum, vildi ekki
trúa þvl sanna um móður sína.
Þegar hann fann myndina af
móöur yöar, virtist hún veröa
raunverulegri I augum hans, sem
móöir hans. En hann var viss um,
aö þaö væri Carmelita.
Hann þagnaöi, fól andlitiö I
höndum sér, hristi þaö, eins og
hann vissi ekki hvaö hann ætti aö
segja. Aö lokum sagöi hann
þreytulega:
' — Hann varö aö gera allt, til aö
sanna, aö hann væri fæddur
heldri maöur. Frá þeim degi, sem
hann rak Fernando frá sér, var
eins og þaö vonda næði tökum á
honum.
Winifred fann, að Maria Clara
hreyföi sig.
• — Rak hannFernando frá sér?
spuröi hún.
Lygar, lygar, lygar. Francisco
hagræddi hlutunum, eins og þeir
hentuöu honum bezt. Hve óþol-
andi hefur raunveruleikinn hlotiö
aö vera honum.
22 VIKAN 38. TBL.