Vikan - 19.09.1974, Qupperneq 30

r
smásaga eftir Torfinn Haukas
EKKERT
i HEIMINUM
Hershöfðinginn hvíslaði það
bara fyrst: — Stórkostlegt! Hann
dró andann svo djúpt að sér, að
einkennisjakkinn strengdist yfir
brjóst hans — svo gat hann ekki
haldið aftur af sér lengur. —
YFIRGENGILEGT!!! öskraði
hann og þeytti vindlinum út i
vegginn.
Þeir sátu i neðanjarðarbyrginu,
I stóru, hvitu herbergi — hers-
höfðinginn, varnarmálaráðherr-
ann og tólf visindamenn. Einn
gluggi var I hverjum hinna hvitu,
vinylklæddu veggja og einn I loft-
inu, en það voru engir venjulegir
gluggar. Liti maður út um ein-
hvern þessara glugga, mátti sjá
græna velli og græn tré og nakta
stúlku, sem stóð með útrétta
arma og dýíði stórutánni niður i
litla tjörn, blátæra og svalandi.
Og svipaða sjón gat að lita út um
hina gluggana. En jafnvel þótt
hershöfðinginn, varnarmálaráð-
herrann og visindamennirnir tólf
hefðu ekki haft annað og þarfara
um að hugsa en að standa og góna
út um glugga, þá hefðu þeir
naumast séð nokkuð táknrænt við
það, að nakta stúlkan stóð þarna
alltaf hreyfingarlaus á öðrum
fæti, og græn blöðin bærðust ekki
á trjánum, né heldur bylgjaðist
grasiö á völlunum.
Hershöfðinginn kramdi tugginn
vindilinn á eldvörðu borðinu, svo
að gneistarnir flugu um allt, og
gargaði af æsingi: — Til forsetans
undir eins! Látum hendur standa
fram úr ermum!
En varnarmálaráðherrann
hafði betri stjórn á sér. Varnar-
málaráðherra verður að hafa
stjórn á sér. Hann gegnir ábyrgð-
armikilli stöðu, og hann getur
ekki bára „látið hendur standa
fram úr ermum.” Hershöfðingjar
geta verið gagnlegir og nauð-
synlegir, en þeim er lagið að gera
veður úr hlutunum og koma
óþarfa róti á friðelskandi menn i
friðelskandi landi. Svo að varnar-
málaráðherrann gaf hershöfð-
ingjanum nýjan vindil og ýtti
honum vinsamlega, en ákveðið,
aftur niður i djúpa, skinnklædda
stólinn, sem var einn af þeirri
gerð, sem aðeins forsetar, varn-
armálaráöherrar, hershöföingjár
og þvottakonur sitja I.
— Við skulum ekki fara að
neinu óðslega, ságði varnarmála-
ráðherrann og beitti meðfæddum
hæfileikum sinum og margra ára
þjálfun sem varnafmálaráðherra
til þess að dylja hugaræsing sinn.
Það er nefnilega ekki eins auö-
velt og margur kynni að ætla aö
vera varnarmálaráöherra. Mað-
ur má aldrei missa stjórn á sér,
verður alltaf að halda rósemd
sinni og virðuleika, neita sér um
allt, sem gæti gert varnarmála-
ráðherra varnarlausan.
Fyrst eftir að varnarmála’ráð-
herrann varð varnarmálaráð-
herra, var konan hans, sem var 27
árum yngri en hann, móðguð yfir
þvi, að hann skyldi ekki lengur
vilja leika við hana i rúminu á
kvöldin. Varnarmálaráðherrann
ansaði kvörtunum hennar aldrei.
Hann sá nefnilega, hversu von-
laust það var að reyna að útskýra
fyrir 22 ára gamalli hugsunar-
lausri og einfaldri konu, að varn-
armálaráðherra gæti ekki leyft
sér slika léttúð.
Hann hætti einnig að reykja og
drekka, og i nokkurn tima á eftir
leyfði hann sér þann munað ein-
an að borða lakkris. Það hefði
getað virzt saklaus löstur, en
jafnvel þvi varð hann að hætta.
Hann uppgötvaði nefnilega, að
allir, sem borðuðu lakkris, voru
grunaðir um drykkjuskap á laun.
— Við skulum ekki fara að
neinu óðslega, endurtók varnar-
málaráðherrann. Sé áætlunin
eins fullkomin og hún litur út fyr-
ir, þá höfum við nógan tima. Við
skulum fara aftur yfir áætlunina.
Talsmaður visindamannanna
tólf ræskti sig, hallaði sér fram,
lagði olnbogana á borðið og
spennti greipar.
— Flugskeytakerfi okkar er
orðið ónothæft og jafnvel hættu-
legt okkur sjálfum. Við getum
ekki lengur haldið þessu kerfi
leyndu fyrir óvinunum. örfáum
sekúndubrotum eftir að við hefð-
um stutt á hnappinn, mundu óvin-
irnir hafa gert slikt hið sama. Af-
leiðing af þeirri styrjöld yrði ekki
spurning um þaö, hvor aðilinn
hefði unnið, 'heldur um það, hvor
aðilinn hefði beðiö minna tjón og
minni niðurlægingu. Og við höf-
um varla mikinn áhuga á sliku,
eða hvað? Við viljum vinna full-
kominn og óvéfengjanlegan sigur
með minnstri hugsanlegri á-
hættu.
Varnarmálaráöherrann kink-
aði kolli til samþykkis.
Taismaður visindamannanna
tólf tók áér drjúga málhvild, eins
og sá einn getur leyft sér, sem
veit, að áheyrendur hans biða
spenntir eftir framhaldinu. Svo
sagði hann:
— Við höfum fundið upp efni,
sem er fullkomlega skaölaust,
jafnvel i stórum skömmtum, — sé
það aðeins látið ósnert af manna
höndum. En um leið og fingur-
gómur snertur það, springur það i