Vikan - 19.09.1974, Síða 34

HANDAN VHD
Jennie starfti á móti. — Jæja,
ertu bilin aft fá máliö. Þá ertu
nógu hress til aft sjá um þig sjálf.
Ég er farin. Ég ætla ekki aft þola
þér meira en komift er. Hún gekk
burt en leit um öxl og sagfti: — Og
farftu ekki aft senda lækninn eftir
mér. Ég kem ekki hingaö aftur.
Rósa hló. Nú færi allt I húsinu á
kaf f ryk og skit og diskarnir
mundu hrúgast upp óuppþvegnir.
Þaft væri svo sem ekki nema rétta
umgerftin um þetta lff hennar.
Þegar maöurinn hennar kom
heim um kvöldift, sagfti hún hon-
um, aft hún heföi rifizt vift Jennie
og rangfærfti þaö, sem gerzt haföi
vegna þess aft hún var svo æst, aö
hún mundi ekki almennilega vift-
ureignina þeirra. Hún sat vift
gluggann en hann á hinum stóln-
um og horföi meö henni á snjóinn,
sem seig hægt til jaröar. Rósa
lauk sögu sinni I æsingi.
— Ég vil ekki hafa hana hérna
stundinni lengur. Hún hatar mig.
Og vift höfum heldur ekki efni á aö
hafa hana. Vift erum fátæk. Vift
verftum aö skera niöur útgjöldin.
Fólk borgar okkur ekki...
Hann tók í höndina á henni og
sagfti: — Rósa, vift verftum aft fá
hana Jennie aftur. Þú þarft á
henni aft halda, og mér dettur i
hug aft þú sért ófrlsk.
Hönd hennar lá þungt I hans
hendi, meöan hún kepptist vift aö
telja vikurnar aftur I tlmann. —
Þaft hefur þá ekki orftiö vonum
fyrr.
— Viö höfum verift saman á
þeim tlmum, sem getnaöur var
llklegastur.
— Já, ég er sjálfsagt ólétt, sagfti
hún dauflega. Henni fannst
skrokkurinn á sér vera svo þung-
ur og allt líf hennar grátt og flat-
neskjulegt. —Vifterum alveg eins
og hitt fólkift. Aft eiga krakka og
hafa svo ekki ofan I þá aft éta.
Hann hristi öxlina á henni, létt
og vingjarnlega. — Viö höfum
einhver ráft meft aft hafa ofan I
þau og þó fleiri yröú. Hann þagn-
afti. — Ertu ekki fegin? sagfti
hann svo.
— Svo sem hvorugt. Þetta getur
alltaf komift fyrir. Ekkert skiptir
orftift neinu máli.
Hann hristi hana aftur og nú
fastar. — Þú veröur aft rlfa þig
upp úr þessu. Sjálfrar þln
vegna... ef þú ferft aft eignast
barn. Og mln vegna.
— Mér er sama um allt, sagfti
hún. — Sama um mig og þig og
krakkann.
. — Ef þú ættir einhverja kunn-
ingja — þaft gæti bjargaft miklu.
— Ég kæri mig ekkert um aft
láta neinn bjarga mér.
Hann sofnafti, en hún lá vakandi
og braut heilann um þaft, hvort
hún væri raunverulega ólétt, eöa
hvort allar þessar áhyggjur heföu
haft þessi slæmu áhrif á llkama
hennar. Hún vildi eignast krakk-
ann strax. Þvl aft hún yrfti digur
og ljót,. Og barnsburöarmerkin
yrftu eins og ormar á hvitu hör-
undi hennar. Fæturnir mundu
bólgna og aflagast. Og allt þetta
yrfti hefnd, hámark haturs henn-
ar á Latimer.
Næsta dag kom faöir hennar I
heimsókn. Hann haföi komiö
næstum daglega, en hún haffti
skipaft Jennie aft hleypa engum
inn. En þegar hún sá hann koma
gangandi eftir krókótta stignum,
gegnum snjóinn, flýtti hún sér
niftur I fyrsta sinn. Standandi I
opnum dyrunum I sloppnum, kall-
afti hún til hans aft flýta sér. Hún
yrfti aö segja honum frá þessari
eftir
Stuart
Engstrand
óléttu sinni. Allir þurftu aö fá aft
vita, aft hún væri ekkert — engu
betri en barnflesta konan I öllum
bænum.
Hún leiddi fööur sinn gamla til
sætis, kom meft glas handa hon-
um og slgarettur — og allt var
þetta sjálfslitillækkun, fannst
henni og svo sagfti hún honum frá
barninu, sem von var á. Hann leit
ekki framan I hana. — Þetta heffti
hann Lew ekki átt aft gera þér.
Hann hefur eyöilagt llfift fyrir
þér. Þú heföir getaft lifaft góftu
llfi, heffti ekki hann verift.
Hann reyndi aft komast eftir
þvi, sem fyrir hana haffti komift I
Chicago, en hún svarafti bara: —
Ekkert... bókstaflega ekkert!
Þegar hann var farinn og deg-
inum tók aft halla yfir i snjóinn og
rökkrift, var dyrabjöllunni hringt.
Húri stökk hrædd upp úr stólnum,
þar sem hún haffti setift, niftur-
sokkin I raunir sinar. Hún opnafti
og sá Carol. Stúlkan var brosandi
og augun I henni sýndust eithhvaft
svo stór undir loftskinnshúfunni.
— Ég frétti, aö þú værir veik...
— Snáfaöu burt, sagfti Rósa og
skellti aftur hurftinni og setti
slagbrandinn fyrir. Svo lagöi hún
eyraft aft hurftinni, þangaft til hún
heyrfti fótatak stúlkunnar fjar-
lægjast i brakandi snjónum. Hún
vildi enga samúft þiggja, hvorki
frá Carol né Elg, efta neinu slfku
fólki — aöskotadýrum, sem höföu
gripiö til vopna gegn henni.
Næsta morgun var hún komin
niftur og sat nú og horffti út um
gluggann. Þaft haffti haldift áfram
aft snjóa um nóttina og nú var ó-
slitin breiöa, þar sem ekki sást
annaft en sporin mannsins henn-
ar. Meftan hún sat þarna, dró hún
upp fyrir sér ýmsar myndir af
sjálfri sér kasóléttri, afmyndaöri,
eftir þvi, sem barniö stækkafti.
Meft sjálfri sér var hún I engum
vafa um ástand sitt, og henni
fannst, aft þaft gæti varla orftift
nema fáar vikur þangaft til hríö-
irnar hæfust. Hún gat ekki lengur
hugsaft sér neitt I margra mánafta
fjarlægft.
Hún sat þarna og þuklaöi á sér
magann, rétt eins og hún væri aö
laga barnift til eftir sjálfri sér. Þá
sá hún Viktor úti á stígnum, ör-
skammt frá dyrunum. Hún var
gripin ofsalegri reifti. Hún þaut
upp úr stólnum, reif upp hurftina
og öskrafti: — Hafftu þig á burt,
hollenzka svínift þitt!
— Hlustaftu á mig, Rósa...
Röddin var vesældarleg.
— Ég vil ekki sjá neitt alisvin.
Hún skellti aftur hurftinni. Viktor
var vingjarnlegur vift þau — aft-
skotadýrin. En hversu langt sem
hún væri niftri skyldi hún aldrei
þiggja neina meftaumkun af hon-
úm. Hún hljóp aftur aft gluggan-
um og horffti á hann leggja á
flótta. Hann flýtti sér, rétt eins og
hann væri feginn aft hafa ekki
lengur neinum skyldum aft gegna
vift hana.
Og nú þorfti hún ekki aft fara frá
glugganum, af "hræftslu vift, aö
einhver annar kæmi i heimsókn
og afthenni varnarlausri. En áftur
en klukkustund var liftin, sá hún
annan koma. Þaft var Elgur.
Hann gekk meft erfiftismunum,
rétt eins og likami, sem væri aö
missa jafnvægift og aö þvi komirin
aft steypast fram yfir sig. Hann
var meft bláa veiftihúfu á höffti og
i gamla frakkanum, sem hún
kannaftist svo vel vift. Af ákafa
eftir aft hitta hann og skamma
hann, hljóp hún til dyra.
Þegar hann nálgaftist forskál-
ann, æpti hún aö honum: — Snáf-
aftu burt! Ég hef andstyggft á þér.
Hann leit á hana og hló, rétt
eins og honum þætti þetta afskap-
lega skemmtilegt. Þaö skein i
hvitar tennurnar. — Hættu þessu,
systir sæl. Þér þykir sjálfsagt
gaman aft þessum óhemjugangi
þlnum. En hann kemur hart niftur
á honum Lew. Hann þolir hann
ekki. Farftu varlega. Hann gæti
einhvern daginn hleypt I sig
kjarki og þá færftu spark I rass-
inn. Kannski verra spark en hjá
honum Latimer.
Hún hristí sig af honum og
skellti aftur hurftinni. Siftan ösk'r-
afti hún gegnum huröina: — Þú
ert fullur, auk þess aft vera haltur
grautarhaus.
Þegar mafturinn hennar kom
heim um kvöldift haföi hún losnaft
vift þessa hugsanaflækju sina, en
reifti var komin I staftinn. — Hvaö
viltu eiginlega meft aö vera aft
senda þetta fólk til min? Ekki
heffti þaö fariö aft koma^ef þú
hefftir ekki beftift þaft þess. Hvaft
heldurftu aft ég sé. Kannski éin-
hver skripasýning handa þvl aö
glápa á?
Hann andvarpaöi vesældar-
lega. — Ég hélt aft þau gætu
hresst þig eitthvaö upp, Rósa.
Hann var meft fangiö fullt af
matvöru og hún elti hann inn I
eldhúsift, þar sem hann skellti þvl
á borftiö.
Læknirinn tók utan af bögglun-
um, setti matinn inn I kæliskápinn
og tók sfftan aft þvo upp diskana,
sém voru orftnir aö stórum hlafta
I vaskinum, og á borftinu. Hann
setti kartöflur á eldavélina og fór
siftan aft sækja grænmeti niftur i
kjallara.
Hún hallafti sér upp aft eldhús-
veggnum og horföi á.
Hann sagfti: — Viö þurfum bæfti
aft fá' okkur eitthvaft 1 svanginn.
34 VIKAN 38. TBL.