Vikan - 19.09.1974, Blaðsíða 35

Framhalds
saga
13 hluti
Ef þú vildir leggja á boröiö, gæti
þaö flýtt fyrir.
— Nei, þaö geri ég ekki. Og
hættu þessum andskotans vinnu-
lækningum þinum, sem þú heldur
aö muni gera mig aö elskulegri
húsmóöur. Mér er sama þó aö allt
hér fari fjandans til. Mér er sama
um allt. Lofum þvi að fara i rúst.
Hún sneri sér frá veggnum,
gekk inn i stofuna, fleygöi sér þar
niöur á legubekk og grét.
Hún kom ekki að borðinu. Hann
boröaöi einn sins liös. Að þvi
loknu fór hann i frakka og setti
upp hatt.
— Hvert ertu að fara? æpti hún.
Hana langaði ekki til að vera ein i
húsinu.
— Ég ætla að fara og reyna að
fá hana Jennie til aö koma aftur.
Svona getur þetta ekki gengið á*
fram.
— Ég vil ekki sjá hana!
— Viltu koma með mér i biln-
um? Við getum stanzað i Aðal-
stræti. Þaö er alltaf eitthvað lif-
legra þar.
— Liflegt! Guð minn almáttúg-
ur! Röddin var full fyrirlitningar.
— Já. Nú eru veiðimennirnir
komnir til bæjarins.
— Veiðimennirnir? Hún snar-
rétti úr sér á legubekknum.
— Dádýratiminn byrjar I dag,
svo að þar verður varla þverfótað
eftir Aðalstræti. Fullt af utan-
rlkisbilum. Hver einasta krá yfir-
full.
Hún hneig aftur niður á bekk-
inn. — Ekki vissi ég, að svona
langt væri umliðið... Hún var al-
veg máttlaus i handleggjunum.
— Jæja, hvað segirðu þá um að
koma með mér?
— Ænei. Hún þagnaði af þvi að
henni fannst hún svo dauð, að hún
gæti engu orði upp komið. — En
hvaö var hann Elgur að gera I
bænum, ef veiðitiminn er byrjað-
ur? Þarf hann ekki að vera að
fylgja honum Latimer?
— Ég nefndi það nú ekkert við
hann. Ég býst viö, að Latimer
komi alls ekki neitt I ár. Hvers-
vegna spyrðu?
— Ekki svo sem af neinu. Gat
bara varla trúað þvi, að svona
langt væri umliöið... En samt
finnst mér heil eillfð siöan ég kom
heim aftur.
Hann var kominn i þykka
frakkann sinn og með hattinn og
gamaldags eyrnahlífar. Hann
gekk að legubekknum og settist
þunglamalega við hliðina á henni.
Hún sagði snöggt. — Þig langar i
trúnaöarsamtal. En mig langar
þaö ekki.
Eitthvað verður að gera. Ég
veit, að þú ert eintómar taugar og
niöurbrotin. Ég veit, að þetta er
erfitt hjá þér. En það kemur lika
illa við mig. Ég held ekki ég geti
haldiö þessu áfram. Ég þarfnast
þln, Rósa en ég þarfnast þin heil-
brigörar. Þú varst áöur vond viö
.mig, en það var þó skárra. Miklu
betra en þetta. Þaö er þessi
slappleiki. Ég er eins og stýris-
laust skip.
— Ef þú þarft eitthvaö til að
styöjast við, þá fáðu þér mykju-
kvislarskaft. Náðu i Jennie, eða
Elg, eða hvern sem þér dettur i
hug. En við mig geturðu ekki
stuðzt.
Hann gekk svo út. Undir eins og
hurðin var fallin að stöfum fór
hún aö hugsa um Latimer.
Svo að Latimer ætlaði ekki að
koma. Þetta loforð hans, að hann
ætlaöi aö koma til veiðanna og þá
gætu þau verið saman, hafði þá
verið lygi. Hún haföi aldrei frúað
þvi — en einhvern veginn hlaut
hún samt að hafa trúað þvi, af þvi
aö nú, þegar hann ætláöi ekki að
koma, tók það henni enn sárara.
Hann hafði notað stór orð og siðan
lagt á flótta. Og þegar hún svo
hafði nálgazt hann aftur, hafði
hann stráð um sig enn fleiri lof-
orðum og siðan lagt á flótta aftur.
Þannig var þetta.vonin var orðin
að ryki, sem pyrlaðist fyrir vind-
inum og dreifðist, svo að það var
ekki fundið aftur.
Svo beindi hún döprum hugan-
um aö ástandi sinu, og tók að
hnoða á sér kviðinn meö fingrun-
um og móta barnið. Þaö var ekki
ófædda barnið, sem var efst I
huga hennar, heldur likami henn-
ar, aflagaður og vanskapaður,
búinn aö glata fegurð sinni og úti-
lokaður frá Latimer um alla ei-
Hfð. En þessar tilfinningac voru
einskonar hefnd fyrir litillækkað
stolt hennar. Þvi afmyndaöri sem
hún yröi, þvi betur mundu metin
jafnast hjá þeim.
Hún lá á grúfu á legubekknum,
I svörtustu örvæntingu. Þaö var
oröiö kalt i húsinu, en hún hafði
ekki dugnað i sér né heldur löng-
un, til að ná sér I slopp eða fara i
rúmiö. Hún féll I einhvern hálf-
gildings svefn, en vaknaöi af hon-
um aftur og fór þá enn að gráta,
þurrum tárum. Og leið svo aftur t ^
út af.
Það var komið miönætti þegar ÆM
hún heyröi marriö i snjónum und-c W
LORD
sófasettið vekur
athjfgli
LITIÐ INN OG
FJÖLBREYTTA

SKOÐIÐ OKKAR
HÚSGAGNAÚRVAL
38. TBL. VIKAN 35