Vikan - 17.10.1974, Side 34

HANDAN Vtt)
Um nóttlna þiönaöi snjórinn og
htin hlustaði á dropana, sem láku
af þakinu. Stundum heyrðist ofur-
lltill dynkur, þegar snjókökkur
losnaði af trjánum og datt niður i
fönnina fyrir neðan. En það voru
ekki þessi næturhljóð, sem fylltu
huga hennar, heldur hljoðið af
andardrætti mannsins hennar. I
hennar augum var hann ekki
lengur einhver heimskur ræfill,
sem hægt væri að afgreiða með
einu ónotaorði. Hann var lifandi,
andstyggilegur múrveggur, sem
stóð milli hennar og heimsins úti
fyrir. Og það var engin leið að
brjótast þangað út, gegn um
þennan múrvegg. Holdið hans var
innan I henni og hélt henni fastri.
Hinn sjerki vilji hennar og hið
djarfa hugrekki, sem hún hafði
haldiö sig eiga, og hið rafmagn-
aða stolt hennar — allt var þetta
máttlaust og áhrifalaust. Aðeins
dauði þessa barns gat leyst hana
úr viöjum. Hugsanir hennar þutu
áfram og urðu að illum mann-
drápshugleiðingum. bær urðu að
draumum, þar sem hún braust
um, æpandi.....
En þeim var lokið þegar hún
fann hönd mannsins sins snerta
siðuna á henni og strjúka hana, og
hún heyrði hann segja, rétt eins
og hann væri að gæla við krakka:
— bað er allt i lagi, Rósa, þetta
var bara draumur. Hálfsofandi
gat hún enga mótstöðu veitt og nú
féll hún i algjöran svefn.
begar hún vaknaði, horfði hún
á mann sinn með næstum lokuð-
um augum og lést vera sofandi.
Hann fór sér hægt að klæða sig og
hver hreyfing var útreiknuð, til
þess aö vekja hana ekki. begar
hann var alklæddur, kom hann að
rúminu og horfði á hana, lengi,
lengi. Óvissa og þjáning skein út
úr svipnum.
begar hann var farinn út, opn-
aði hún augun til fulls. Sudda-
kennd rigning var úti fyrir glugg-
anum, og aftur heyrðí hún lekann
ofan af þakinu. Hún lokaði augun-
um og huldi þau fyrir deginum
úti, fyrir barninu, fyrir llfinu
sjálfu.
bannig lá hún I myrkrinu .
hálfsofandi og hugurinn þeindist
aö draumi liðinnar' nætur. Mynd-
irnar vildu ekki koma fram aftdr
en hún mundi eftir tilfinningun-
um, sem höfðu hrjáö hana. Hjart-
slátturinn færðist I aukana og hún
fann æðaslátt I. höföinu. Vööv-
arnir hörðnuðu, rétt eins og ef
einhver leyndur hluti hennar væri
aö taka þátt i einhverju illvirki,
sem hún þó gat ekki gert sér nán-
ari grein fyrir. En ein hugsun
sótti þó greinilega að henni: Ef
hann væri dauður . . . Hún greip
þessa hugsun á lofti og hélt henni
áfram. Já, já, ef hánn væri dauö-
ur, væri hún frjáls. En hann var
bara ekki dauður og ekkert I þann
veginn. En ef . . . ef nú yröi slys.
Eitthvað svipað slys og hafði orð-
ið honum Elg að fjörtjóni. Elg
hafði hefnst fyrir alla afskipta-
semina af líferni hennar. Hún sá
enn fyrir sér, þegar hann hoppaði
upp, beint fyrir framan byssu-
sigtiö, og nú vissi hún greinilega,
að hún hefði getað haft nægilegt
svigrúm til þess að beina byss-
unni frá honum.
Einhver styrkleikakénnd, næst-
um sigrihrósandi fór um hana
alla. Hún var sterk og ekkert gæti
stöðvað hana. Hún hafði hrifið
Latimer út ,úr þessari hrifningu
hans af Carol. bað hafði hún —
Rósa — afrekað. Og hún skyldi
ekki láta þar við sitja.
Já, slys. Einhvern veginn þann-
ig, að ekkert væri hægt að kenna
eftir
Stuart
Engstrand
henni um þaö. Ef hún og Lew
færu nú á veiðar . . . nei, ekki
gæti þaö gengið þvl aö einmitt
þannig beiö Elgur bana. En ef
hann skyldi villast I skóginum. Ef
þau færu saman upp að bifrastífl-
unni, gæti hún fariö frá honum og
skiliö hann eftir einan. Hann gæti
áreiðanlega ekki ratað til baka.
Og nú var vetur. Enginn maður
gat lifaö lengi skjóllaus I skógin-
um.
En þessi fyrirætlun varð aö
engu. Hún gæti sjálf villst. Hann
kynni vel aö rata til baka og sjálf
gæti hún reikaö um I skóginum
gegn um snjóinn, þangaö til hún
dytti niöur dauö.
Nú komu hugsanir hennar
dræmt og þreytplega. Ef hún væri
frjáls með engan eiginmann og
engan krakka, gæti hún fariö til
Latimers og glæsilifið sem hana
hafði alltaf dreymt um, mundi
hefjast.
Ef . . . betta efvar býsna fyrir-
ferðarmikið orð. Ef hægt væri að
treysta Latimer.... ef hrifning
hans af henni yrði varanleg....
En ef hann nú hitti hana og yrði
ekkert hrifinn af. Ef hann hitti
fljótlega einhverja aðra konu, og
beindi allri orku sinni að henni.
Hvað gæti hún — Rósa — þá til
bragðs tekið? Hún yrði að hafa
einhvern mann og eitthvert
heimili, sem hún gæti leitað til.
Hún varð að varðveita Lew og
heimilið þeirra!
En hún átti rétt á þvi lífi, sem
hún kysi sér sjálf. Hún þurfti ekki
að vera slfellt I þessari gildru hjá
manninum slnum. Finndi hún
nokkurt ráð, skyldi ekkert geta
hindrað hana.
Hún klæddi sig og fór niður.
Jennie bar henni morgunverðinn,
og með sýnilegri tregðu. Jennie
var nú aftur komin I buxur o
skyrtu en nú, þegar svona kalt
var orðið, var hún I einhverju inn-
an undir sem sást inn um opið á
skyrtunni. En nú orðið gat verið
sama, hverju Indíánastúlkan
klæddist. Jennie var þegar orðin
eins og einhverjar leifar frá for-
tlðinni .... frá heiminum hans
Lews, heiminum I Fleming og
skógunum og frá bændunum.
begar hún sjálf yrði komin I
glæsiheiminn sinn, mundi hún
ekki einu sinni muna eftir þessu.
Fatnaöurinn á Jennie og letin
hennar, heyrðu gærdeginum til.
• Gærdeginum, sem þó var enn
ekki kominn.
Rósa minntist raddar Latimers
I símanum. Hann haföi beöiö eftir
henni. Og nú var nógu langur timi
liöinn til þess, aö hún gæti farið til
hans. Fyrst Reno og svo frl I
Mexikóborg, eöa á einhverjum
öörum f jörugum stað þar sem fint
fólk kom saman. Og loks Chicago
og frú Neil Latimer, húsmóöir I
stóru hú^i, drottning yfir eignum
hans. Hún ýtti frá sér bollánum
og stóö upp frá boröinu. Néi, þessi
skammarlegi krakki skyldi ekki
eyöileggja þetta allt fyrir henni.
Hún gekk inn I setustofuna og
þaut allt I einu I það að færa öll
húsgögnin til. Hún beitti öllum
kröftum við þyngstu stykkin og
kom þeim öllum fyrir á nýjum
stað. Jennie heyrði fyrirganginn
og kom inn, heldur betur forvitin.
Rósa rak hana snöggt fram I eld-
hús aftur. En bráðlega var Jennie
komin aftur og spurði, hvort hún
gæti ekki hjálpað til. Aftur rak
Rósa hana út og fór siðan úr einu
herberginu I annað, og beitti öll-
um kröftum við húsgögnin og
stundi loks af þreytu, af þvi, sem
hefði fremur verið karlmannstak.
Um hádegið þegar Lew kom I
hádegismatinn, fann hann hana
alveg uppgefna að vera að drasla
koforti með bókum, sem haföi
lengi verið á sama stað, I auöa
svefnherberginu.
— betta er alveg þýðingar-
laust, Rósa, sagði hann rólega.
— Konur hafa oft misst fóstur
af því að reyna mikið á sig, hef ég
heyrt.
— O, það er ekki annað en kell-
ingabók.
En hún hélt nú samt áfram I
heilan klukkutlma enn, en þá
voru kraftar hennar að þrotum
komnir. Hún fékk öðru hvoru
verk I bakið. En svo virtust þeir
færast I magann og fæturna. Hún
hrósaði sigri yfir þessum árangri,
gekk fram og aftur og hélt, að nú
ætti hún sigurinn vísan. betta
hlaut að þýða það, aö hrlöirnar
væru byrjaöar fyrir tlmann. En
svo fór hún aö draga andann eöli-
lega og þá hurfu verkirnir. Hún
staönæmdist snögglega og missti
alla von. Henni fannst hún létt á
sér alveg fllhraust. bað yröi
ekkert úr þessu.
Um nóttina rigndi. Næsta
morgun fór hún út með mannin-
um slnum I sjúkravitjanir. baö
voru margir sjúklingar, af þvl aö
þetta ótimabæra veöur haföi or-
sakað vægaii flensufaraldur.
Vegirnir voru nú forugir og lækir
runnu eftir þeim óg þar sem lægst
var, voru komin smá-stöðuvötn.
Aöeins I skugga trjánna og svo I
giljunum hélt snjórinn enn velli.
Oöru hverju varð Rósu litiö af
34 VIKAN 42. TBL.