Vikan - 14.11.1974, Qupperneq 27

Þetta haföi staðið i bréfinu til
hennar frá ókunnum manni,
þegar hún hélt stóru sýninguna.
Ókunnum, en ekki óþekktum, þvi
að nafn hans var þekkt. Hann var
einn þeirra ungu teiknara, sem
hafði hlotið skjótan frama.
Hún hafði ekki svarað bréfinu.
Og svo stóð hann allt i einu við
hlið hennar dáginn, sem hún tók
sýninguna niður. Hann tók af
henni myndina, sem hún hélt á,
og sagði:
— Ertu svona bitur?
Bitur? Hún sneri sér við, en sá
hann ekki. Sá bara myndina —
mynd af venjulegri konu, sem ók
á undan sér barnavagni. Hún var
á leiðinni með barnið sitt á barna-
heimilið. Heiti: Fráskilin.
Ókunni maðurinn hafði rótað i
myndunum hennar og sýnt henni
þær allar frá nýju sjónarhorni.
Myndirnar, sem hún hafði tekið
af venjulegum hæglátum konum,
urðu allt i einu að háværum
mótmælum.
Hún hló. — Bitur, nei, svaraði
hún. — Ég segi bara frá þvi, sem
ég sé.
Þá fyrst varð henni litið á hann,
á dökkt háriö. som féll niður á
enni i augun, sem skiptu litum.
Stundum voru þau myrk og
döpur, stundum full vonar og
birtu. Aldrei fyrr hafði hún séð
þvilik augu.
Þarna, þennan siðasta dag
myndanna hennar á sýningu,
fann hún heita bylgju fara um sig.
Hún fylltist undrun. Hvernig má
það vera, að ég finni þessa til-
finningu?
— Nú ertu að fjarlægjast mig
aftur.
Skugga bar á andlit hans,
birtan frá hellismunnanum féll á
hönd hans. Hún sá, að hann hafði
teiknað einfalda konumynd —
hana. Allt i einu þreif hún af
honum blokkina og reif sundur
myndina. Hún ætlaði að tæta
hana i smátt, en fórst það
óhönduglega með blautum
höndunum.
An þess hún vildi það sjálf, og
þó var eins og eitthvað inni i henni
ræki hana áfram, hljóp hún út i
rigninguna, eftir grýttri strönd-
inni, missti annan skóinn og hljóp
áfram berfætt.
Hann kom ekki á eftir henni.
Hún stóð þarna á ströndinni, og
allt I einu stifnaði hún upp. Þvilik
auðn. Gróðurlausir klettarnir
byrgöu henni sýn til landsins.
Af hverju ertu svona hrædd,
Eva?
Þessi orð hans, að lokinni
sýningunni, hurfu ekki frá henni.
Hún endurtók þau hvað eftir
annað með sjálfri sér.
Þau höfðu gengið saman um
garöinn, numið staðar undir tré.
Regndroparnir hrundu af hári
hans og runnu niður gulan regn-
frakkann. Hárið á henni blotnaði
lika i rigningunni, og kápan varð
þung af vætunni. Þau hlutu að
hafa staðið þarna lengi.
Og svo hafði hann, ókunni
maðurinn, klætt hana úr kápunni,
fariö sjálfur úr regnfrakkanum
og sveipað honum um þau bæði.
Svo leiddi hann hana út úr
garðinum.
Inni i vinnustofu sinni hafði
hann faðmaðhana að sér og kysst
hana. Koss háns vakti með henni
kenndir, sem hún hélt sig hafa
drekkt Lsjálfri sér. An þess hún
þyrði að trúa sinum eigin éyrum,
hafði hún hlustað á hann segja
þessi margendurteknu og sísögðu
orð: ...elska þig, Eva... elska þig.
Hún hafði heyrt sjálfa sig segja
— ég held ég — . En hún gat ekki
lokið setningunni.
Og allt i einu hafði runnið upp
fyrir henni, að hann var sex árum
yngri en hún, svo að hann var af
annarri kynslóð. Kynslóð, sem
sagði — elska — án þess hún
meinti neitt með þvi.
Hún var orðin þrjátiu og sex
ára. t rauninni var hún þvi ein
striðskynslóðarinnar, þess- fólks,
sem hló að ástarjátningum,
drakk sig fulla, I stað þess að
gráta, og brosti, þegar
biturleikinn var að sliga það.
Hún hafði verið um nóttina.
Hugsað — þvi ekki? Svo gleymi
ég bara öllu saman. Ein nótt, og
ég þykist elska einhvern — en svo
varð það enginn þykjustuleikur.
Hún stóð þarna á ströndinni og
varð gegndrepa um leið og hún
fann rigninguna og rokið lemja
andlit sitt.
— Elskaðirðu ekki manninn
þinn? spurði hann eitt sinn.
— Kannski, svaraði hún. — En
vib minntumst aldrei á það.
Maðurinn minn, hugsaði hún.
Tilviljun. Barnlaus tilviljun, eins
konar milliþáttur. Þau voru góðir
vinir eftir skilnaðinn. Stundum
drukku þau saman
Hún fór um morguninn. Reyndi
að laumast óséð út úr vinnu-
stofunni hans og gekk lengi um
garðinn. Svo fór hún heim að
skipta um föt, ibúðin var óendan-
lega tóm. Hún fór á blaðið. Allan
morguninn fann hún til sárinda,
gat ekki brosað að nóttinni og ýtt
henni til hliöar.
Allt i einu kom hann þjótandi
inn á skrifstofu ritstjórnar-
fulltrúans, þar sem hún var að
leggja á ráðin um val mynda i
blaðið.
— Ég verð að tala við þig, Eva,
sagði hann.
Hann hélt I höndina á henni,
meðan þau óku niður I bæinn.
Hann hélt um axlirnar á henni,
meðan þau gengu inn i veitinga-
húsið.
— Giftum okkur, förum
eitthvað, gerum eitthvað, sagöi
hann.
Tiu dögum siðar fóru þau til
nær auðrar verstöðvarinnar —
hann til aö teikna, hún til að taka
myndir. Hún fékk mánaðarfri frá
störfum við blaðiö.
Og nú, eftir vikudvöl, vissi hún,
að þessu varð að ljúka — á meöan
leikurinn stæði hæst.
Hún gekk hægt I átt til fiski-
þorpsins, og blaut fötin llmdust að
likama hennar.
Þau höföu tekið á leigu gamalt
hús, sem hafði veriö gert við til að
leigja ferðamönnum. Hún sá, að
það rauk úr reykháfnum.
Hann sat i eldhúsinu, beygði sig
yfir skissurnar, nú bögglaði hánn
þær saman og henti þeim I eldi-
viöarkassann.
Hún stóð I dyrunum. Vatnið lak
úr blautum fötum þeirra og
safnaðist saman i smápolla á
gólfinu. 1 loftinu var fisklykt, þó
að allt væri tandurhreint. Bjarma
lagði frá ofninum.
— Við érum blaut, sagði hann.
Hún gekk að eldhússkápnum,
tók þaðan viskiflösku og hellti i
tvö glös, rétti honum annað.
Hann leit ekki á hana, þegar
hann tók við glasinu. Hann hélt á
krumpuðu blaði I hendinni.
— En það veður, sagði hún.
Engu vár likara en orðin stæðu
kyrr I loftinu. Hún stóð þarna og
reyndi að halda uppi samræðum
eins og hann væri henni með öllu
ókunnúgur.
Inni i svefnherberginu, meðan
hún fór I þykku baðkápuna og
reyndi að koma lagi á sitt hár sitt,
hugsaði hún:
Við verðum að fara. Þetta er
brjálæði. Hvað hafði hann gagt,
þegar hann stakk upp á þvi, að
þau eyddu siðsumrinu á fáförnum
stað.
— Við verðum aö finna sjálf
okkur.
„Finna sjálf okkur.”
Hún stóð þarna og hló hátt.
Það var farið að skyggja.
Myrkrið lagðist þétt að rúðunni,
þegar hún kveikti ljósið.
Hann hafði komiö svo hljóðlega
aö hún haföi ekki heyrt til hans.
Hann var enn i blautum fötunum,
en það var eins og hann hefði ekki
tekið eftir þvi.
— Ætlarðu ekki að skipta um
föt?
— Jú, svaraöi hann, og gekk til
hennar. Hann tþk undir hökuna á
henni óg sneri'andliti hennar I átt
ab ljósinu.
— Ertu svo ftrædd, að þú verðir
aö eyðileggja þetta? spurði hann.
Hún lokaði augunum. Hann
strauk fingrunum um andlit
hennar, eins og hann vildi festa
andlitsdrætti hennar sér I minni.
— Já, svaraði hún og heyrði
rödd sina bresta. Og allt I einu
héldu henni engin bönd og orö,
sem hún vissi sig ekki hafa
hugsað, streymdu af vörum
hennar:
— Strlð, sagði hún, — og þótt
við værum börn, heyrðum við
striðskynslóðinni til. Pabbi minn,
frændi minn------.
Nei, hún gat ekki sagt það. Allt
hafði breytzt á einum degi. Likt
og I martröð stóö hún á ströndinni
heima, sex ára barn, og sá
brennandi flugvél hrapa — sá
andlit flugmannsins.
Hún hafði staðiö eins og lömuð I
stofunni heima og hlustaö —
pabbi skotinn við landmærin —
frændi tekinn sem gisl — og hún
hafði tekið ákvörðun: Þú mátt
aldrei láta þér þykja vænt um
neinn...
■ — Við erum kynslóðin, sem ...
— Já, ég heyrði það, sagði
hann.
( Þegar hún leit upp,. sá hún
þreytuhrukkur á andliti hans.
Hann var orðinn eldri en hún.
— Þú verður að skipta um föt.
— Já, svaraði hann.
Hún heyröi hann láta vatn
renna i eldhúsinu og leita að
handklæði. Svo stóð hann I
dyrunum I þykkri peysu, vinnu-
buxum og með regnfrakkann á
handleggnum.
— Ég ætla niöur á bryggju,
sagði hann.
Hún blandaði sér aftur i glasið,
46. TBL. VIKAN 27