Vikan - 12.12.1974, Blaðsíða 17

r
KYNNING
r
A
JÖRUNDI
JÖRUNDS-
séu meira en 300 ár slðan Hol-
lendingarnir settust þar aö, tala
þeir enn tungu sina og klæðast aö
hætti forfeðra sinna, auk þess
sem þeir hafa mjólkurkýr og sjá
Kaupmannahöfn fyrir mjólk og
grænmeti. Það eitt aö sjá Hol-
lending í ullartreyju og lérefts-
pilsi leiðir hugann að þvi að vaða i
vatni, og þegar eldurinn varö laus
i höllinni, komu Hollendingarnir
hver með sina fötu til að reyna að
slökkva eldinn. Það var fallega
meint, en bar engan árangur.
Kóngurinn sjálfur, Kristján VII,
var sérvitur maður og átti erfitt
meö að skilja, að höllin hans, sem
hann hélt að stæðist timans tönn,
var i þann veginn að verða að
ösku og beita varð hann valdi til
SYNI
að koma honum úr herbergi hans,
sem eldurinn hafði komist i.
Þegar ég var drengur i Kaup-
mannahöfn, sá ég slikan aragrila
skipa frá framandi löndum, að
hugur minn fylltist brennandi þrá
til aö fara til sjós og heimsækja
önnur lönd. Þegar ég sá danskt
Indiafar setja upp seglin — liðs-
foringjarnir voru á þilfarinu —
brann hjarta mitt af öfund. Ég
imyndaði mér, aö engin meiri
nautn væri til en sú að sigla á
stóru skipi um kyrran sjó, um-
kringdur nýju fólki og nýjum
undrum. AHt haföi þetta óendan-
lega mikið aðdráttarafl. Kannski
faðir minn hafi komið mér til
náms á ensku kolaskipi f þeirri
von, að ég svalaði þessari sjó-
ferðalöngun. Kolaskip þetta hafði
flutt farm til járnsmiða frá New-
castle til Kaupmannahafnar. A
þessu skipi starfaði ég I fjögur ár.
Á sumrin fórum við um Eystra-
salt, en á veturna sigldum viö til
London. Þótt ég hafi lltils notið
af lystisemdum lifsins á þessum
tima, þá kynntist ég sjónum vel,
læröi siglingalistina, náði góðu
valdi á enskri tungu, las fjöldann
allan af bókum og sá London,
þegar ég fékk landvistarleyfi.
Þegar ég var orðinn átján ára.
og var farinn að hugsa sjálfstætt,
(þvi að 1 Danmörk erum við full-
orönir, þegar við verðum sextán
ára) fór ég af kolaskipinu og réði
mig á Suðurhafahvalfangara,
sem fara átti meö farm til Góöra-
vonarhöfða. Þár réðist ég hjá
Black skipstjóra á skonnortunni
Harbinger, sem sigla átti til
Algoaflóa með farm fyrir rikis-
stjórnina. Black skipstjóri var
greindur og atorkusamur prests-
sonur frá Suffolk. Hann hafði ver-
iö reikningshaldari á Jane Shore,
þegar fangarnir og hermennirnir
tóku öll völd á skipinu. Þeir geröu
uppreisn úti á miðju hafi, myrtu
skipstjórann og flesta aðra af
áhöfninni og sigldu skiþinu til
Buenos-Aires. Um nóttina, meðan
bófarnir gengu um allt myrðandi
og drepandi, tókst Black að kom-
ast úr lokrekkju sinni og foröast
þannig blóðbaðiö. Einn fanganna,
Sempill majór, frægur fyrir
þjófnaði, veittist óvænt gegn upp-
reisnarmönnunum og hefði hug-
djarfri andstöðu hans strax verið
50. TBL. VIKAN 17