Vikan - 12.12.1974, Blaðsíða 20

FScott
Fitzgerald
Gatsb
hmn mikli
6.
Framhaldssaga
FISHER PRICE LEIKFÖNG
Brúður .1
TONKA LEIKFÖNG.
Fullt hús af úrvals leikföngum
LEIKFANGAVER
f m |j‘‘^ÍHlíi ' LI
||
Klapparstig 40, simi 12631.
Um stundarsakir missti ég
sjónar á Jordan Baker, en um
mitt sumar haföi ég upp á henni
aö nýju. 1 fyrstu þótti mér hin
mesta sæmd aö hafa hana upp á
arminn á skemmtistööunum, þar
sem hún var þekktur golfmeistari
og allir vissu hver hún var. En þá
kom fleira til skjalanna. Ég var
ekki beinlinis ástfanginn af henni,
þótt ég hefði á henni ástúðlegan
áhuga. Leiðasvipurinn á andliti
hennar, sá sem hún sneri aö
heiminum, var grima, sem eitt-
hvaö duldist á bak við og i raun-
inni verður flest áunnið viðmót
leið til að dylja eitthvað, — jafn-
vel þótt svo se ekki i upphafi — og
einn dag komst ég að þvi hvað á
bak við lá. Eitt sinn eftir að við
höfðum verið i samkvæmi uppi i
Warwick, tókst henni aö skilja
svo við bil, sem hún hafði fengið
að láni, að hann lá á hvolfi úti I
húðarrigningu, — og á eftir spann
hún upp lygasögu um allt saman.
Þá mundi ég allt i einu hver sagan
var, sem verið hafði að brjótast I
mér, kvöldið sæla hjá Daisy. t
fyrstu stóru golfkeppninni, sem
hún tók þátt i, komst sú saga á
kreik og mátti minnstu muna að
blööin heföu hana eftir, að hún
hefði flutt kúluna sina úr örðugri
stöðu I næst siðustu umferð.
Nærri lá að þetta yrði að
hneykslismáli — en svo fjaraði
orðrómurinn út. Aöstoðarmaöur-
inn dró framburð sinn til baka og
eina vitniö, sem til var að
dreifa auk hans, játaði að þvi
kynni aö hafa missýnzt. En þessi
atburður og nafn hennar, hafði
festzt i huga minum.
Jordan Baker forðaðist hála og
kæna menn af hyggjuviti sinu, og
nú hafði ég komið auga á að það
var af þeirri ástæöu að hún taldi
sig tryggari_á þeim vettvangi, þar
sem öll vik frá hinu reglu-
bundna voru óhugsandi. Hún var
afskaplega óheiöarleg. Hún þoldi
ekki aö veröa fyrir neinum óþæg-
indum, og af þeim sökum býst ég
við að hún hafi þegar á unga
aldri, tekið að temja sér alls kon-
ar undanbrögö, svo hún þyrfti
ekki aö láta af hinu kuldalega og
yfirlætislega brosi, né neita hin-
um stælta og fjaðurmagnaða lik-
ama sinum um neitt.
En þetta skipti mig ekki miklu
máli. óheiðarleiki konu er nokk-
uð, sem menn taka ekki mjög al-
varlega, — mér þótti smávegis
fyrir þessu og svo var það gleymt.
Þaö var i þessu sama samkvæmi,
sem við áttum saman oröræður
um bifreiðaakstur. Orsökin var
sú að hún ók svo nærri fáeinum
verkamönnum, að hurðarhúnninn
festist viö hnapp á frakka eins>
þeirra. — Þú ert afleitur bil-
stjóri, sagði ég. — Annað hvort-
ættir þú að vera gætnari, eða þú
ættir alls ekki að aka bil.
— Ég er gætin.
— Nei, það ert þú ekki.
— Jæja, en aðrir eru gætnir,
sagði hún glaðlega.
— Hvað kemur það málinu við?
— Þeir munu vikja fyrir mér,
fullyrti hún — Þaö þarf tvo til,
að pað verði slys.
— En ef þú mætir einhverjum,
sem er jafn óvarkár og þú sjálf?
— Ég vona að þaö komi ekki
fyrir, -svaraði hún. — Ég hata
kærulaust fólk. Þess vegna kann
ég vel við þig.
Hún pirði augun og horföi beint
fram, og án þess að vita af þvi
haföi hún valdiö timamótum i
sögu kynna okkar, og eitt andar-
tak hélt ég að ég elskaði hana. En
ég er seinn til ákvarðana og hug-
ur minn er birgur af alls konar
lifsreglum, sem taka I taumana,
þegar tilfinningarnar’ segja til
sin. Ég vissi einnig að fyrst yrði
ég að binda endi á þetta samband,
sem ég hafði stofnaö til heima
fyrir. Ég haföi til þessa skrifaö
bréf i viku hverri og undirritað
þaö ,,með ástarkveðju, — Nick.
Hins vegar var það hið eina sem
kom I huga minn, nú, ef ég minnt-
ist þeirrar stúlku, hvernig svitinn
safnaðist saman á efri vör henn-
ar, þegar við lékum tennis. Aftur
á móti var enn óslitinn mjór þráð-
ur einhvers sem viö áttum með
okkur tveimur, er skera varö á,
áður .en ég gæti talizt frjáls.
20 VIKAN 50. TBL.