Vikan - 12.12.1974, Blaðsíða 22

Quinnhjónin ungu, sem nú eru
skilin. Þá var þarna Henry L.
Palmetto, sem svipti sig llfi meö
aö stökkva fyrir neöanjaröarlest
á Timestorgi.
Benny McClenahan kom jafnan
I fylgd fjögurra stúlkna. Þær voru
aldrei bókstaflega þær sömu, en
svo llkar hver annarri að óum-
deilanlegt virtist að þær hefðu
komiö þarna fyrr. Ég hef gleymt
nöfnum þeirra, — Jacqueline,
minnir mig, eða Consuela, eða
Gloria, eöa Judy, eða June. Eftir-
nöfn þeirra voru ýmist hin hljóm-
fögru nöfn blóma eða mánaða,
eða hin ábúðarmeiri nöfn meiri
háttar auðjöfra landsins, sem
jafnan kom á daginn að þær voru
eitthvað I ætt við, væri á þær
gengiö.
Auk allra þessara man ég eftir
Faustinu O’Brian, sem kom
þarna að minnsta kosti einu sinni,
Baedeckerstúlkunum og Brewer
hinum unga, sem nefiö var skotið
af i striðinu. Einnig herra Al-
brucksberger og ungfrú Haag,
unnustu hans. Arida Fitz-Peters
kom þarna og herra P. Jewett,
fyrrum formaður Amerisku
Fylkingarinnar, og ungfrú
Claudia Hip, ásamt manni, sem
fullyrt var að væri bflstjórinn
hennar. Ég man og eftir manni,
sem var prins af einu eða öðru^og
við kölluöum hann hertogann.
Nafni hans, hafi ég einhvern tima
vitað þaö, er ég búinn að gleyma.
Allt þetta fólk kom til húss
Gatsby um sumarið.
Klukkan niu, að morgni, seint i
júli, ók hin glæsilega bifreið
Gatsby á hægri ferð heim grýttar
traðirnar að dyrum mlnum og ég
heyrði samhljóm þrilúðrahorns-
ins, þegar hún flautaði. Þetta var
i fyrsta sinn sem hann kom I
heimsókn til min, þótt sjálfur
hefði ég sótt tvö af samkvæmum
hans, flogið með honum i flugvél-
inni og verið tiður gestur á
ströndinni, vegna ákafra áskor-
ana hans sjálfs.
— Góðan daginn, laxi. Fáðu
þér að borða með mér i dag, — við
getum ekið saman til borgarinn-
ar.
Hann vatt sér upp á hjólhlifina
á bilnum með léttúölegri
hreyfingu, sem er svo eiginleg
Amerikananum, — og ég býst við
að orsökin sé sú að þessi þjóð þarf
varla nokkru sinni að snerta við
erfiði á æskuárum og kannske
ekki siöur vegna þess samblands
óskipuleika og fátkennds handa-
hófs, sem einkennir Iþróttaleiki
hennar, en gaéðir þá samt svo sér-
kennilegum þokka. Ég sá oft bera
á þessum þjóðareiginleika i fari
hans, þrátt fyrir annars fágaða
framkomu. Það var einskonar
eirðarleysi. Hann var aldrei
alveg kyrr, en var stöðugt að tifa
með íætinum eða opna og kreppa
saman lófana.
Hann tók eftir að ég horfði með
aödáun á bilinn hans.
— Hann er laglegur, finnst þér
ekki, laxi? Hann stökk ofan, svo
ég gæti virt hann betur fyrir mér.
— Hefur þú ekki séð hann fyrr?
Ég hafði séð hann fyrr. Allir
höföu séð hann. Hann var fallega
rjómalitur, krómgljáandi, og
væri litið eftir feiknalöngum
skrokknum, mátti sjá móta fyrir
hólfum undir hatta, nesti og við-
geröartól. Hér og þar voru svo
margbrotnar vindhlífar, sem tylft
sólna speglaðist nú i. Ég settist
inn I bflinn og þótti sem ég hefði
verið lagður niður I skrin, fóðrað
grænu leðri og hólfað með gleri og
við lögðum af stað til borgarinn-
ar.
Ég hafði nokkrum sinnum rætt
við hann og komist að þvi smám
saman, mér til vonbrigða, að
hann hafði frá fáu aö segja. Þvi
var ég farinn að missa það álit,
sem ég hafði á honum i fyrstu, að
hann væri einhver mikilsháttar
maður, og var farinn að skoða
hann sem manninn, sem átti
ibúðarmikið hús I grennd viö
mig.
Og þá kom að þessari ökuferð,
sem alveg ruglaði mig I riminu.
Við vorum ekki enn komnir að
þorpinu við Vestra Egg, þegar
Gatsby tók að láta sig það einu
gilda, hvort hinar settlegp setn-
ingar hans sögðu heila hugsun
eður ei, og hann tók að slá með
lófanum á kné ljósbrúnu fatanna,
eins og honum væri eitthvað ó-
rótt.
— Sjáðu nú til, laxi, sagði hann
allt I einu og mjög óvænt.
— Hvaða álit ætli að þú hafir á
mér.
Sleginn nokkúrri furðu, hóf ég
upp yfirborðslegt hjal, fullt und-
anbragða, eins og búast má við,
þegar slíkri spurningu er varpað
fram.
— Jæja, ég ætla að segja þér
dálitið af mtnum högum, greip
hann fram I fyrir mér. — Ég kæri
mig ekki um að þú fáir rangar
hugmyndirum mig af öílum þess-
um sögum sem þú heyrir.
Þannig komst ég að þvi, að hon-
úm var ekki ókunnugt um allar
þær getsakir, sem á hann voru
bornar og lituðu mjög samræð-
urnar i veizlum hans. — Ég
ætla að segja þér heilagan sann-
leikann. Hægri hönd hans hófst
sem snöggvast á loft, eins og á-
skorun til æöri máttarvalda um
að vera vitni að framburöi hans.
— Ég er kominn af ríku fólki i
Miö-Vesturrikjunum. — Þau eru
öll látin núna. Ég var alinn upp I
Ameriku en sendur til náms I Ox-
ford, af þvi að forfeður mínir
hafa sótt þangað menntun sina
um langt skeið. Það er hefð i fjöl-
skyldunni.
Hann leit sem snöggvast á mig,
— og ég þóttist strax vita, af
hverju Jordan Baker hafði talið
hann ljúga. Hann flýtti sér svo að
segja orðin „sendur til Oxford”,
næstum svelgdist á þeim, eða
tafsaði á þeim, likt og hann hefði
komizt I vanda vegna þessa ein-
hverntima fyrr. Af þessum sök-
um varð þessi fullyrðing harla
tortryggileg og mér þótti ekki
fráleitt að hann kynni að hafa
eitthvað óhreint i pokahorninu.
. — Hvar I Miðvesturrikjunum,
spuröi ég fyrir kurteisissakir.
— f San Fransisco.
— 0, já.
— Allir I fjölskyldu minni eru
dánir, svo mér áskotnuðust þó
nokkur efni.
Það var tregi I röddinni, likt og
minningin um dauða ættmenna
hans væri hónum enn sorgarefni.
Eitt andartak datt mér i hug að
hann væri að leika sér að trúgirni
minni, en þegar ég leit á hann
skipti ég um skoðun.
— Seinna bjó ég likt og ungur
fursti frá Austurlöndum i helztu
höfuöborgum Evrópu, — Paris,
Feneyjum og Róm, — og ég safn-
aði eðalsteinum, einkum rúbin-
um, stundaði villidýraveiðar,
málaði dálitið mér til afþreyingar
og reyndi að gleyma dálitlu, afar
raunalegu, sem einu sinni kom
fyrir mie
Meö erfiöismunum tókst mér aö
foröast að reka upp skellihlátur
og opinbera þannig vantrú mína.
Þessi frásaga hans sýndist svo
margbrúkuð og álappaleg að mér
kom ekkert I hug fremur en
FLORIDA svefnsófarmr eru kommr
aftur. Meö einu handtaki má breyta
þeim i hvilu fyrir tvo. Fyrirliggjandi
stakir eöa meö stólum, sem sófasett.
— Komiö og skoðiö, sjón er sögu rikari.
húsiö
22 VIKAN 50. TBL.