Vikan - 12.12.1974, Blaðsíða 34

Sara Kingsley gekk léttilega,
keik og stolt, þrátt fyrir þunga
byrði, meðfram hafnarbakkan-
um, þar sem mannþröngin var
svo mikil, að það var varla hægt
að troða sér i gegn. Sið pilsin voru
til trafala, vegna þess hve hvasst
var og þau þvældust fyrir henni.
Það var lika mikill veltingur á
skipunum, sem lágu þarna við
festar og möstrin gengu upp og
niöur. Einhvers staðar þarna lá
skipið, sem átti að flytja hana i
burtu frá Englandi, til nýja
heimsins, þar sem hiin ætlaði að
hasla sér völl.
■ — A ég að bera fyrir yður
farangurinn, frú? Litill, tötrum
klæddur drengur skaust fram fyr-
ir hana og horfði á hana stórum
vonaraugum. Henni var ljóst, að
hann hafði ekki leyfi til að stunda
þessa vinnu þarna, en sulturinn
skein út úr mögru andlitmu.
— Ég er að fara meö Griffin,
sagði hún og rétti honum feröa-
töskuna, þó að hún hefði nú
hugsaö sér, að spara sér
skildingana og bera sjálf
farangurinn. Hún hélt sjálf á poka
með nesti, sem hún ætlaði að hafa
til feröarinnar, enda vildi hún
ekki iþyngja þessum veiklulega
dreng.
Hann talaði við hana yfir öxl
sér, meðan hann haltraöi áfram
með töskuna. — Eruð þér að fara
til nýja heimsins? Ekki langar
mig til að fara þangað, þar er fullt
af rauðskinnum og villimönnum,
sem húöfletta fólk og gera inn-
flytjendunum lifið leitt, fólkinu,
sem vill ekkert með konunginn
hafa að gera.
— Ekki þar sem ég ætla að
setjast að, sagði hún brosandi. —
Ég er að fara til bresku Norður-
Ameriku. Þar býr aðeins siðað
fólk, rétt eins og hér i Englandi.
Drengurinn tuldraði eitthvað og
það var ljóst, að hann var ekki
sannfærður og hann visaði henni
leiöina gegnum þvöguna af fólki,
verkamönnum, sem voru að
hlaöa skipin og jafnvel var verið
aö leiöa lifandi skepnur um borð i
þau. En yfir höfðum þeirra flugú
skrækjandi máfar og biönduðust
skrækir þeirra saman við allan
hávaðann.
Sara var hávaxin og grönn.
Nokkrir karlmenn sneru sér
ósjálfrátt við, þegar þeir gengu
fram hjá henni. Hún hafði mjög
ljósan hörundsiit, svo dökkar
augnabrúnir og augnhár gerðu
grænleit augun ennþá stærri og
svipmeiri. Silkimjúku dökkbrúnu
hárinu var skipt i miðju, að hálfu
hulið undir hattba'röinu.
Munnurinn var kannski nokkuð
stór, til aö geta kallast fallegur,
en hann var fagurlega mótaður
og varirnar nokkuð þykkar. Það
var auðséð á svip hennar, að hún
hafði töluvert viljaþrek.
— Þarna er skipið yðar, sagöi
drengurinn.
Hún hægði á sér og virti fyrir
sér skútuna, sem átti að verða
dvalarstaöur hennar næstu fimm
til sex vikur, en tlmalengdin fór
eftir veðrinu, sem oft gat verið
erfitt á leiöinni yfir Atlantshafið.
Það var nú ekki álitlegt þessa
stundina og það virtist fullerfitt
að koma fyrir seglum á þessi
34 VIKAN 50. TBL.