Vikan - 12.12.1974, Blaðsíða 26

Því meiri
þekking
-því minni
blekking
Bertil Lauritzen fæddist árið 1917.
Hann lauk fil. lic-prófi i bókmenntasögu
við Uppsalaháskóla 1945. Hann vann
lengi við gerð fræðslu- og heimildakvik-
mynda hjá sænsku kvikmyndafélagi, var
forseti sænsku kvikmyndaakademiunnar
1959-1964, námsstjóri við kvikmynda-
skóla Svenska filminstitutet 1964 - 1970
og forstjóri Dramatiska institutet frá
1970. Hann var um skeið ráðgjafi um
kvikmyndir hjá UNESCO og formaður
alþjóðlega skólakvikmyndasambandsins
og hefur verið formaður dagskrárnefnd-
ar Norræna kvikmynda- og sjónvarps-
sambandsins frá 1973. Hann hefur einnig
haft með höndum ýmis önnur ráðgjafar-
og sérfræðistörf, auk þeirra sem hér hafa
verið nefnd, og hefur gefið út rit um bók-
menntasöguleg kvikmyndaleg efni.
Eftirfarandi viðtal tók Elin Guðjóns-
dóttir, þegar Bertil Lauritzen var hér á
ferð nýlega.
Oft hefur mér fundist aö sjón-
varpið gæti nýst betur sem
kennslutæki hér á þessu strjál-
byggða landi. Mér fannst þvi til-
valið að spjalla um reynslu svia
af sjónvarpskennslu við Bertil
Lauritzen, þegar hann var hér á
ferð, eftir þriggja mánaða dvöl
sem gistiprófessor við háskóla i
Ohio i Bandarikjunum.
— Það var mikið um það talað
i Sviþjóð, segir hann, um það leýli,
sem sjónvarpið hóf kennslu. að
sjónvarpskennsla gæti komið i
stað kennara. Reynslan hefur
sannað, að þetta er rangt i flest-
um tilfellum. Hinsvegar hefur
orðið mikið gagn af sjónvarps-
kennslu sem aðstoð við kennara.
— Sjónvarpið sendir út
kennsludagskrána fyrir hádegi,
og fellur sá timi ekki nærri þvi
alltaf inn i stundatöflu skólanna,
þannig að bagi er að. Hinsvegar
eiga margir skólar myndsegul-
bönd, sem þeir taka kennsludag-
skrárnar upp á og sýna þær svo i
kennslustofunum hjá sér þegar
þeim hentar.
— Þetta hefur tvo kosti. Sjón-
varpið hefur að sjálfsögðu úrvals-
kennslukröftum á aö skipa, þann-
ig að kennararnir úti i strjálbýl-
inu geta oft fengið mikla hjálp við
að kenna námsgreinar, sem þeir
sjálfir hafa tæpast næga menntun
til að kenna. Þar aö auki geta
nemendurnir æfst i að fara með
myndsegulbandstækin, eða ættu
að læra það.
— Hins vegar er með þessu
gengið mjög á rétt þeirra, sem
efnið flytja, þar sem þeir fá að-
eins greiðslu fyrir eina útsend-
ingu og hálfa greiðslu, sé verkið
endurflutt. Það er i rauninni
bannað með lögum að taka efni
upp úr útvarpi og sjónvarpi í Svi-
þjóð, og er það slæmt, að skólarn-
ir og þar með rikið sjálft skuli
ganga á undan með að brjóta
landslög. Annars held ég, að fljót-
lega verði gerðir samningar, sem
heimila upptökur i skólunum, og
þess verði gætt i greiðslum þeim
til handa, sem kennsluna annast.
Leikarasamtökin eru ákveðnari,
þau snúa sér samstundist til dóm-
stólanna, ef þau fá fregnir af þvi
að leikflutningur sé tekinn upp.
— Er ekkert erfitt að fá kenn-
ara til þess að fara til strjál-
býlustu héraðanna i Sviþjóð?
— Ekki hef ég heyrt þess getið.
Að sjálfsögðu vatnar sérmennt-
aða kennara, en eins og ég sagði
áðan, þá er sjónvarpið þeim mikil
stoð. Hins vegar veit ég, að
læknaskortur er mikill í strjálbýl-
ustu héruðunum, þannig að
vandræöi eru að, og eru umræður
um úrbætur þar aö lútandi tölu-
vert hitamál. Mér er þetta nú ef
til vill kunnugra, þar sem faðir
minn og tveir bræður eru læknar.
— Sjúkrahusin i Stokkhólmi
eru að koma sér upp sérstöku
sjónvarpskerfi og hafa kostað
miklu fé til þess. Þetta er svo
kallaö kapalkerfi og nær orðið yf-
ir 20% borgarinnar. 1 þessu sjón-
varpi eru kynntar nýjungar i
26 VIKAN 50. TBL.