Vikan - 09.01.1975, Blaðsíða 4

vinna. En séu karlmenn nógu
duglegir að skaffa, leyfist þeim
sitt af hverju eins og dæmin
sanna. Þvi til staðfestingar er
eftirfarandi saga, sem Flosi
Ölafsson hefur eftir ömmu
sinni:
„Ég veit vel, að hann Jón-
mundur i Skipalóni var óttalegt
fúlmenni, argasti fylliraftur tg
fauti, harðljótur og hundleiðin-
legur. Hvert mannsbarn vissi
lika, að hann righélt framhjá
henni Mariu alla tið og barði
hana stundum svo illa, að hún
varð að liggja rúmföst dögum
saman. Það er lika opinbert
leyndarmál, að hann drap ann-
an tviburann sinn i ölæði. Allt
þetta veit ég vel. En eitt verður
aldrei af honum Jónmundi skaf-
ið. Hann skaffaði vel”.
. . . þýðan . . .
Sú hagyrta hefur ekki kunnað
við að vera berorð, þvi að með
þessu orði á hún beinlinis við
það, að ekki sé gott að karlmenn
séu náttúrulausir. Þessu kom-
umst við að með þvi að fletta
upp i orðabókinni. Þar stendur
skýrum stöfum, að þýðuleikur
sé sömu merkingar og ástar-
leikur — samfarir — og þýður er
þvi sá, sem þann leik stundar.
. . . glaðan . . .
Glaður er sá, sem gróða
hreppir, og glaður er karlmaður
ekki, nema hann sé loðinn um
lófana, þvi að hann á að skaffa.
Karlmenn eru sagöir hafa fjötr
að konuna yfir pottum og pönn-
um, gólfklútum og ryksugum,
og við það eiga þeir að hafa beitt
hinum svivirðilegustu meðul-
um. Einkum hefur verið bent á
móöurástina og hneykslast á
þvi, hvernig karlmenn hafi not-
fært sér mylk brjóst kvenna til
þess að binda þær yfir búi og
börnum. Föðurástina er
erfiöara að tengja nokkru
ákveðnu liffæri eða likams-
hluta, og þvi hafa feður lengst af
verið frjálsari ferða sinna en
mæður. Iðulega hafa þeir heldur
ekki fengið að tjá föðurást sina
með öðru móti en að skaffa
börnum sinum að éta og tukta
þau til fyrir óþekktina við
mömmu, meðan pabbi var að
4 VIKAN 2. TBL.