Vikan - 09.01.1975, Blaðsíða 35

— Ég haföi vonaö, aö fá
kennslustörf, þegar kæmi hing.?ö
og notfært mér þá góðu menntun,
sem ég hefi hlotiö, en þaö viröist
ekki vera auöhlaupið aö þvi. Þaö
viröist vera jafn mikill stétta-
munur hér og heima i Englandi,
munur á réttlátu fólki og syndur-
um.
— Þaö er nokkuö til i þessu,
sagöi hann glaölega. — Þér ætlið
þó ekki aö segja mér, aö viö séum
bæöi sömu megin við varnar-
vegginn.
Hún kinkaði kolli. — Ég er með
tvö litil börn á minum snærum.
Ég á þau ekki sjálf, en það viröist
enginn trúa mér. Ég reikna ekki
meö þvi, aö þér trúið þvi heldur.
— Þaö vill nú svo til, aö ég geri
þaö.
Hún staröi á hann, hálf ráðleys-
islega. — Hvi skylduö þér trúa
mér, þér vitiö ekki einu sinni
hvernig þau rak á fjörur minar?
— Ég veit venjulega hvnær fólk
segir satt og hvenær þaö lýgur.
Segið mér nú alla söguna.
Sara sagöi honum allt. Sagði
honum frá Giles. Sársaukanum
yfir þvi aö geta ekki bjargað lifi
Hönnu. Hún sagöi honum frá
Philip Manning og rödd hennar
varö mildari, þegar hún minnstist
á hann og mundi eftir hinum
kyrrlátu stundum, sem þau höföu
átt saman. Hún sagöi honum frá
angistinni, þegar hún fann ekki
Will Nightingale og að lokum
sagöi hún honum frá öllum þeim
læstu dyrum, sem orðiö höföu á
vegi hennar. Þegar hún þagnaöi
aö lokum, var höfuö hennar fariö
aö h'allast til hliöar og hún fana aö
hann hjálpaði henni til að standa
upp.
— Þér veröið aö komast i rúm,
sagöi hann.
— Eigið þér viö, aö ég megi
vera hérna með börnin? spurði
hún meö vonarneista i röddinni.
—- Mér sérstökum skilyröum,
svaraði hann, — en við skulum
ræöa um þaö allt á morgun.
Léttirinn yfir þvf, aö hann ætl-
aöi ekki aö visa henni út á götuna,
svipti hana siöasta þrekinu. Höf-
uö hennar hné niður á bringu og
hún hallaöist aö honum.
Hann lyfti hénni léttilega upp
og bar hana sofandi upp stigann.
Hann reyndi að komast aö þvi,
hvar hun hafði komiö börnunum
fyrir. En svo fannst honum það
ekki skipta svo miklu máli og
hann bar hana inn i herbergi, sem
sneri út að ávaxtagarðinum.
Bryne lagði hana f rúmiö, tók
varlega af henni skóna, áður en
hann breiddi yfir hana. Svo sneri
hann sér að gluggunum og dró
tjöldin fyrir, leit um öxl áður en
hann lokaði á eftir sér.
Hún vaknaði i þessu ókunna
rúmi og vissi ekkert hvar hún var
stödd. Klukka á náttborðinu
sýndi, að það var komið hádegi.
Þá mundi hún allt. Börnin! Hvar
voru þau?
Hún flýtti sér á fætur, reyndi
ekki einu sinni að finna skóna sina
og þaut út um dyrnar. En þær
lágu aöeins inn i búningsherberg-
ið, þar sem hún hafði fengið sér
baöiö kvöldiö áður. Hún var undr-
andi yfir þvi, að þar var búið að'
snyrta allt og snurfusa. Næstu
dyr lágu inn i svefnherbergi og
hún þaut i gegnum þaö og fram á
gang. — Jenny! Robbie! kallaöi
hún áköf. Hún var næstum dottin,
þegar hún hljóp niður gljáfægðan
stigann á sokkaleistunum. Þegar
hún kom að herbergi ráðskonunn-
ar og fann ekki börnin, greip hana
æöi og hún þaut fram i anddyrið.
Dyrnar að dagstofunni voru
opnaðar upp á gátt og hún fann
vindlalykt slá á móti sér. Bryne
stóð i gættinni, eins og þrumuský I
framan. Fyrir aftan hann sátu
nokkrir hermenn, sem risu úr
sætum sinum, til aö vita hvað um
var aö vera.
— Hvaö er að? spurði Bryne.
— Hvar eru börnin? spurði hún
áköf.
Hann strauk höndinni gegnum
háriö og var greinilega óþolin-
móöur. — Ég hef ekki hugmynd
um þaö, þau eru aö minnsta kosti
ekki undir fótunum á mér, sem
betur fer. Finniö frú Tupper i eld-
húsinu og spyrjiö hana.
Sara þeyttist gegnum dyra-
tjöldin og hún fann kuldann frá
steinlögöu gólfinu gegnum þunna
sokkana. Þegar hún kom i eldhús-
ið, nám hún staðar, alls hugar
fegin og þakkaði guði i hjarta sinu
yfir þeirri sjón, sem mætti augum
hennar. Lftil, þéttvaxin kona var
aö hræra einhvern búðing við eid-
húsboröið. Hún var með hettu og
pifurnar umkringdu skarplegt
andlit, sem þó var vingjarnlegt.
Hjá henni sátu þær Jenny og
Flora og voru að ná steinum úr
rúsinum og Robbie sat á gólfinu
og var að háma i sig engiferköku.
— Komið hingað, sagði frú
Tupper vingjarnlega og hljómur-
inn I rödd hennar bar það með
sér, að hún var frá einhverju
skuggahverfi Lundúna. — Ég er
nú að reyna að hjálpa til — og
ekki i fyrsta sinn. Hún hvildi
hendurnar á mjöðmum og sagði:
— Hamingjan sanna. Þér eruð
náföl. Þér hafiö unnið allt of mik-
iö i nótt. Ég er búin að heyra allt
um þaö.
Sara hristi höfuðið og hné niður
á stól. Robbie kom hlaupandi til
hennar og hún lyfti honum upp I
kjöltu sina. — Ég var svo hrædd
um að börnin hefðu farið eitthvað
út.
— Það var nú litil hætta á þvi.
Yngsti sonur minn, hann Joe, er
hestasveinn hérna og hann hefði
haft auga með þeim, sagði frú
Tupper og hélt áfram með hrær-
una Þér skuluð ekki láta yður
detta i hug, að hann hafi haft
nokkuð samneyti við þessa let-
ingja, sem fóru héðan i gær Hann
er góður og duglegur drengur og
þegar hann kom hingað i morgun,
sendi herra Garrett hann heim til
aö sækja mig.
Hvar er dótið mitt? spurði
Sara. Hún fann að Robbie hjúfr-
aöi sig aðherini og hún þrýsti hon-
um fastar að sér.
Það var Flora, sem svaraði. —
Ég og herrann fórum með það allt
og hengdum það upp i skáp, með-
an þú svafst.
Frú Turner íussaði. — Þú gerð-
ir nú ekki mikið af þvi!
Flora leit beint á hana og setti
olnbogana á borðið. — Herrann
þakkaöi mér fyrir að ganga vel
frá öllu, ég hengdi kápuna hennar
miss Söru reglulega vel upp.
— Hvers vegna kallarðu hann
alltaf húsbóndann, hvers vegna
ekki herra Garrett eða þá herra
Bryne.
Flora flissaði, faldi stóru hvitu
tennurnar með hendinni. — Það
er svo skritið hvernig þú talar,
miss Sara.
— Láttu ekki eins og kjáni,
sagði frú Tupper og stjakaði viö
telpunni meö skaftinu á sleifinni.
— Þaö hefur aldrei skaöað neinn
aö vera hæverskur i framkomu.
Ekki einu sinni svona villimann-
eskju eins og þig.
HVAR SEM Á ER LITIÐ •••
eru eldhúsinnréttmgar fra
okkur fyrsta flokks
FALLEGAR«VANDADAR»HAGKVÆ MAR
Afgreiðum mnréttingarnar tdbunar til
uppsetmngar. Kynmð ykkur kosti
afgreiðslu fyrirkomulags okkar
SAMVINNUTRESMIÐJURNAR
'W j HUSGQGN 0(3
INNRÉTTINGAR
A m Hátum 4 A.'Rvik. sinru 21900
34 VIKAN 2. TBL.
— Frú Tupper! sagöi Sara
ásakandi
Konap tók ekkert eftir þvi sem
hún sagöi, en hélt áfram ræöu
sinni. — Eg er nú þegar búin aö
gera þaö sem herra Garrett baö
mig að gera. aö ráða nýtt starfs-
fólk. Hann hefði betur gert þaö
fyrr. Hann hefur veriö reglulega
óheppinn. en það er nú oft svona
hjá þessum piparsveinum. Þjón-
arnir nota sér þaö, að þeir hafa
ekki vit á heimilisstörfum. Ég
mvndi verða ráðskona fyrir hann,
ef éghefði ekki svo marga i heim-
ili sjálf.
— Ég vona að ég fái vinnu hér,
sagöi Sara hljóðlátlega.
Frú Tupper horföi á hana,
nokkuð furðuleg á svip. — Mér
hefurskilist þab á Floru, en herra
Garrett hefur ekki sagt neitt um
þaö viö mig. Ég er búin aö ráða
Beth Hunter, sem er heiðarleg og
ábyggileg stúlka og Agnes
Jenkins kemur til aö matreiöa.
Hún varö atvinnulaus, þegar hús-
bóndi hennar dó i siðustu viku.
Fjarlægur huröaskellur heyrö-
ist til þeirra i eldhúsinu.
— Þetta eru aðaldyrnar, herra
Garreft hefur fariö meö hinum
herramönnunum. Ég held þeir
hafi komið til aö fá siðustu fréttir
af þvi, sem fram fer viö landa-
mærin. Þaö segja allir, aö þaö
veröi striö viö Bandarikin, áöur
en áriö er á enda. Hún setti stút á
munninn, eins og af vanþóknun.
— Herra Garrett talar um aö
landar hans hafi á réttu aö
standa, en hann virðist gleyma
þvi aö Bonaparte er aö sverfa að
okkar góöa George konungi og við
getum ekki leyft kana-skipum aö
gera þaö sem þeim sýnist á sjón-
um hérna i kring!
Bryne kom snemma heim þetta
kvöld. Frú Tupper var farin heim
tn sin, stúlkurnar tvær voru
komnar til starfa og Sara var aö
koma hreinum rúmfatnaöi fyrir I
einum skápnum, eftir aö hún var
búin aö koma bömunum I ró. Þá
var drepiö á dyr hjá henni.
— Kom inn, sagöi hún og var
strax á veröi. _
— Ég þarf aö tala viö yður.
Rödd Brynes var svo ákveðin, aö
þaö heföi ekki þýtt aö koma meö
mótbárur. Þegar hún sneri sér
viö, stób hann þarpa fynr framan
hana, gleiöfættur meö hendur á
mjöö'mum og löfin á jakkanum
sveifluöust til. Hann haföi þá
fleygt röndóttum kassa á rúmiö.
— Þaö var naumast aö þaö blés
um hádegiö, sagöi hann. Allir,
sem I stofunni voru, voru vissir
um, aö ég heföi komiö meö nýja
ástkonu heim-frá Nýja Englandi
og aö viö hefðum lent i einhverj-
um erjum!
Hún reigöi sig. — Þér hafið lik-
lega getaðútskýrt þaö fyrir þeim.
Nú kom háösglampi i augu
hans. — Ég er ekki vanur að gefa
skýringar. en i þessu sérstaka til-
viki geröi ég það samt, til að
verja heiður yöar.
— Og trúðu þeir yður? spurði
hún hikandi. Hann hafði svarað
henni hæversklega, en hún trúði
honum samt ekki vel.
Anægjusvipur breiddist yfir
andlit hans. — Já, þeir trúðu mér,
sagöi hann, án þess að nokkur
svipbrigöi sæjust á andliti hans.
Svo gekk hann aö rúminu og tók
lokið af kassanum. Svo tók hann
upp hvitan kjól úr knipplingum og
silki, og knipplingarnir voru svo
fingeröir, aö þeir voru einna lik-
astir köngulóarvef.
. — Sjáiöþértil.égheldaöþessi
kjóll passi yður og ég óska aö þér
klæöist honum i kvöld. Ég tók
mér bessaleyfi og fékk lánaðan
annan skóinn af yður, til aö geta
keypt þessa skó. Og hann sýndi
henni hvita silkiskó. Þegar við er-
um búin aö boröa og tala saman
um þaö.sem máli skiptir okkar á
milli, óska ég eftir aö þér komiö
meb mér á dansleik hjá landstjór-
anum. Mér leiöist svo aö fara ein-
samall á svoleiöis samkundur.
Hún var alveg dolfallin yfir
þessari flik, haföi aldrei á ævinni
séö annað eins, en stoltiö hélt aft-
ur af henni, svo hún þaut ekki til,
aö snérta þennan dýrlega kjól og
bera hann viö sig fyrir framan
spegil. Svo var hún lfka svolitiö
móöguö yfir þvi hve öruggur hann
var um þaö, aö hún myndi fara
hiklaust meö honum, til aö fyrir-
byggja aö honum leiddist einver-
an.
— Ég get alls ekki tekiö á móti
svona verðmikilli gjöf, sagöi hún
meö virðuleik.
Hann stundi þungan og fornaöi
höndum. — Veriö nú ekki svona
smásmugulegar! Ég þarf ekki
endilega aö gefa yöur kjólinn, ef
þaö er svo voðalegt, en ég oska
þess, aö þér klæöist honum 1
kvöld.
Hún hikaöi. Þaö gat margt
skeö, áður en timi væri til þess
kominn aö fara i hófiö. Það gat
verið, aö hún væri þá farin úr
þessu húsi fyrir fullt og allt,
vegna þess aö hann gat komiö
meb þær kröfur, aö hún gæti ekki
sampykkt þær, eitthvaö sem
snerti Jenny og Robbie. Það gat
veriö, aö hann vildi koma .þéim I
fóstur einhvers staöar. En hún
varö aö vona þaö besta.
— Ég skal máta kjólinn, sagði
hún hljóölega.
Hann kinkaöi kolli, stakk hönd-
unum' I buxnavasana, sýnilega
óþolinmóöur, eins og hann heföi
eitthvaö meira að segja, en hætti
viö og gekk út úr herberginu. Þaö
var eins og hann hefði unnið orr-
ustu, þar sem hann átti alls ekki
von á sigri.
Kjóllinn passaði henni fullkom-
lega eins og hann heföi veriö
saumaður handa henni. Hún
reyndi að greiöa hárið, svo það
færi sem best við kjólinn.
Bryne hlaut að hafa beðið eftir
henni, þvi að þegar heyrðist i
henni I efsta þrepinu, opnabi hann
dyrnar á dagstofunni og kom
fram, til aö viröa hana fyrir sér,
þegar hún gekk niður stigann og
svo kom hann til móts viö hana
með tindrandi augum.
Sjálfur var hann mjög glæsileg-
ur, i gulum flauelsjakka meö
gullhnöppum, hálsliniö var meö
mörgum pifum og buxurnar dúfu-
gráar.
— Dásamleg! sagöi hann, þeg-
ar þau mættust. — Fullkominn
enskur rósahnappur. Ég veit ekki
hvernig þetta hryssingslega veð-
urlag fer með yöur.
Bryne rétti henni höndina og
hneigöi sig djúpt, en hún virti
hann fyrir sér meö tortryggm,
ekki viss um hvernig hún átti aö
taka þessu. Hann haföi látiö dúka
fyrir þau litiö borð I viðhafnar-
stofunni og umhverfið var mjög
notalegt. Kertaljósin lýstu upp
fölgrænt silkifóöriö á veggjunum
og I gegnum opinn gluggann,
ljómaði tungliö i hlýju maikvöld-
inu, eins og stór silfurknöttur.
Hann talaöi um viðskipti sin,
hvernig hann fékk vörurnar send-
ar á sleöum að vetrarlagi frá
austurströndinni, en vatnaleiöina
hina hluta ársins. Þess vegna átti
Elsta og reyndasta málningavöruverzlun landsins i
nýjum húsakynnum aö Grensásvegi 11 — simi
83500. Erum einnig á gamla staönum Bankastræti 7
_ , simi 11496.
2. TBL. VIKAN 35