Vikan - 09.01.1975, Blaðsíða 29

Ijósi, og á náttboröinu viö hliöina
á rúminu var meöalaglas meö
mixtúru. Samt sá Sheila annaö
rúm og annaö barn neöan viö rúm
Jane og gegnum þaö.Þar lá Jane
lika, önnur Jane, og viö rúm
hennar stóöu foreldrar hennar
hjálparvana og horföu á hana
deyja. Þetta var þó ekki önnur
Jane, heldur Jane hennar, þvl aö
nútiminnvar eftir alltsaman ekki
eins og þau héldu hann vera.
Læknavísindin og lyfjafræöin
voru ekki á þvi hástigi, sem þau
álitu. Þau voru aöeins missýning,
uppgerö. Þau megnuöu ekki aö
hrinda burt myndinni, sem var
henni raunverulegur sársauki.
Gegn vilja hennar lokuöust
augu hennar viö og viö, andartak
i senn. En myndin hvarf henni
ekki, þótt augun lokuöust. Engu
var likara en hún væri gróin inn-
an á augnlokin. Fólkiö á mynd-
inni hreyföi sig, og óraunveruleg-
ur ljósgeislinn lék um andlit
barnsins i rúminu. Þegar höfuö
hennar seig niöur á bringu, hristi
hún af sér dofann, en jafnskjótt og
svefninn ásótti hana aftur, birtist
myndin henni.
Og svo var hún skyndilega
komin eitthvert annaö. Hún var
oröin barn aftur og hljóp upp hæö-
ina framan viö heimili sitt, þar
sem áöur hafði veriö bóndabýli,
en nú var verið að reisa þar ný
ibúöarhús. Af þvi vissi hún, aö
hún var niu ára. Hún sá tlgul-
steinshrúgurnar og sandinn, þar
sem hún og bróöir hennar voru
vön aö leika sér. Hún sá einnig
hálfbyggöa, gulrauöa tigulsteins-
veggina.
Uppi á hæöinni kom hún inn i
kirkjugarö. Hún vissi ekki, aö
hann var þarna. Hann hlaut aö
vera nýr líka. Hvitir bautastein-
arnir voru afar nýlegir aö sjá og
einnig blómin á gröfunum. Hér
var líka veriö aö reisa hús, en hún
vissi, aö þau voru ætluð þeim
dauöu. Hún gekk milli leiöanna og
las grafskriftirnar. Nú vissi hún,
aö þetta var draumur, og draum-
urinn var aö hverfast I martröö,
en hún gat ekki gert neitt til aö
hamla gegn þvi. Hún nálgaöist
óöum sérkennilegt leiöi og gat
ekki numiö staðar. Hún leit á
grafskriftina og las nafn Jane.
Hún æpti upp yfir sig, en rank-
aöi viö sér i þögn. Hjartaö baröist
i brjósti hennar. Ljósiö skar hana
I augun. t svefninum haföi hún
hallaö sér aö rúmstólpanum.
Augnlok Jane bæröust, hún opn-
aöi augun. Hún horföi rannsak-
andi á móöur slna eins og hún
þekkti hana ekki strax. „Hvaö er
klukkan?” spuröi hún og reyndi
aö rlsa upp.
Rödd hennar var eölilegri. Enni
hennar var heldur ekki eins heitt
og áöur. Hún var næstum eins og
heilbrigt barn, sem vaknar upp af
værum svefni.
Sheila leit á úriö sitt. „Almátt-
ugur... hún er rúmlega fjögur. Ég
hlýt aö... Þú áttir aö taka mixtúr-
una aftur fyrir klukkutima. Þú
skalt taka hana núna”.
Hún flýtti sér aö mæla I skeiö-
ina. Jane horföi á hana, opnaöi
munninn hlýöin og kyngdi lyfinu,
án þess henni veittist það sérlega
erfitt.
„Mamma?” sagöi hún andar-
taki slöar.
Já?”
„Má ég fá svolitla mjólk?”
„Já, auövitaö. Ég skal strax
sækja handa þér mjólkurglas. Ég
er svo fegin... Þér liður betur, er
þaö ekki?”
Jane kinkaöi kolli. Eftir stutta
þögn sagöi hún: „Kannski veröur
aö taka úr mér kirtlana....”
„Kannski. Viö spyrjum Smith
aö þvl, þegar hann kemur I fyrra-
máliö”. Morgundagurinn var allt
i einu dagur vona, ekki kviöa.
„Ég býst ekki viö, aö þeir verði
teknir fyrr en þú ert oröin góö”.
„Liklega ekki.... Mig dreymdi
svo einkennilega”.
„Þaö var út af hitanum. Þú
sagöir svomargt skritiö... tóma
vitleysu reyndar. Fólk gerir það
alltaf, þegar þaö er meö háan
hita”.
„Það hlýtur aö hafa verið gam-
an”, sagöi Jane. Hún var allt aö
þvi kát. „Sagði ég tóma vit-
leysu?”
„Einhverja vitleysu”. Þær
brostu svolitiö hvor viö annarri.
Sheila sagði: „Ég ætla aö sækja
mjólkina handa þér”.
„Allt i lagi. Mamma? Ég veit,
að þaö er framoröiö, en — geturöu
ekki lesiö svolitiö fyrir mig, meö-
an ég drekk hana? Bara agnar-
ögn, af þvi aö ég hef veriö veik?
Ég held ég geti ekki sofiö meira
strax”.
„Jú, þaö skal ég gera. En ekki
bara af þvi aö þú hefur veriö veik.
Þó ekki Trixie”.
Jane sýndi engin svipbrigöi og
svaraöi skorinort. „Nei, ekki
Trixie. Ég held mig langi til aö
heyra — Dáölausu konuna. Ef hún
er ekki of löng”.
„Ég held viö höfum þaö af. Ég
kem meö hana um leið og mjólk-
ina”.
„Þaö er gott”, sagöi Jane og
varö eftirvæntingarfull á svipinn.
Sheila gekk léttilega niöur stig-
ann, sem henni gast vel aö núna.
Hún hugsaði: Nútíminn sigraöi —
núna. Þegar allt kemur til alls,
verndaöi nútlminn okkur. Mis-
sýningin var raunveruleg núna.
Orlögin yfirunnin. Sögulokunum
breytt. Nokkrar skeiöar af mix-
túru skilja milli lifs og dauöa. Nú
eru bókin og draumurinn ósönn,
og viö sigrum.
Megrunarbyltingin: 1
Samtals 8,1 kg léttari
Þaö var ekki laust viö glimuskjálfta I mannskapnum, þegar viö
hittumst hjá Eðvaldi Hinrikssyni viku eftir veisluna góöu I óöali.
Viö á Vikunni vorum náttúrlega meö llfiö I lúkunum, aö þeir þre-
menningar heföu ekki staöiö sig og stolist f smurt brauö á kvöldin
eöa eitthvaö állka banvænt. En þeir sóru og sárt viö lögöu, aö þeir
heföu ekki syndgaö hiö minnsta, eöa aö minnsta kosti næstum ekki
neitt, eins og einn þeirra oröaöi þaö.
Jón B. Gunnlaugsson og Kristinn Hallsson mættu fyrstir og voru
drifnir upp á vigtina eins og skot. Eövald tilkynnti úrslitin jafnóö-
um.
— Jón B. Gunnlaugsson 112,2 kg. var 114.
Ekki var nú Jón alveg ánægöur meö þaö. — Þaö er svona, ég lá i
bælinu I 2—Sdaga og gat ekki hreyft mig, ég er viss um, aöþaö hefur
dregiö úr árangrinum.
Kristinn var næstur.
— Kristinn Hallsson 105,7 kg, var 108,2.
— Já, sko minn kall, þetta var gott hjá þér, sagöi Jón, og svlpur-
inn bar meö sér, aö hann ætiaöi aö slá Kristin út næstu vikuna.
Sföastur kom Albert. — Sælir strákar, hafiö þiö þaö ekki ffnt? Ég
er eins og 100 manns.
Og svo steig hann á vigtina hjá Eövaldi.
— Albert Guömundsson 104,4 kg., var 108,2.
Albert haföi sem sagt slegiö þá hina út, lést um tæplega 4 kfló
þessa viku, og var bersýnilega ánægöur meö árangurinn.
Allir létu þeir hiö besta af þessari megrunaraöferö, kváöust háma
I sig vftamfn og boröa cins og hestar.
— Þaö var finn steiktur fiskur hjá mér f gærkvöldi, sagöi Krist-
inn, og ég boröaöi aö minnsta kosti þrjú væn stykki.
Og svo sagöi hver sfnar sögur af mataræöinu, allir haröánægöir,
þar til Jóni fannst nóg komiö af matarskrafi og sagöi okkur eina
góöa af þeim Kristni, þegar þeir tróöu upp i Þórskaffi og sungu ann-
aö af tveimur lögum, sem Jón kunni I þá daga. Megrunarkúrinn
virtist ekki hafa spillt starfsþreki þeirra þremenninga, né lifsgleöl,
og viö heyrum aftur frá þeim eftir viku.
K.H.
2. TBL. VIKAN 29