Vikan - 09.01.1975, Blaðsíða 32

mikill, að margar nætur sofnar
hann ekki dúr, þrátt fyrir stóra
skammta af róandi lyfjum. „Þá
leggst þetta svo þungt á mig. Get-
ið þiö fmyndað ykkur, hvernig til-
finning það er að vera sér þess
meövitandi.að vera að missa vit-
iö? Þegar þessi tilfinning grfpur
mig, æpi ég. Og ef enginn hjálpaöi
mér, enginn gæfi mér róandi lyf,
væri ég búinn að vera eftir 36
stundir”.
1 april 1973 baö Wilckens móður
sfna aö gefa sér eitur. Hann
spurði hana, hvort það væri ekki
skylda hennar aö fria sig frá kvöl-
unum og hugarstrfðinu. Elfriede
Wilckens kunni ekkert svar við
bón sonar sins. En bóninni gleym-
ir hún ekki. ,,Ég talaði um þetta
við systkini hans og ákvað, að
bæði hann mig þessa aftur, yrði
ég við bóninni. Hann yrði að fá
eitthvaö, sem hrifi strax. Og ég
lika”.
Wilckens hefur ekki fært þetta I
tal við móður sina aftur, þvi að
hann vill ekki leggja það á hana.
En hann ræðir löngum um mögu-
leikana á að deyða sig við Man-
fred bróöur sinn, sem er nokkrum
árum eldri en Bernd. Einu sinni
lagði hann til, að einhver i fjöl-
skyldunni eitraði kex handa sér,
helst með biásýru, setti það síöan
aftur I umbúöirnar og færði sér
það á sjúkrahúsiö. Þannig væri
fjölskyldan laus allrar ábyrgðar á
yfirborðinu.
Eitt sinn þóttist Wilckens hafa
fengiö enn betri hugmynd. Hann
ætlaöi að láta frysta sig, uns
læknavisindin heföu náð þeim ár-
angri að geta læknað meiðsli eins
og hann hafði orðiö fyrir. En þetta
ráð brást einnig. Enginn fæst til
þess aö frysta mann, fyrr en hann
er dáinn.
í ársbyrjun 1974 kom sjúklingur
í hitt rúmið á sjúkrastofunni, sem
Wilckens liggur á. Það var liðlega
fertugur maöur, sem haföi lam-
ast upp- að mitti. Samveran var
þeim báðum léttir, einkum þó
Wilckens, sem naut mikillar að-
stoðar stofufélaga sfns. Þeir létu
færa rúmin sin saman og nú gat
Wilckens reykt, hvenær sem hann
langaði. Stofufélagi hans kveikti i
sigarettunni fyrir hann, stakk
henni milli vara hans og tók hana
aftur, þegar glóðin var komin i-
skyggilega nærri vörunum. Löng-
um stundum töluðu þeir saman
um dauðann. Stofufélagi Wilck-
ens vildi helst deyja, þvi að hann
þjáöist stöðugt af kvölum.
Þeir ákváðu að deyja saman og
gerðu misheppnaða tilraun til aö
sprauta lofti i æðar sér. Seinna
hengdi stofufélagi hans sig i snúr-
unni á leslampanum. Það voru
einnig samantekin ráð þeirra, en
hann hafði ekki afl til þess að
hjálpa Wilckens I dauðann meö
þeim hætti.
Eftir sjálfsmorð þessa stofufé-
laga, hefur Wilckens fengið fjöld-
ann allan af heimsóknum lam-
aöra sjúklinga, sem eru i hjóla-
stólum. Og umræðuefniö er ætið
hið sama: Dauðinn. Wilckens
segir svo frá: „Flestir þeirra
vilja fá að vita, hvernig hægt er
að búa til nothæfa snöru úr
lampasnúru.... Oft tölum við um,
hve dásamlegt það væri, ef ein-
hver gengi um sjúkrahúsið á nótt-
unni og gæfi þeim, sem vildu,
dauðasprautu”.
Hann getur ekkert hreyft nema
höfuðið. Hann og stofufélagi hans
reyndu að sjá fyrir sér, en mis-
tókst. Nokkru seinna tókst þess-
um stofufélaga hans og vini að
fremja sjálfsmorð — fyrir augun-
um á Bernd.
Maöur i hjólastól bauöst til þess
að verða Wilckens úti um slika
sprautu — fyrir 30.000 mörk (þvi
sem næst 1350 þúsund krónur).
Wilckens hafnaöi boðinu.
Sé reynt að vekja einhverja
lifslöngun hjá Wilckens, bregst
hann reiður við. Hann kveöst hafa
lifaö I 22 ár — þangað til hann
slasaðist. Hann hafði unun af
starfi sinu — það getur hann
aldrei stundaö framar. Konur
verða honum ekki lengur til yndis
— vekja aðeins angur. „Til er
fólk, sem getur lifaö við þetta, en
ekki ég. Ég get það ekki!”
Læknarnir i VasterSs, Bayre-
uth og Coppenbríigge hafa haldið
lifinu I Bernd Wilckens i tvö og
hálft ár, en þeim hefur ekki tekist
að vekja lifslöngun hjá honum.
„Ég vil fá aö deyja. Það, sem ég
geng i gegnum hér á einni viku,
sársaukinn og hugarstriðiö, er
jafnmikjð og venjulegt fólk þarf
að striða við alla ævina. Ég vil
ekki lifa lengur”.
Hver ber ábyrgðina á þvi, að
hann er þvingaður til aö lifa viö
örkuml?
Fleyg eru orð tékkneska rithöf-
undarins Franz Kafka, þegar
hann var orðinn berklaveikur og
mjög þjáöur af veikinni: „Lækn-
ir, deyöiö þér mig, ella þér myrö-
ið mig”.
' '„V,o,
„ P1& O & 0
* 9 * 'tgPcpAo*
> *

32 VIKAN 2. TBL.