Vikan - 09.01.1975, Blaðsíða 23
Tom og segöi viö hann: „big hef
ég aldrei elskaö”. Þegar hún meö
þeim oröum hefði slegið striki
yfir heil fjögur ár, áttu þau aö
geta snúiö sér aö framkvæmda-
atriöum málsins. Eitt þeirra var
aö eftir að hún væri laus, skyldu
þau halda til Louisville og halda
brúökaup sitt á heimili hennar,
likt og verða átti fyrir fimm ár-
um.
— En hún skilur ekkert, sagöi
hann. — Hún var vön að geta skil-
iö. Viö gátum setið klukkustund-
um saman.....
Hann þagnaði og tók að ganga
fram og aftur á garöstig, þar sem
ægöi saman ávaxtahýöi og föln-
uðum blómum.
— Ég mundi ekki fara fram á
of mikið af henni, áræddi ég að
segja. — Fortiðina eignastu ekki
aftur.
— Eignast ég ekki fortiöina aft-
ur? hrópaöi hann vantrúaður. —
Auðvitað er það hægt!
Hann litaðist um, æðislegur á
svip, likt og hann ætti von á aö
íortiöin væri aö læðast um i
skugganum af húsi hans, rétt ut-
an seilingar.
— Eg ætla að koma öllu i það
horl, sem það áður var í, sagöi
hann og kinkaði einbeittur kolli.
— Það skal hún fá að sjá.
Hann lét gamminn geisa um
fortiðina og mér heyrðist helzt að
hann langaði til að koma ein-
hverju i samt horf, kannske ein-
hverri hugmynd um sig sjálfan,
eins og hann var, áður en hann
varö ástfanginn af Daisy. Lff
hans hafði verið tóm ringulreiö og
óvissa upp frá þeim dögum. En ef
hann gæti nú snúið aftur og náö til
sama upphafs og hafið ferðina á
ný, hægt og athugandi, þá skyldi
hann komast að raun um hvað af-
laga fór....
....Haustkvöld eitt fyrir fimm
árum höföu þau gengið niður götu
eina.Tre'n voru að fella laufið.Þau
komu á stað, þar sem engin tré
voru og gangstéttirnar hvitar i
tunglsljósinu. Þau námu staðar
og sneru sér hvort að öðru. Kvöld-
ið var svalt og þrungið þeim dul-
arfulla spenningi, sem fylgir vori
og hausti. Skima frá gluggum
húsanna barst út í myrkrið og
uppi á himninum sindruöu stjörn-
urnar. Út undan sér sá Gatsby
hvar steinarnir i gangstéttinni
mynduðu stiga, sem lágu upp að
einhverjum leyndum stað ofar_
trjánum, — hann gat gengið upp'
stigann, ef hann væri reiðubúinn
að ganga einn sins liðs, og þegar
hann kæmi á hinn leynda staö,
vissi hann,að honum mundi veit-
ast aö bergja af brjósti jarðar,
teygja sjálfan lifdrykk undranna.
Hjarta hans sló æ hraðar og
hann fann hvitt andlit Daisy nálg-
ast sitt eigið. Hann vissi að um
leiö og hann kyssti hana og gæfi
leynda drauma sina að eillfu á
vald hverfuileika anda hennar,
mundi sál hans ekki lengur verða
létt sem guösins. Þess vegna beið
hann, hlustaöi andartaki lengur á
óm af ósynilegri tónkvisl, sem
hlaut að hafa verið slegiö i st jörnu
þarna uppi á himninum. Svo
kyssti hann hana, og við snert-
ingu vara hans varð hún blómið,
sem breiddi mót honum fegurð
sina og gerði drauma hans að
veruleika.
Að baki alls, sem hann talaði
um, jafnvel að baki hinnar ótta-
legu viðkvæmnistölu hans, þótti
mér ég verða var við eitthvað,
sem mér var sjálfum ekki ókunn-
ugt, — það var likt og að heyra
kunnuglegan taktslátt, sem
maöur þó fær ekki fylgzt með, eða
part af gleymduorði. Eitt and-
artak fann ég mig ætla að segja
eitthvað og varirnar bærðust likt
og hjá mállausum manni, — það
var eins og þær vildu leitast við að
koma einhverju meiru út úr mér
en lofti. En það kom ekkert hljóð
og þetta,sem ég var næstum bú-
inn að muna, var týnt um allan
aldur.
VII.KAFLI.
bað var einmitt þegar forvitni
manna um Gatsby var sem mest,
að svo vildi til eitt laugardags-
kvöld að ljós voru ekki kveikt i
húsi hans, — ævintýraferli hans
var lokið og það á jafn dularfullan
hátt og hann hafði hafizt. Ég geröi
mér þetta ljóst smám saman,
þegar ég sá bifreiðar aka heim að
húsinu, eins og i von um eitt-
hvað og aka snúðuglega á brauf,
eftir andartaks bið. Mér datt i hug
að hann kynni að vera veikur og
fór yfir til að vita vissu mina. Eg
hitti þar fyrir nýjan þjón, ill-
úðlegan álitum, sem leit tor-
trygginn á mig úr gættinni.
— Er herra Gatsby veikur?
— Nei. Hann þagnaði við og
bætti við „herra minn'’, hægt og
önuglega.
— Ég hafði ekki séð hann svo
lengi og hélt að kannske væri eitt-
hvað að. Segið honum að herra
Carraway hafi komið.
— Hver? spurði þjónninn
hranalega.
— Carraway.
— Carraway.Alltilagi. Ég skal
segja honum það.
Hann skellti aftur hurðinni.
Sú finnska hafði tilkynnt mér,að
Gatsby hefði sagt upp öllum þjón-
um sinum fyrir viku og ráðið sex
aðra i staðinn, menn,sem aldrei
fóru til að verzla i, þorpinu aö
Vestra-Eggi I þvi skyni að láta
múta sér af búðarþjónunum, en
pöntuðu birgðirnar þess I stað
með simtali. Sendill kaupmanns-
ins hafði skýrt frá að eldhúsið liti
út eins og svlnastia og að það væri
almenn skoðun manna I þorpinu,
að nýja starfsfólkið væri alls ekki
þjónar.
Daginn eftír hringdi Gatsby til
min.
— Ætlarðu að fara að flytja?
spurði ég.
— Nei, laxi.
— Mér er sagt að þú hafir rekið
alla þjónana.
— Ég vildi fá fólk, sem ekki
bæri úr kviksögur. Daisy kemur
nefnilega nokkuöoft, — á kvöldin.
Þannig hafði þá öll spilaborgin
hrunið saman, af þvi einu að
Daisy gazt ekki að henni.
—Þetta er fólk, sem Wolf-
shiem langaði að gera eitthvað
fyrir. Þau eru öll bræður og syst-
ur, — áöur ráku þau litið hótel.
Ég skil.
Framhald I næsta blaði
2. TBL. VIKAN 23