Vikan - 10.07.1975, Blaðsíða 17

— Nei, éggekk bara til móts viö
þig-
— Viö verBum þá bæBi aB ganga
heim! Þetta var nil I meira lagi
kjánalegt.
Venjulega leyfi ég honum ekki
aB yrBa þannig á mig, en ég var
eiginlega alveg stjörf.
— ÞaB er enginn, sem meinar
þér aB fara á hjólinu, ef þó vilt
þaö endilega, sagöi ég, svolitiö
kuldalega.
— Ég átti ekki viö þaö, sagöi
hann. — Mér er alveg sama hvort
ég geng eöa hjóla.
ViB gengum þegjandi heim aö
hósinu, og ég hugsaöi meö mér,
aö þaB yröu ekki mörg ár, sem viö
yrBum saman, hann myndi mjög
fljótlega vaxa frá mér og lifa sínu
eigin lifi.
— Var gaman? spuröi ég og
sveigBi grein til hliöar. 'Hann
svaraBi mér, og viö röbbuöum
saman þaö sem eftir var leiöar-
innar.
ÞaB var ekkert athugavert viB
htlsiö. Mér fannst þá eins og mig
hefBi dreymt þetta allt, eöa þá
lesiB um þaö einhvers staöar.
David leit nú á háriö á mér meö
sýnilegri vandlætingu og sagöist
vona, aö ég ætlaöi ekki aö taka
upp svona greiöslu, sem aöeins
hentaöi smástelpum. Hann haföi
á réttu aö standa, en mér mis-
likaöi raddhreimurinn, og þegar
ég fór I rúmiö, þá hugsaöi ég til
oröa föður mins um ekkjur og
einkasyni, þaö væri ekki undar-
legt, þótt þær yrðu stundum
örþreyttar.
Ég átti von á þvi aö veröa and-
vaka, en ég sofnaöi strax og ég
lagðist út af og svaf vært til
klukkan átta næsta morgun.
Þaö var glaöa sólskin og rósa-
ilmurinn angaöi inn um gluggann
minn. Ég fór i slopp og flýtti mér
aö opna útidyrnar, setti kaffivél-
ina í gang og fór svo upp til aö
klæöa mig.
Ég sá, aö á snyrtiboröinu minu
lá rauð rós, svo nýskorin, aö
daggardroparnirglitruöu ennþá á
blööunum.
Ég hugsaöi: — En llkt þessum
strákum. Þeir vilja heldur deyja
en biöjast afsökunar og geta svo
veriö svona hugulsamir. Ég festi
rósina i barminn á kjólnum min-
um.
Þegar David var aö ljúka viö
aöra pylsuna, sagöi ég:
— Þakka þér fyrir rósina. Hún
er dásamleg.
— Hvaöa rós?
— Þessa,sagöi ég og benti á rós-
ina.
—'Ég hef ekki einu sinni snert
hana. Þú sérö, aö ennþá er blautt
á, en skórnir minir eru ekki votir.