Vikan - 10.07.1975, Blaðsíða 18

— Já, þaö er rétt sagöi ég, — ég
sé þaö núna.
— Ég veit ekkert um neina rós.
Viö horföum hvort á annað, og
égsá ekki votta fyrir stríönissvip.
— Ó, David, vertu nú ekki aö
látast. Hver annar en þú heföi
getaö látiö rósina á snyrtiboröiö
mitt.
Hann virti fyrir sér rósina. —
Ég er ennþá á inniskónum, og þú
getur séö, aö þeir eru ekki votir,
ef þú trúir mér ekki.
Ég trúöi honum og sagöi, frekar
viö sjálfa mig: — Hver getur þaö
veriö?
Hann sagöi: — Þú hlýtur aö
hafa gert það sjálf, ósjálfrátt.
Þaö er eins og með búöaþjófa,
þeir eru aö gefa sjálfum sér gjaf-
ir. Konum þykir gaman aö fá
gjafir, sérstaklega blómagjafir.
Þú átt ekki annan að en mig, og
ég hefi ekkert hugsaö út i það. Þú
hefur bara gert þetta ósjálfrátt.
Ég sagði lágt: — Þá hef ég
gengiö i svefni. Ég tók af mér rós-
ina og lagöi hana á boröið. Þar lá
hún, yndisfögur, hræðileg, —
spurningamerki. Ég veit, að ég
mun alltaf hafa andstyggð á
rauöum rósum eftir þetta. Þaö
munaöi minnstu, aö ég lyppaöist
niöur, en svo hugsaði ég, aö ég
mætti ekki láta þetta koma upp á
milli okkar og að ég varð að
greina á milli einhvers, sem gat
verið hugarfóstur, og sonar mins,
sem var alveg saklaus.
Ég saup hressilega á kaffi-
bollanum og sagði: — Hvað ætiar
þú aö gera i dag?
Sjálf vissi ég, að ekkert beið
min, nema þessi daglegu störf, en
ég gat varla hugsaö raunhæft,
mér fannst eitthvað dularfullt viö
þetta hús, og ég losnaöi ekki viö
þá tilfinningu. Ég gat ekki gleymt
snertingunni viö hár mitt og
þessu atviki með rósina. Ég
reyndi aö gleyma mér viö að tala
viö David um hversdagslega
hluti.
Dagsskipan Davids var eitt-
hvaö óljós, en samt höfðu þeir
Paul minnst á aö fara i bió og fá
sér eitthvaö aö boröa á kinversku
veitingahúsi, sem nýlega hafbi
veriö opnað i Whepford. Ég sá þvi
fram á þaö, aö ég yröi aö vera ein
i húsinu drjúgan tima, eftir aö
smiöimirhættu störfum. Ég geröi
þvi ráðstafanir, setti stól og nóg
af teppum út í garöinn til að geta
beöiö þar, þangaö til David kæmi
heim. Ég boröaöi snemma, og
þaö var mikil freisting aö fara
strax út, en ég reyndi að standast
þá freistingu og taldi sjálfri mér
trú um, aö það, sem haföi hent
mig daginn áöur, heföi veriö
hrein ímyndun. Þetta var ein-
faíciega ótti viö þaö óþekkta.
Óvænt fyrirbæri þurftu ekki endi-
lega aö vera ógnvekjandi. Og að
flýja húsiö meðan bjart var,
fannst mér jaðra viö uppgjöf.....
Ég fór þyi inn í dagstofuna og tók
til viö aö stoppa i göt á peysu, sem
David átti. Ég stoppaði
I um þaö bil tiu minútur, en þá
kom yfir mig þessi tilfinning, aö
einhver væri að gefa mér gætur.
Ég losnaöi ekki viö þaö, hvernig
sem ég reyndi ab sannfæra sjálfa
mig um þaö, hve heimskulegt
þetta væri. Þetta var samt ekki
mjög óþægilegt, hvaö sem það
var, þá bjó einhver vinsemd und-
ir. Þetta var einna likast þvi, að
hundur biöi eftir þvi að vera tek-
inn á kvöldgöngu. Ég beit á vör-
inaogreyndiaðfullvissa mig um,
aö ég heföi ekkert að óttast.
Ég var búin að stoppa i fyrsta
gatiö og rétti út höndina, til aö
taka skærin. Ég var komin hálfa
leið, þegar tekiö var um úlnliöinn
á mér. Ég gat ekki hreyft hönd-
ina. Og þarna sat ég, meö höndina
útrétta, hálfa leið að skærunum,
rétt eins og einhver hefði sagt
mér, aö nú væri nóg komið, aö ég
skyldi beina athyglinni að öðru.
Þá kom mér i hug, að kannski
gæti þetta verið Tom. Gat það
veriö, aö hann væri að gera vart
viö sig.
Einu sinni, þegar Tom var ný
látinn og sorg min var næstum
óbærileg, ráðlagði ein vinkona
min mér aö leita til spiritista, en
ég sinnti þvi ekki enda hafði ég
ekkerthugsað um slika hluti. Mér
datt f hug, að einmitt nú, þegar
mér átti að geta liðið vel, væri
timi til þess að athuga það nánar.
....Þegar ég fór svo að hugsa
nánar um það, sem fyrir mig
haföi boriö, þá voru þessar
snertingar likastar bliðuhótum.
Það gat verið, að einhvers væri
ætlast til af mér. Það gat verið, að
einhver straumhvörf væru á
næsta leiti. Ég hugsaði til Toms
og hvislaði nafnið hans bliðlega,
en á sama augnabliki losnaði
takiö um hönd mina, mér fannst
eins og henni væri ýtt hranalega
til hliöar. Ég hafði aldrei á ævinni
orðið fyrir slikum hryssingsskap.
Nú var ég orðin alvarlega ótta-
slegin, stóð upp og staulaðist út I
garðinn, en ég settist ekki i stól-
inn, heldur flýtti ég mér út að
hliðinu og var næstum þvi komin
alla leiö, þegar David kom akandi
á hjólinu sinu, með pakka undir
annarri hendinni.
Ég var eiginlega sem stein-
runnin, kom ekki upp nokkru orði.
Sem betur fór, heimfæröi hann
þetta upp á það, að ég væri undr-
andi yfir þvi að sjá hann svona
snemma. Hann flýtti sér að
segja, að það hefði ekkert komið
fyrir, annað en það, aö þeir Paul
höfðu báðir séð myndina áður,
svo þeir frestuðu bióferðinni.
Hann haföi lika hugsað, aö ég ætti
ekki mikið til matar, svo hann
heföi keypt tvo skammta af djúp-
steiktum fiski og frönskum kar-
töflum...
Mértókstloksins aðstynja upp.
— Það var stórkostleg hugmynd!
Hann kom hjólinu sinu fyrir i
skúrgarmi, sem notaöur var fyrir
verkfæri, svo fórum við bæði inn.
Ég hitaði matinn upp, og svo sett-
umst viö til borös. Þetta heföi
getaöorðiö notaleg máltið, ef ég
hefði geta yfirunnið óttann.-
Ég hugsaði um þetta vandamál
mitt, það hlaut aö vera eitthvað
einkennilegt við þetta hús. 1
fyrstu datt mér i hug að fara
strax i burtu. Fara i burtu? Eyöi-
leggja sumarleyfið hjá David?
Svikja ungfrú Gould? Afsala mér
þessum hlunnindum? Eöa vera
kyrr? Vera kyrr og óttaslegin?
Ég reyndi aö húgsa skynsam-
lega um þennan ótta. Tilhugsunin
ein kom blóði minu á hreyfingu.
Þaö gat ekki haft neinar alvarleg-
ar afleiðingar fyrir mig, ég
haföi sterkt hjarta og var aö öllu
leyti hraust.
Og við hvað.var ég hrædd? Viö
þeirri spurningu hafði ég ekkert
svar. Ég haföi ekki ennþá orðiö
fyrir neinni árás.
Ég reyndi lika aö fuilvissa
sjálfa mig um, aö allur ótti væri
ástæðulaus, þar sem við
mæöginin sátum svo notalega yfir
matnum. En ég ætlaði samt aö
gæta þess áö vera aldrei ein I hús-
inu.
Þetta var á miðvikudegi, og
alla vikuna kom ekkert dularfullt
fyrir, svo að ég hugsaði með mér,
aö ekkert væri dularfullt, ef
maöur horfðist skynsamlega i
augu við hlutina. Það varð ekkert
vandamál fyrir mig að vera ekki
einsömul; kvöldið sem David og
Paul fóru I bió, hittist svo á, að
tveir mannanna þurftu að vinna
fram eftir kvöldi. Einn daginn var
Paul hjá okkur allan daginn,
þangað til foreldrar hans sóttu
hann klukkan tiu. Þau buðu okkur
svo að borða. Hina dagana var
David kominn heim, áður en
verkamennirnir fóru. Svo sagði
églika við sjálfa mig, að þóttein-
hver draugagangur væri, þá var
það ekki alla daga, slikt kom
venjulega fyrir aðeins við og við.
En hvað sem það var, sem
ónáðaði mig, þá datt mér i hug, að
ef til vill væri þetta andi einhvers
löngu liðins Gould, sem væri ekk-
ert um þessar breytingar á hús-
inu og kenndi mér um allt saman.
Ég gat samt ekki látið vera að
hugsa um það.
A sunnudag var ausandi rign-
ing. Við David höfðum ákveðið að
fara i eitthvert ferðalag, en hætt-
um viö það. Hann dundaði við aö
huga að brotajárni sinu, og ég
notaði timann til að skrifa nokkur
bréf.
Um sjö'leytið ætlaði ég fram i
eldhús til að búa til salat handa
okkur I kvöldverðinn. Eldhúsið
var tengt anddyrinu með gangi,
þar sem ýmislegt var geymt i
skápum, en þar var dimmt, svo
ég rétti út höndina til að kveikja.
En ég var ekki búin að snerta
rofann, þegar ég var bókstaflega
gripin hranalega. Það eru engin
önnur orð yfir það. Mér var hrein-
lega lyft upp. Ég var algerlega
hjálparvana, og mér fannst sem
allt loft væri kreist úr mér, svo
kröftuleg voru tilþrifin. Siðustu
krafta mina notaði ég til að reka
upp skerandi óp.
David kom á harðahlaupum.
En áður en hann kom, var kveikt
ljós, og ég hafði losnað úr þessum
heljargreipum, var hrint harka-
lega upp aö vegg. Ég skynjaði að-
eins náfölt andlit Davids og sá
óttann I augnaráði hans.
Ég varð að beita mig hröku til
aö segja honum, að ég heföi mis-
stigið mig og að það hefði veriö
mjög sárt sem snöggvast.
Honum létti sýnilega, en sagði
ásakandi: — Hvernig gastu búist
við, að vera að ganga um i kol-
svarta myrkri.
Hann reisti mig upp, furðu
sterklega, en mjög varlega og
sagðist kunna ráð við þessu. Þaö
'gæti veriö, að ég hefði brákaö
mig.
— Nei, alls ekki ég missteig mig
aðeins.
En hann vildi ekki heyra annað
en að athuga þetta nánar, og ég
komst ekki undan þvi að láta
hann setja kaldan bakstur við fót-
inn.
Þetta verður allt i lagi á morg-
un, sagði hann mannalega
Svo tók hann til við aö elda mat-
inn og búa til salat og gerði þaö
jafn fagmannlega og hann hafði
búið um fótinn, og meðan viö
borðuöum hélt hann heilan fyrir-
lestur um hjálp i viðlögum.
Viðbörgð min voru ekki eins og
þau hefðu átt að vera, syni min-
um fannst sennilega, að ég væri
að gera mikið úr smámunum. En
ég var hugsandi yfir þessu
ástandi og þvi, hvernig allt hafði
snúist við. Mér fannst eiginlega
ómögulegt að dvelja þarna
áfram, en vissi ekkert hvérnig ég
átti að útskýra þetta. Hvað gat ég
sagt við ungfrú Gould. Gat ég
fundið nokkra sennilega ástæðu,
án þess að ljóstra upp um heigul-
skap minn? Hvað var senni-
legast? Ö, hve ég óskaði þess
heitt, að ég hefði fótbrotnað i raun
og veru, jafnvel þótt beinin hefðu
staðið út úrholdinu, eins og David
haföi lýst með svo miklum fjálg-
leik, þegar hann var að hug-
hreysta mig og sagði, að ég væri
mjög heppin.
Ég svaf illa um nóttina, og ef ég
blundaði, dreymdi mig hræðilega
drauma. Einusinni dreymdi mig,
aö David kallaði hátt á mig. Hann
var nú fluttur i herbergi viö
hliðina á minu, þar sem verkinu
miöaði vel áfram og herbergin
voru sem óðast að komast i lag.
Ég kveikti ljós og skokkaði yfir
gólfið og inn til Davids.
Hann var steinsofandi, en hann
hafði fleygt af sér ábreiðunni. Ég
breiddi vel yfir hann, en þá hafði
ég á tilfinningunni, aö einhver
væri að veita mér athygli. Ég
flýtti mér i rúmið og hugsaði, að
ég gæti eiginlega ekki þolað þetta
öllu lengur...
En þegar sólin fór að skina og
iönaðarmennirnir komu, glaðleg-
ir að vanda, fékk ég aftur kjark
og hugsaði með mér, að ég gæti
alls ekki svikið ungfrú Gould.
Við morgunveröinn spuröi
David: — Komstu inn til min i
nótt, mamma?
Ég sagði: — Já, ég kom inn til
þin og sá, að þú hafðir fleygt af
þér ábreiöunni, svo ég breiddi
yfir þig. Glúgginn var lika gal-
opinn.
— Já*ég vissi óljóst af þessu og
var of syfjaður til að tala. En það
sem mér finnst svo skritiö, var aö
mér fannst einhver rifa ofan af
mér áöur,fannst það vera þú.
— Nei nei, ég breiddi yfir þig,
sagði ég, ánægö yfir að hafa raun-
verulegt haldreipi. Ég hafði veriö
svo upptekin af þessum ótta min-
um, að ég var eiginlega hætt aö
geta hugsaö rökrétt.
Ég vissi heldur varla, hvað ég
var að gera, þegar ég kallaði á
David aftur, ég æpti.
Vegna málningarlyktar vor-
um við si og æ að opna og loka
18 VIKAN 28. TBL.