Vikan

Tölublað

Vikan - 02.01.1976, Blaðsíða 18

Vikan - 02.01.1976, Blaðsíða 18
húsið, þ;i stóð ungfrú Cravlc þar. Arlene saup livdjur, þegar hún sagði þetta. Hendur stúlkunnar voru óstvrk ’ ar. Hún leit rannsakandi á dr. Willing, eins og til að vita hvort hann trvði henni. Eg segi yður það alveg satt. herra. hún hefði ekki getað kom- ist til eldhússins, gegnunt gang- inn. niður aðalstigann og í gegn- um horðstokma eða hvtihúrið l.kki á þeim tíma. seni það tók mig að far.t inn í eldhúsið frá hakdyrastiganum. Hún hefði ekki getað það, þótt hún 'ncfði hlaup- ið hratt. — Hvað var ungfrú Cravle að gera í eldhúsinu.-' spurði Hasil. Hún var með einhver blóm. sem hún hafði tínt í garðinum og mtlaði að setja í vasa. — V'oru þa:r þá báðar eins kkeildar? já. þter voru eins likar og tveir dropar af vatni. Með brún- an filthatt. í hlágrárri kápti. ég held það sé hægt að snúa hcnni við og nota hana háðum megin. Brúntim skóm, venjulegum reim- uðum skóm með hálfháum hæl. ()g svo var hún með gamla skinn- hanska. sem htin notaði alltaf í ga rðinum. V;ir hatturinn með börð? Ha ég ætlaði að segja já. herra. — Sástu framan í ungfrú Craylc í stiganum •J — Já. hcrra. fig horfði að sjálfsögðu ekki lengi á hana. enda stóð það ekki til. Haltbarðið skýldi líka augum hennar. h.n ég sá greinilega nefið, kinnarnar og munhinn. f.g gæti svarið að þctta var hún. — Talaðirðu við ungfrú C.rayle í eldhtisinu’' — Pegar ég var búin að ná mé-r eftir áfallið, sagði ég: — Al- máttugur, ungfrú, þér gerðuð mig hrædda! Lg hefði getað svarið, að ég sá yður í bakdvrastiganum. Hún brosti og sagði: — Pér hef- ur skjátlasl. Arlene. I.g er að koma inn úr garðinum, ég hef ekki farið upp á loft síðan í morgun. Jæja, herra, þér vitið hvcrnig þetta er. Pcgar eitthvað þess hátt- ar kemur fvrir mann, hugsar mað- ur: Fjand . . ég á við, maður hugsar, að þetta hafi verið mis- svning. |á, og svo hugsar maður ekki meira um það. En í þetta skipti. ja. þetta var bara bvrjun- in. Eftir vikutíma var farið að tala um tingfrú Cravlc, ég á við, að það var ekki talað um annað í skólanum. Frú l.ightfoot tók fram i fyrir henni: — Petta er nóg. Arlene. Pakka þér tyrir. \hltu svo biðja þivr ungfrú Vining og ungfrú Chase að koma strax hingað á skrifstoíuna til mínr1 — Goethe, sagði Basil Will- ing, iim leið og dvrnar lokuðust að baki hennar. — Gráa dragtin með gullbiindunum. Emilie Sa- gée. Ævintýri Tod Lapraik. Tví- farinn í cnskum þjóðsögum. Der Doppelganger í þcim þýsku. Og ka hjá fornegvptum. Pú sérð veru, eins og hún væri af holdi og blóði, sem hreyfir sig og lýt- ur þvngdarlögmálinu. Fötin og allt annað þekkir þú. Hún snýr að þér andlitinu, og þú sérð sjálf- an þig. Spegilmynd þína, en það er bara enginn spegill. Og þetta vckur með þér ólta, því að sagt er, að það boði dauða að niæta spegilmynd sinni eða tvífara . . . — Pað er aðeins ef maður mætir tvífara sínum augliti til auglitis, bætti frú Lightfoot við. — Sagnir af tviförum eru mjög merkilegar og áhugavekjandi. fig hef oft verið að hugleiða upp á síðkastiö. hvort um loftspeglun geti verið að ræða, eitthvað í andrúmsloftinu. En i þessu til- viki endurspeglast aðeins ein manneskja . . . Drepið var létt á dyrnar. Tvær stúlkur, sennilcga þrettán ára, komu inn og hneigöu sig fyrir Basil Willing. eri frú l.ightfoot kvnnti þær fvrir honum. Petta voru Barbara Vining og Diana Chase. Skólabúningurinn fór Barböru Ijómandi vel. Hún var sjálf svo vel litkuð, — með ljósan hör- undslit, ljósgullið hár og himin- blá augu. Hún var smámvnnt, og það var engu Itkara en að hún væri stbrosandi. En sams konar búningur svndi ennþá bctur, hve Diana var óásjáleg. Hún var svip- lítil, það voru aðeins hnetubrún augun, sem lýstu jafnvel svolítilli illgirni. Pær hlustuðu alvarlegar á það, sem frú Lightfoot hafði að segja og hvers hún óskaði. — Barbara, þú getur sagt dr. Willing, hvað skeði, og þú, Di- ana, getur leiðrétt, ef hún fer ekki rétt með. — Já, sjálfsagt, frú Lightfoot, sagði stúlkan. og roðinn t' kinn- um hennar varð dýpri. Pað var greinilegt, að hún naut þess að vera í brennidepli. — Við vorum báðar inni á skrifstofunni á fvrstu hæð. Ég var að skrifa Robert bróður mín- um, og Dian.t var að skrifa ömmtt sinni. Allar hinar stelpurnar voru úti á körfuboltavellinum og hér um bil allir kennararnir líka. En hún var fyrir utan miðgluggann — ég á við ungfrú Crayle. Pað var svona — franskur gluggi, eins konar dvr, sem voru opnar, og ég sá hana svo vel. Hún var með málarairönurnar sínar á grasflötinni og málaði mcð vatns- litum. Hún var í bláum jakka og berhöfðuð. Pað var gaman að horfa á hana hún var svo fljót að teikna, fljót að gcra mvnd . . . — Pú glevmir hægindastóln- um, sagði Diana. — Hægindastólnum? Ö. — Barbara sneri sér að Basil aftur. — Pað var hægindastóll þar. með bláu hlífðaráklæði. Við kölluðum hann stólinn hennar ungfrú Cravle, vegna þess að hún sat jafnan í honum. É.g beið eigin- lega eftir því, að hún kæmi inn, vegna jress að hún var hætt að mála og þá — þá sá ég það. Bar- bara var orðin lágróma, og það var eins og hún vrði allt í einu feimin. Diana tók nú til við frásögn- ina: — Ég leit ttpp frá bréfinu og sá þá, að ungfrú Cravle hafði komið inn og var sest í stólinn. Hún tók ekkert eftir mér, og ég hélt áfram að skrifa. Ég leit upp aftur eftir stundarkorn . . Di- ana þagnaði og leit á Barböru. — Segðu það, Babs. Framhald i næsta blaöi G LE RBORGAR einangrunarglerið LÆKKAR HITUNARKOSTNAÐ ALLT AÐ 30%. KYNNIÐ YKKUR VERÐ OG GÆÐI. EIN FULLKOMNASTA GLERVERKSMIÐJA SINNAR TEGUNDAR Á NORÐURLÖNDUM. Dalshraun5 Hafnarfirói sími 53333 18 VIKAN 1. TBL.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.