Vikan - 02.01.1976, Blaðsíða 32

annað cn barn, barn, scin of þungar
byrðar höfðu vcrið lagðar á hcrðar.
Hcnni lctti við að scgja frá þessu,
jafnvcl þótt þessi ókunni maður virt-
ist ckki hafa mikla samúð mcð henni.
Þvcrt á móti. Er á leið frásögnina
sá Mariannc scr til hrellingar, að
þreytulegt andlit mannsins varð
svipbrigðalaust, cn auguri urðu sting-
andi og full grunscmdar. Hann
trúði hcnni greinilega ckki. Hún
rcyndi að undirstrika cnn frckar,
hvcrsu mjög hún vx-ri hjálpar þurfi,
cn þegar hún haíði lokið máli sínu,
sagði hertoginn stuttur í spuna.
,,Þetta er vissulcga einkennileg
saga! Svo þcr drápuð eiginmann yðar
í einvígi? Hvcr haldið að trúi því?"
,Ja, þcr, cnda er það sannleikur!
Hann móðgaði mig frcklega, og ég
Avaray yppti þreytulcga öxlum.
,,Þér verðið að koma með ein-
hverja haldbetri skýringu. Enginn
hciðvirður karlmaður myndi fást til
að berjast við konu. Auk þess hef
ég aldrci vitað til þess, að nokkur
kona væri svo fim í vopnaburði,
að hún gæti drepið mann á besta
aldri. Nema cf vera skyldi Jóhanna
af Ork, og þcr eruð vænti ég engin
Jóhanna af Örk?”
Marianne móðgaðist við þessi
hnýfilyrði og sagði bitur:
,,Háð yðar cr óviðeigandi herra
lávarður. Og ég sver það við guð
almáttugan, að ég hef ekki sagt
annað en sannleikann."
,,Sverjið ckki! Ég hef enga trú
á ciðstöfum. Þið konur notið þá
hvort cð cr eins og ykkur sýnist."
„Scgjum svo að ég Ijúgi, en hvað
haldið þér þá að hafi gerst?"
,,Það skal ég segja yður. Eigin-
maður yðar lagði allar eignir yðar
undir og rapaði. Ég veit vel, hvaða-
orðspor hefur farið af Cranmere
lávarði, og geri þess vegna ráð fyrir,
að þetta sé satt. En frekar en að
játa þetta fyrir yður, þá fór hann
til frænku sinnar. Allir vita, að
hann var elskhugi hennar. Þér
komuð þeim að óvörum, og I æðis-
kasti afbrýðiseminnar stunguð þér
mann yðar til bana og rotuðuð
rekkjunaut hans. En til þess að
vera viss um, að þau kæmust ekki
undan, kveiktuð þér I húsinu. Þér
voruð hvort eð er ekki eigandi
þess lengur—"
og þcim smánarlega samningi sem
Cranmere lávarður gerði við hann."
„Samningur, sem er ekki til nema
í yðar hugarheimi. Þér urðuð á
einhvern hátt að afsaka illvirki yðar."
, ,Hann getur borið vitni um, að ég
hef ckki sagt annað en sannleikann."
,,Ef svo er, þá getið þér með
góðri samvisku gefið yður fram við
yfirvöldin. Þér þurfið ckki annað en
senda eftir honum. Með hann sem
vitni getið þér sannað sakleysi yðar."
,,En ég veit ekki, hvar hann er að
finna," æpti Marianne örvæntingar-
full. Hann er skipstjóri, sjóræn-
ingi býst ég við, og höfin eru víð-
áttumikil.' ’
,,Ef ég hef skilið yður rétt, þá er
hann skipstjóri án skips. Annað
hvort vcrður hann að kaupa annað
skip eða láta smíða það handa sér.
Leitið hans því í hafnarborgum Eng-
lands, og þér munuð finna hann."
,,Ætlist þér til, að ég clti uppi
mann, sem ég hata, mann, sem
hefur rúið mig inn að skinni og var
fús til að svipta mig mannorði mínu?
Væntið þér þess, að ég leiti á náðir
hans og leiði hann sem vitni vegna
glæps, sem ég hef ekki framið?"
Nú tók við þrúgandi þögn. Mari-
annc sá vonir sínar renna út í
sandinn.
,,Þér ætlið þá ckki að taka mig
mcð?"
Avaray sló út rýrum örmum sínum
í hjálparleysi áður en hann svaraði.
,,Þér getið ekki vænst þess! Það er
rétt, að ég er að fara í þessa ferð
mér til heilsubótar, cn ég er cnn í
miklum mctum hjá hans hátign Loð-
víki konungi 18. Aðstaða konungsins
cr slík, að hann má ekki við neinu
hncyksli. Og samt biðjið þér mig,
vin hans, mig Antione de Béseiade
hertoga af Avaray að veita glæpa-
kvencli. sem er eftirlýst af ensku
lögrcglunni, vernd? Þetta er
brjálscmi! ’ ’
,.Foreldrar mínir létu lífið fyrir
konung smn, cn svo þegar ég dóttir
þcirra bið um aðstoð, þá er rnér
synjað. Konungurinn er minn kon-
ungur, ckki síður en yðar. Ég Mari-
annc d’Asselnat hcf fullan rétt á
að leita ásjár hans,” Það var stolt
í rödd hcnnar.
,,Við giftingu yðar gerðust þér
enskur þcgn. Konungur Frakklands
gctur ekkcrt gcrt fyrir yður. Þau
litlu völd, scm hann hefur, þarf
hann að miðla þcim, sem eru þess
vcrðugir!' ’
Mariannc varð undrandi á hörku
hcrtogans, og allt I einu fann hún
til ósegjanlegrar þreytu. Hún var
úrvinda eftir þessa viðureign við
mann, sem neitaði að skilja hana.
En þó gcrði hún cnn eina örvænt-
ingarfulla tilraun og sagði vonleysis-
lcga:
,,En þótt þér hjálpið mér, þarf
hann þá nokkuð að komast að þvl?
Ég fer ekki fram á að komast til Mad-
,,En þér gleymið Jason Beaufort
skoraði hann á hólm og drap hann."
32 VIKAN 1. TBL.