Vikan - 02.01.1976, Blaðsíða 23

stjaka við fólki og vckja það til
umliugsunar?” segir Stefán um
efni leiksins, og síðan kveðjum við
hann.
Okkar aðalerindi ætluðum við
að reka uppi í málarasal á þriðju
hæð hússins og höldum ,því áfram
stigagöngunni, og ef ekkert
skemmtilegt kemur fyrir okkur á
leiðinni, ætti það að takast I þess-
ari atrennu. Upp komumst við og
göngum inn í mikinn sal og bjart-
an, þar sem leiktjaldateikn'arar og
málarar hafa vinnuaðstöðu.
Við hittum þar að máli Sigur-
jón Jóhannsson leikmvndateiknara,
sem hcfur veg og vanda af um-
gjörð svningarinnar. Sigurjón er
einn af þremur fastráðnum leik-
myndateiknurum Þjóðleikhússins
og gerir nú þar sína 9. Icikmvnd,
cn áður hafði hann gcrt leikmvnd-
ir fyrir Iðnó og Leákfélagið Grtmu.
Þegar við förum að spjalla við
Jón Benediktsson myndhöggvari
sker út i einangrunarpiast kín-
verska tréö.
Þrír guðir eru því gerðir út af
örkinni í leit að síðustu réttlátu
manneskjunni á jörðunni, og ef
þeim tekst að finna hana í þessum
heimi breyskleikans hafa mennirnir
ekkcrt til síns máls. Þetta fjallar
því um, hversu erfitt það er að
vera góður I þessum vonda heimi.
Kirsuberjatréö
risiö á senunni í ai/ri
sinni dýrð.
að það fari ekki saman að vera
sjálfum sér góður og öðrum um
leið, í þeirri veröld, sem Brecht
lýsir, og t lok leikritsins varpar
Brecht fram spurningu lil áhorf-
enda, spurningu, sem höfðar til
samvisku hvers og eins, því er það
ekki hlutverk leikritaskálda að
1. TBL. VIKAN 23