Vikan - 02.01.1976, Síða 28

MARIANl
Þctta var grátur barns, cr rataði
ckki heim til sín, cn nú var cnginn
til svars. Hvcrs vegna hafði rólegt
og vcrndað líf hcnnar allt t cinu
brcvst í óbætanlegar hörmungar?
Mariannc fann til allrar þcirra ótrú-
lcgu ógnar, sern getur stcðjað að far-
þcga um borð í skipi. Allt t cinu
cr hann sviptur öryggi og þægindum
káctu sinnar, en í þess stað mætir
honum ískaldur stormur. Hann cr
hrifsaður úr heitu rúmi sínu og veit
ckki fyrr til en hann er staddur í
ólgandi sjó og ekkcrt til þess að
halda scr í ncma siglutrcð.
En hún hefði allt eins gctað reynt
að verma kalda marmarahvclfinguna
í faðmi sér. Hrollköld þögnin
umlck hana. Samt fylgdi því
kvcljandi sársauki, cr hún rcyndi að
hafa sig á brott. Um lcið og hún
færi mvndi hún skiljast við bcrnsku
sína og alla þá hamingju, sem henni
fannst hún hafa upplifað.
Hn tíminn var naumur. I áttina
frá búsinu hcyrði hún þegar hróp og
köll. Þcir voru sjálfsagt að lcita
hcnnar. Ert alit í einu sá hún reykjar-
mökk og cldtungur teygja sig upp
yfir trjátoppana. Marianne gekk
nokkur skrcf burtu frá grafhýsinu.
..Eldurl” muldraði hún. „Eldur
kominn að Selton-”
Hvað gat hafa valdið honum?
Er hún sá hættuna steðja að þessu
gamla húsi, var fyrsta hugsun hennar
að hlaupa til baka, en harðncskju-
lcg ánægjutilfinni'ng hclt aftur af
hcnni. Bctra var að sjá þctta
gamfib-ágæta hús brcnna en að vita
af því í höndum ameríkanans! Já,
það færi bcst á því! Þá yrði svo
sannarlega ckkcrt cftir af minningum
hcnnar, ekkert ncma þetta óafmáan-
lcga ör, cr hún bar I hjarta sínu og
svo hvítur rnarmari grafhýsisins.
Hún þurrkaði rciðilega tárin, er
runnu niður kinnar hennar og fór
þangað, scm hún hafði skilið eftir
hcstinn sinn og steig þreytulega á
bak. Hcnni varð allt í cinu hugsað
til flóttans úr dyngjunni. Hún
mundi aðcins óljóst, hvernig hún
hafði komist út ur hcrbcrginu, cn
þó fannst hcnni hún hafa heyrt cin-
hvcrn daufan dynk rctt cins og
citthvcrt húsgagn hcfði oltið um koll.
Kcrtastjakinn á borðinu! Hafði hún
rckist utan í hann? Var það hún.
scm hafði óafvitandi valdið þcssum
cldsvoða? Hún sá fyrir scr tvo llkama
liggjandi á gólfinu, cn svo bægði
hún reiðilega frá scr þeirri hugsun.
Francis var dauður. Og hvað viðvék
Ivy, þá ól hún cnga aðra tilfinningu
í brjósti scr til hennar cn hatur.
Hún rcis upp í ístöðunum og lcit
scm snöggvast um öxl sér. Yfir
trjátoppana gnæfðu þök Scltons, og
þau stóðu í björtu báli og minntu
á blóðský á himni, þegar eldar af
degi. Ógreinilegar raddir bárust til
hcnnar, og í augum Mariannes voru
trén ímynduð hindrun, tákn, scm
myndi aðskilja hana að cilífu frá
þcim hcimi, er yrði von bráðar
rústir cinar. I hennar augum var
þctta ckki annað cn réttmætt. Hún
var nú búin að eyða nógu miklum
tíma, og I kvcðjuskyni brá hún
höndinni á loft I áttina að graf-
hvelfingunni. Því næst hvatti hún
hestinn og fór á valhoppi inn I
skóginn. Vindurinn hvcin í eyrum
hennar og yfirgnæfði bcijandi eld-
hafið.
[ þcssum yfirvofandi háska var það
aðeins cin manneskja, sem gæti
hjálpað hcnni, guðfaðir hennar.
Mariannc vissi, að ef hún átti að
bjarga lífi stnu, yrði hún að komast
burtu frá Englandi. Ábótinn af
Chazay var cini maðurinn, scm var
fær um að aðstoða hana við það.
En til allrar óhamingju var hann
sennilcga lagður af stað I eina af
sínum löngu fcrðum. f gærkvöldi
haíði hann sagt henni, að hann
ætlaði til Rómar, cn þangað hafði
páfinn stcfnt honum. Er hann
kvaddi hana mcð kossi hafði hann
haft orð á þvf, að hann ætlaði að
fara mcð skipi frá Plymouth næsta
morgun. Marianne yrði líka að kom-
ast mcð því skipi.
En til allrar hamingju var
hún gjörkunnug landinu, og það
var enginn vcgur eða aflcggjari, scm
hún þckkti ekki. Hún stytti sér
leið, þangað til hún var komin að
útjaðri Totncs, cn þaðan átti hún
tuttugu mílur ófarnar að stóru höfn-
inni, og þcssa vcgalengd yrði hún
að komast fyrir háflæði. Sem betur
fór sat hún góðan reiðhest. Hann
var bæði fótviss og sterkbyggður.
Farið var að birta^af degi, en
komin úrhellisrigning, sem bægði
frá mistrinu, og mánirtn gægðist
milli skýjabólstranna. Það var því
nógu bjart til þcss að Marianne ætti
auðvelt með að rata. Hún hallaði
scr fram á makka hestsins, dró hett-
una niður að augum og setti upp
kryppu. Hún skcytti því cngu, þótt
grófgcrð slá hcnnar yrði gegnblaut
og einbeitti sér að þvf einu að halda
réttri leið.
Loks kom hún auga á hruninn turn
á kastala frá dögum Normana, scm
gnæfði þarna f hálfrökkrinu yfir
þorpi mcð hvítum húsum á víð og
dreif. Marianne svcigði hjá hæðun-
um, scm lágu á vinstri hönd og þeysti
f átt til sjávar.
Drengurinn lyfti hendinni og
bcnti í áttina að skipalæginu.
,,Sjáið! Þctta er Fowey, sem er rétt
í þessu að fara út Sundin. ’ ’
Örvænting greip Marianne. Hún
hafði komið um seinan. Lafmóð og
örþreytt hafði hún frckar dottið af
hcstinum en stigið af baki þarna á
hafnarbakkanum f Plymouth, scm
var þekktur undir nafninu Barbican.
Ábótinn af Chazay var þegar
farinn. Þarna úti á freyðandi
sjónum tók skonnortan hverja dýfuna
á fætur annarri og stcfndi út á opið
haf fyrir fullum scglum, og þar með
missti hún af síðasta hálmstráinu.
, ,Ertu viss um, ” spurði hún drcng-
inn, án þess áð orðum hennar fylgdi
nokkur sannfæring, ,,að franski
prcsturinn hafi vcrið um borð?”
Hann rétti upp höndina og spýtti
virðulega. .Jafnviss og um hitt, að
nafn mitt er Tom Mawes! Ég bar
farangur hans sjálfur frá Krúnunni
og Akkerinu! Ég gct farið mcð yður
þangað, ef þér viljið? Það er besta
gistihúsið í bænum og stcndur rétt
hjá St. Andrcwskirkjunni.”
Marianne hristi höfuðið og hafnaði
boðinu, cn strákurinn yppti öxlum
og lallaði f burtu, muldrandi eitthvað
um þessar ,,bölvuðu kvcnsur,” sem
kynnu ekki að mcta gott boð.
Marianne rölti nokkur skrcf og
teymdi hcstinn, en settist þvf næst
niður á einn af þcssum stóru stein-
pollum, sem landfestum skipa er
brugðið um. Allur máttur hennar
og þor hafði fjarað út. Þarna úti á
grænum sjónum var litla skipið smám
saman að hverfa í áttina að daufri
skfmu þessa vetrarmorguns, en hæð-
irnar umhverfis flóann voru huldar
bláu mistri. Nú var úti um hana.
Hún átti ekki lengur cinn einasta
vin á cnskri grund, engan sem hún
gat vænst hjálpar af. Nú varð hún ein-
göngu að treysta á sjálfa sig. Hún
varð að flýja og það fljótt, en hvert
gat hún farið?
Smátt og smátt færðist líf yfir
höfnina. Fiskibátar komu að landi,
og körfum fulium af gljáandi kola
og rauðsprcttu var slcngt upp á
hafnarbakkann. Krabbadýr þakin
graníti vcifuðu svörtum klónum, og
innan um var grænn þari alsettur
blárauðum kræklingi. Húsmæður
flýttu sér hjá, og stffar húfur þeirra
hossuðust, og þær báru stórar körfur
á handlegg sér. Þær litu undrandi á
þessa snotru, þreytulegu stúlku, sem
var klædd á karlmannsvísu og sat
þarna og hélt í beislið á hestinum.
Þcssi þögla, nákvæma athugun
gcrði það að verkum, að Marianne
varð sér aftur mcðvitandi um sjáfa
sig. Hún þoldi ckki lengur þessar
ágcngu, forvitnislcgu augnagotur.
Jafnframt rann upp fyrir henni
cinföld staðreynd. Hún var ban-
hungruð. Kannski var það vegna
þcss að hún sá allan þcnnan fisk cða
sterk sjávarlyktin og hið ferska loft.
28 VIKAN 1. TBL.