Vikan - 03.03.1977, Síða 18

Framhaldssaga
eftlr
HQ.WELLS
Copyright the Executors
of the Estate of the late
H. G. Wells.
V
/XcJ
Hann leit á mig sínum dauflegu,
gráu augum og fékk sér svo meira
viskí. Hann reyndi að hefja samtal
við mig um áfengi og hélt því fram,
að hann hefði bjargað lifi mínu með
því. Honum virtist kappsmál að
leggja áherslu á þá staðreynd, að ég
ætti honum líf mitt að launa. Ég
svaraði honum út í hött.
Brátt var máltíð okkar lokið,
vanskapaði maðurinn með odd-
hvössu eyrun tók af borðinu, og
Montgomery skildi mig aftur einan
eftir i herberginu. Allan tímann ollu
hljóðin í hinni kvikskomu púmu
honum illa duldum æsingi. Hann
talaði um kjarkleysi sitt og lét mig
um hina augljósu heimfærslu þeirr-
ar staðreyndar.
Mér fannst sjálfum veinin vera
sérstaklega ergjandi, og þau urðu
dýpri og ákafari, þegar á daginn
leið. Þau voru kveljandi í fyrstu, en
stöðug endurtekning þeirra kom
mér að lokum alveg úr jafnvægi. Ég
henti frá mér þýðingu á Hórazi, sem
ég hafði verið að lesa, og fór að
kreppa hnefana, bita á vörina og
ganga um herbergið.
Bráðlega tróð ég fingrunum í
eyran.
18VIKAN 9. TBL.
EYJfl
DR.MOREflClS
Tilfinnig sú, sem þessi vein vöktu
með mér. óx að styrkleika og varð að
lokum svo áköf þjáning, að ég þoldi
hana ekki stundinni lengur í þessu
lokaða herbergi. Ég gekk út um
dyrnar út í svæfandi hita síðdegis-
ins, gekk fram hjá aðalinngangin-
um — sem ég tók eftir, að var enn
læstur — og gekk fyrir hornið á
veggnum.
Veinin virtust jafnvel enn hærri
utan dyra. Það var eins og þau
tjáðu alla kvöl heimsins. En ef ég
hins vegar hefði vitað af slíkum
sársauka í næsta herbergi, og hefði
hann verið þögull, held ég — eða
svo hef ég haldið eftir á — að ég
hefði fullvel getað þolað hann.
Þegar þjáningin hefur rödd og
kemur taugum vorum til að titra,
þá vaknar þessi meðaumkun og
veldur oss angri. En þrátt fyrir
bjart sólskin og grænt lauf trjánna,
sem bærðist fyrir mildri hafgolunni,
var heimurinn á ringulreið, sem
svartar og rauðar sýnir liðu yfir,
þangað til ég heyrði ekki lengur
hljóðin úr húsinu fyrir innan marg-
lita vegginn.
Veran í skóginum
Ég skálmaði gegnum kjarrið, sem
þakti hæðina bak við húsið, skeytti
lítið um, hvert ég fór, og hélt áfram
gegnum skuggann af þykkni bein-
vaxinna trjáa handa hæðarinnar, og
var ég þvi brátt kominn nokkurn
spöl áleiðis hinum megin hæðar-
innar, þar sem ég gekk niður á við i
áttina að læk, sem rann um þröngt
gil. Ég staðnæmdist og hlustaði.
Vegalengdin, sem ég hafði farið, eða
þykknið á milli, deyfði öll hljóð,
sem kynnu að koma frá garðinum.
Loftið var kyrrt. Svo heyrðist
skrjáf, og kanina kom i ljós og
hoppaði upp brekkuna fyrir framan
mig. Það kom hik á mig, og ég
settist niður í jaðri skuggans.
Þetta var viðkunnanlegur staður.
Lækurinn var hulinn af ríkulegum
gróðri á bökkunum, nema á einum
stað, þar sem ég sá þríhyrndan blett
af glitrandi vatninu. Hinum megin
lækjarins sá ég gegnum bláleita
móðu, flækju af trjám og skriðjurt-
um og yfir henni skærbláan himin-
inn. Hér og þar var hvít eða
fagurrauð skella, þar sem klifur-
plöntur vora að blómgast. Ég
renndi augunum yfir þetta útsýni
stundarkorn og fór síðan að velta
fyrir mér aftur hinum furðulegu
sérkennum þjóns Montgomerys. En
það var of heitt til að hugsa skýrt,
og ég komst brátt í rólegt ástand
mitt á milli svefns og vöku.
Af þessu móki var ég vakinn, ég
veit ekki eftir hve langan tíma, af
skrjáfi i laufinu handan lækjarins.
Fyrst gat ég ekkert séð nema
toppana á burknum og reyr, sem