Vikan - 05.05.1977, Síða 20

Frqmhaldssagq
eftir
H.G.WELLS
Copyright the Executors
of the Estate of the /ate
H. G. Wells.
SÖGULOK
f
Það stundi, þegar það sá, að
það hafði dregið að sér athygli
mína, fór dálitinn spöl í átt til
runnanna og leit til baka.
I fyrstu skildi ég þetta ekki, en
bráðlega datt mér í hug, að dýrið
vildi láta mig elta sig, og það gerði
ég að lokum, en fór hægt — þvi að
heitt var í veðri. Þegar dýrið kom að
trjánum, klifraði það upp í þau, því
að það átti betra með að komast
áfram gegnum Iafandi skriðjurtirn-
ar, sem uxu a trjánum, en á
jörðinni.
Og allt í einu blasti við mér
hræðileg sjón á troðnu svæði. St.
Bernharðs dýrið lá dautt á jörðinni,
og nálægt skrokk þess hnipraði
hýenu-svínið sig saman, reif í
titrandi holdið með sínum vansköp-
uðu klóm, nagaði það og urraði af
ánægju. Þegar ég nálgaðist, litu
logandi augu ófreskjunnar i augu
mín, en varir hennar skulfu, um leið
og hún lét skína i blóðlitaðar
EYJfi
DR.MOREfiaS
tennumar, og hún gaf frá sér
ógnþrungið urr. Hún var ekki
hrædd, og hún skammaðist sín
ekki; síðasti snefill af mennsku eðli
var horfinn. Ég gekk eitt skref
áfram, nam staðar og dró upp
skammbyssuna. Að lokum stóð ég
augliti til auglitis við ófreskjuna.
Skepnan gerði sig ekki líklega til
að hörfa undan. En eyru hennar
lögðust aftur, hár hennar ýfðist,
og skrokkurinn hnipraði sig saman,
Ég miðaði milli augnanna og skaut.
Og um leið reis skepnan upp og
stökk á mig, og ég veltist um koll
eins og fis. Hún þreif til mín með
vanskapaðri hendi sinni og sló mig i
andlitið. í stökkinu fór hún yfir
mig. Ég féll undir afturenda
dýrsins, en til allrar hamingju hafði
ég hitt eins og ég hafði ætlað mér,
og dýrið hafði dáið i stökkinu. Ég
skreiddist undan óhreinum, þung-
um skrokknum og stóð skjálfandi á
fætur og starði á titrandi skrokk-
inn. Hættan var að minnsta kosti
liðin hjá. En ég vissi, að þetta var
aðeins hið fyrsta af þeim hnignun-
armerkjum, sem hlutu að koma í
ljós.
Ég brenndi báða skrokkana á
líkbáli, sem ég gerði úr trjágreinum.
Nú sá ég vissulega skýrt, að dauði
minn var óumflýjanlegur fyrr eða
síðar, ef ég færi ekki burt af
eyjunni. Þegar hér var komið sögu,
höfðu skepnurnar, með einni eða
tveimur undantekningum, farið
burt úr gilinu og búið sér til
dýrabæli, eftir smekk sínum, í
lággróðri eyjarinnar. Fá þeirra
leituðu sér að bráð á daginn; flest
sváfu, og eyjan hefði getað virst
yfirgefin í augum aðkomumanns; en
á nóttunni kvað við hið hræðilega
ýlfur þeirra og óp. Ég var hálfvegis
að hugsa um að myrða þau öll — að
búa til gildrur eða berjast við þau
með hnífum mínum. Hefði ég átt
nógu mörg skot, hefði ég ekki hikað
við að byrja drópin. Varla gátu nú
verið eftir nema innan við tuttugu
af hinum hættulegu rándýrum; hin
hugrakkari þeirra voru þegar dauð.
Eftir dauða vesalings hundsins
míns, sem var síðasti vinur minn,
tók ég líka að nokkru leyti upp þann
sið að sofa á daginn til þess að geta
verið á varðbergi um nætur. Ég
endurbyggði greni mitt 1 garðinum,
þannig að op þess var svo þröngt,
að hver, sem reyndi að komast inn,
hlaut að gera talsverðan hávaða.
Dýrin höfðu líka týnt niður listinni
að kveikja eld og voru aftur orðin
hrædd við eldinn. Ég fór aftur, og
nú af nokkurri ástríðu, að slá saman
staura og greinar i fleka, sem ég
gæti komist burt á.
Ég átti við ótal erfiðleika að etja.
Ég er ákaflega ólaginn — lærdómi
minum var lokið fyrir daga skóla-
smíðinnar —■ en flest skilyrði
flekasmíðinnar uppfyllti ég á ein-
hvern klunnalegan hátt, og í þetta
20VIKAN 18. TBL.