Vikan - 05.05.1977, Blaðsíða 22

apríl að verðmæti
30 milljónir.
MÖGUtíJ'Jj
OUU utanferðir
á 100, 200 og
300 þúsund /
krónur hver. (C
I UU bílavinningar á hálfa
og eina milljón - þar af
eru þrír valdir bílar:
ÍMazda í Maí
Simca í Ágúst
Capri í Október.
IU íbúóarvinningar á 3 og 5 milljónir.
Ótal húsbúnaðarvinningar á 10, 25 og 50 þúsund hver.
Sala á lausum miðum er hafin og einnig endurnýjun flokksmiða
og ársmiða.
Búum öldruðum áhyggjulaust ævikvöld
Happdrættí YW
Nýtt
happdrættisár
TVö einbýlishús!
Furulundur 9, Garðabæ útdregið í júlí að verðmæti 25 millj.
og aóalvinningur ársins Hæðabyggð 28, Garðabæ útdregió í
Af þessari ástæðu bý ég nálægt
hinni víðu og frjálsu náttúru og get
komist þangað, þegar þessi skuggi
hvílir yfir sál minni; og þá er auð
náttúran mjög unaðsleg undir
stormasömum himninum. Þegar ég
bjó í London var hryllingurinn
næstum óþolandi. Ég komst ekki
burt frá fólkinu; raddir þess bárust
inn um gluggana, og læstar dyr
voru ótraustur öryggisbúnaður. Ég
fór oft út á göturnar til að berjast
við blekkingu mina, og þá mjálm-
uðu gangandi strætisdrósir á eftir
mér, laumulegir, heimtufrekir menn
litu mig öfundaraugum, þreyttir,
fölir verkamenn gengu hóstandi
fram hjá mér með þreytuleg augu
og greikkuðu sporið eins og særðir
hirtir, gamalt fólk, bogið og
dauflegt, fór fram hjá og talaði við
sjálft sig, og enginn skeytti neitt
um röð tötralegra bama, sem vom
að reyna að hrella vegfarenduma.
Svo skaust ég venjulega inn í
eitthvert guðshús, en ég var svo
truflaður, að jafnvel þar virtist mér
prédikarinn þvogla „stórar hugs-
anir” rétt eins og apamaðurinn
hafði gert; eða ég fór inn á eitthvert
safn, og þar virtust áköf andlitin
yfir bókunum ekki vera annað en
þolinmóðar skepnur, sem biðu eftir
ránsfeng. Tjáningarlaus andlit fólks
í lestum og strætisvögnum Hrelldu
mig þó sérstaklega. Það virtust
ekki vera samtímamenn mínir
fremur en lik, svo að ég þorði ekki
að ferðast nema ég væri viss um að
geta verið einn. Og jafnvel ég virtist
heldur ekki vera skynsamleg vera,
heldur aðeins dýr, sem kvaldist af
einhverju einkennilegu ólagi, sem
var á heilanum og kom mér til að
fara einförum eins og vönkuð kind.
En þetta er hugarástand, sem ég
kemst sjaldnar i núna — guði sé lof.
Ég hef dregið mig út úr ys og þys
borga og mannmergðar og eyði
dögunum yfir fræðibókum fyrir
innan bjarta glugga, í þessu lífi
okkar, sem er lýst upp af skínandi
mannssálum. Ég sé fáa ókunnuga
og hef aðeins lítið heimilishald.
Dagana helga ég lestri og tilraunum
i efnafræði, og ég eyði mörgum
heiðskirum nóttum í stjörnuskoð-
un. Hinum glitrandi herskörum
himnanna fylgir tilfinning um
óendanlegan frið og vernd, þótt ég
viti ekki, hvernig þessu er háttað
eða hvernig á því stendur. Ég held,
að i þessu, í hinum stórkostlegu og
eilífu lögmálum efnisins, en ekki í
daglegu-' áhyggjum.og syndum og
erfiðleikum manna, hljóti allt, sem í
okkur býr og er æðra dýrunum, að
finna huggun sína og von. Ég vona,
því að annars gæti ég ekki lifað. Og
þannig, í von og einveru, endar
saga min.
EDWARD PRENDICK